Σιχάθηκα... το σώμα μου

Σιχάθηκα τον άνθρωπο
την τόση του κακία
που δε χρωστά ένα καλό
σ' αυτή την κοινωνία.

Σιχάθηκα το σώμα μου,
τις τόσες τις πληγές του,
τον κόσμο, αχ βαρέθηκα
να βλέπω τις ψευτιές του.

Σιχάθηκα τα ορατά
τ' αόρατα δαιμόνια,
που γκρέμισαν το σεβασμό
σκόρπισαν καταχθόνια.

Μα πιο πολύ απ' όλα αυτά
μ' έκαναν να υποφέρω
οι προσποιήσεις οποιανού
κοιτάζει το συμφέρον.

Εγωισμοί, μικρότητες
άτυχες σκευωρίες
έχουν σαν αποτέλεσμα
άτυπες συγκυρίες.

Με πλήγωσαν οι άνθρωποι,
με πρόδωσαν οι φίλοι,
μα πιο πολύ φοβήθηκα
χαμόγελα στα χείλη.

Αυτών που λέν’ μ' αγάπησαν,
αυτών που με προσέχουν
μη ξεμυτίσω στο κακό,
που ζουν να το κατέχουν.

Κανένας δε μ' αγάπησε
πραγματικά κι αλήθεια,
ποτέ δεν είδα άνθρωπο
να μη ζητά προμήθεια.

Κι όταν το χέρι απλωθεί
για να τους βοηθήσει
έτοιμοι πάντα οι άτιμοι
να βγάλουνε μπαξίσι.

Τι να την κάνω τη ζωή
τον ήλιο και τη μέρα
αφού σ’ αυτή ποτίστηκα
χολή, φωτιά, φοβέρα.