tag:blogger.com,1999:blog-66900102958947637332024-03-19T13:54:05.497+11:00ΨΙΤ...Ψώνιο Ισχυριζόμενο Τραμπουκισμούς...iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.comBlogger36125tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-9036876149945279582013-10-02T12:30:00.002+10:002018-01-08T11:17:37.049+11:00Η Άνοιξη του Φθινοπώρου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiimOvExvW5n0lULkwwaV2FmOptqaHrZm0CVs2J-BMXIFps5kAPnX1ymlIgarm_pkjxM8V7KlD0_6rbUshhhTzxaWsD6J10GrGyJGj6Y1x8dZJ2GaCTP4XiZnbh4sI5Wv0Rpo7_9MFskpvN/s1600/kitrina3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiimOvExvW5n0lULkwwaV2FmOptqaHrZm0CVs2J-BMXIFps5kAPnX1ymlIgarm_pkjxM8V7KlD0_6rbUshhhTzxaWsD6J10GrGyJGj6Y1x8dZJ2GaCTP4XiZnbh4sI5Wv0Rpo7_9MFskpvN/s320/kitrina3.jpg" width="320" /></a></div>
Έφτασε και το Φθινόπωρο<br />
μικραίνουνε τα βραδινά,<br />
λείπει το μπατιρόσπορο<br />
σ' αυτή τη χώρα που γερνά.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Με τόση συννεφιά... συνήλθε<br />
μπαίνοντας στη μέση του καυγά,<br />
κάπου αλλού η Άνοιξη επήλθε<br />
βάφοντας των κάμπων τον καμβά...<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<i>Ιάκωβος</i></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinGRS7K2qJ8526A15R8Glm9DfsDEePYXe2ryHBX6aw4PZPq6w_ZCy0iqEMfqRCcbWVMvKVjINUe5eJvlqHn4uODtxUgr4pN7Z7mk-hH-ogeTsp-0V2nxa8VT7nwOy5POBu-7F4ch5JL9W_/s1600/kitrina2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinGRS7K2qJ8526A15R8Glm9DfsDEePYXe2ryHBX6aw4PZPq6w_ZCy0iqEMfqRCcbWVMvKVjINUe5eJvlqHn4uODtxUgr4pN7Z7mk-hH-ogeTsp-0V2nxa8VT7nwOy5POBu-7F4ch5JL9W_/s320/kitrina2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf06ETUZDQgkE5DNCc4XvpFPQN7cvUtGqIN86Xw_xaHJPAiN-AKmfotRoVT3G7QCrc_xXL4VkrRKrotKrMv3yOs1x7C3mb5wXyy-ObvTFen1_HNI3Qxs_KXCko0mij14WVhr8TuY2L9KpJ/s1600/kitrina_portokali.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjf06ETUZDQgkE5DNCc4XvpFPQN7cvUtGqIN86Xw_xaHJPAiN-AKmfotRoVT3G7QCrc_xXL4VkrRKrotKrMv3yOs1x7C3mb5wXyy-ObvTFen1_HNI3Qxs_KXCko0mij14WVhr8TuY2L9KpJ/s320/kitrina_portokali.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRJ48UMyTrkiXWbjg5oM_gB6sgLv-ABCh8UuYmiExlVlT01n2yOFB7lCBItOYOQaeySTaciVZNFxgOOMsitDhzXR2w56iSNSvKmdWgAQ85xwDwTRZwPJueV6nUeJhxlNEeJVq1bCd75YL9/s1600/kokina_portokali.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRJ48UMyTrkiXWbjg5oM_gB6sgLv-ABCh8UuYmiExlVlT01n2yOFB7lCBItOYOQaeySTaciVZNFxgOOMsitDhzXR2w56iSNSvKmdWgAQ85xwDwTRZwPJueV6nUeJhxlNEeJVq1bCd75YL9/s320/kokina_portokali.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<h3 style="text-align: left;">
<div style="text-align: right;">
<i>Τα λουλούδια αυτά είναι άγρια της φύσης </i></div>
<i><div style="text-align: right;">
<i>κατασκευάσματα δίχως καμία συμβολή του ανθρώπου... </i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>και οι φωτογραφιές είναι τραβηγμένες </i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>τέλος Σεπτεμβρίου 2013 από τον συγγραφέα...</i></div>
</i></h3>
<br />
<br /></div>
iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-35590095499963972362011-08-19T14:27:00.000+10:002018-01-10T08:12:58.774+11:00Το ψέμα της μνήμης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKmDQuOFx2shnK_Tg2ZmtFGovzEYOA3XS73BpjINJE4lR82oZjpIc9CzxD0-S2T3MAXcKEYYo1WGvtFhRUKxxRVVgsYz-H_JmUzdxkxPvOTT4mzwNZsEV1ZLO6rhGv84il1FoMCKwOjuK4/s1600/dry_flowers41.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="163" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKmDQuOFx2shnK_Tg2ZmtFGovzEYOA3XS73BpjINJE4lR82oZjpIc9CzxD0-S2T3MAXcKEYYo1WGvtFhRUKxxRVVgsYz-H_JmUzdxkxPvOTT4mzwNZsEV1ZLO6rhGv84il1FoMCKwOjuK4/s200/dry_flowers41.jpg" width="200" /></a></div>
Από μικρός φοβόμουν τα νεκτροταφεία, προξενούσαν σ' εμένα μια φοβία που δεν ήταν δυνατόν να την αποφύγω εφόσον σαν παιδί με φοβέριξαν κάποιοι "μεγάλοι" ότι εκεί υπάρχουν φαντάσματα, με νύχια γαντζωτά, με μαύρους χιτώνες και κοφτερά μαχαίρια. Ο φόβος αυτός παρέμεινε στη μνήμη δεκάδες χρόνια, και κάποια μέρα ένιωσα πόσο ήταν λανθασμένος, γιατί η φύση ακόμη και στα νεκροταφεία έχει ζωή. Ενώ τα φαντάσματα, παραμένουν φαντάσματα και δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από τη σκέψη που παίζει κρυφτό με τις αδυναμίες μου.<br />
<br />
Ζω, για χρόνια τώρα, κοντά σ' ένα νεκροταφείο. Είναι περίπου 300 μέτρα από το σπίτι μου. Φοβάμαι να περάσω τις νύχτες από το δρόμο του αν και ο μαντρότοιχος που το περιβάλλει είναι 3 μέτρα. Χρόνια περιδιαβαίνω τα σοκάκια γύρω του, μια και οι ανάγκες με φέρνουν κοντά στο κάγκελο της σιδερένιας πόρτας μα ποτέ δεν μπήκα μέσα.<br />
Σήμερα, καθώς περνούσα και πάλι από το δρόμο του με το αυτοκίνητο, χωρίς να κοιτάζω διόλου προς την κατεύθυνσή εκείνη, κατέβασα το τζάμι του παραθύρου νιώθοντας μια πλήξη, σαν αυτή που σε περιμένει τα βράδια όταν καταλάβεις ότι πέρασε η μέρα και συ δεν έχεις κατορθώσει ούτε τα μισά που ξεκίνησες φρέσκος το πρωί να κάνεις.<br />
<br />
<a name='more'></a>Μα ξάφνου άκουσα μια μελωδία από χαρούμενα και ζωηρά τιτιβίσματα. Τι μελωδία ήταν εκείνη, μόλις το τζάμι το παραθύρου έφτασε στο τέρμα και τ' αυτιά μου έπιασαν το φυσικό ήχο των πουλιών που φώλιαζαν για το βραδυνό τους ύπνο στις φυλλωσιές. Φυλλωσιές των δέντρων που είναι φυτεμένα εντός του νεκροταφείου. Ήταν τόσο απρόσμενη κι απίστευτα όμορφη εκείνη η μελωδία, τόσο ζωντανή και ανεπανάληπτη που μ' έκανε για πρώτη φορά, μετά από τόσα χρόνια, να προσέξω ότι υπάρχουν δέντρα μέσα στο νεκροταφείο της γειτονιάς μου.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIZQoOUFfZbOqPqWzM8UBBAfkVtpJc5sEOMRsr4ldEP2qlW7Nu-0JQz1AV8t2dFBqg3jQcuYp9ro89-gzGfgq4j3w2_0X60JzrlujnuqK88f8jxlwsDvD2Pkg0WJYgd4GlxAgpduX5A5Jr/s1600/brighton_cem.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="219" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIZQoOUFfZbOqPqWzM8UBBAfkVtpJc5sEOMRsr4ldEP2qlW7Nu-0JQz1AV8t2dFBqg3jQcuYp9ro89-gzGfgq4j3w2_0X60JzrlujnuqK88f8jxlwsDvD2Pkg0WJYgd4GlxAgpduX5A5Jr/s320/brighton_cem.jpg" width="320" /></a></div>
Καθώς κυλούσε αθόρυβα το αυτοκίνητο προς το σπίτι, ελάτωσα πάλι για πρώτη φορά ταχύτητα, έτσι για ν' απολαύσω εκείνη την μελωδία που ο κόσμος και η φύση μου πρόσφερε και τόσα χρόνια εγώ έτρεχα να αποφύγω. Τίποτα άλλο δεν άκουγα, τίποτα άλλο δεν πρόσεχα, μια και η πρωτόγνωρη αυτή εμπειρία για μένα θα παραμένει αξέχαστη.<br />
<br />
Δεν ξέρω αν ήταν μήνυμα αυτό που μου έστελνε η φύση, δεν ξέρω αν ήταν μια ανακούφιση στις φοβίες μου, ήταν όμως αρκετό να προξενήσει την ηρεμία που χρειαζόμουν για να ξεπεράσω εύκολα το βράδυ μου, έστω και δίχως την ικανοποίηση ότι εκπλήρωσα την αποστολή εκείνης της ημέρας μου...</div>
iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-19549864436789021532011-08-09T16:34:00.003+10:002011-08-09T20:54:13.073+10:00Ποιον να πιστέψω...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigLTJEE6t_WZU8M-wzlLCb0IN4rF06lYkLeGYdpRF2_wI2eD5bniIL2h9lOCiCNO7fwglh473P7EBFsZkL2L-Y4PPUf0qN1hGvjVdKUw8Ti14jhV1HCvt1EiRPXwxNyn0mJ6nRRi2gf7y5/s1600/soccer1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigLTJEE6t_WZU8M-wzlLCb0IN4rF06lYkLeGYdpRF2_wI2eD5bniIL2h9lOCiCNO7fwglh473P7EBFsZkL2L-Y4PPUf0qN1hGvjVdKUw8Ti14jhV1HCvt1EiRPXwxNyn0mJ6nRRi2gf7y5/s200/soccer1.jpg" width="200" /></a></div>Τι γίνεται στο σημερινό κόσμο του καπιταλισμού, του καταποντισμού και της σφαλιάρας βρε παιδιά; Μπορεί κανείς να με διαφωτίσει; Αρχίσαμε με τον θανάσιμο κίνδυνο χρεωκοπίας της Ιρλανδίας, περάσαμε στην Ελλάδα, πήγαμε στην Πορτογαλία, φοβερίσαμε την Ιταλία και τελικά κινδυνεύει να πέσει μπρούμυτα η Αμερική;<br />
Καλά κανείς δεν υπάρχει που ν' αναρωτιέται και λιγάκι πιο λογικά;<br />
Κατά τα φαινόμενα και τα ημερήσια ρεπορτάζ όλοι χρωστούν τα μαλλιοκέφαλά τους. Η Αμερική βέβαια ξεπερνάει τους πάντες και τα πάντα και καθώς φαίνεται με κάμποσα τρισεκατομμύρια δολάρια κυβερνητικό χρέος πήρε κι αυτή την κατρακύλα στα χρηματιστήρια που έχασαν τις προηγούμενες λίγες μέρες (Αυγούστου 2011) τουλάχιστον 10 με 15 επί τοις εκατό των αξιών τους. Έλα τώρα, θα μου πείτε, τι είναι μερικά τρισεκατομμύρια μεταξύ φίλων...<br />
<br />
<a name='more'></a>Αλλά εγώ τώρα αναρωτιέμαι, και σας παρακαλώ διορθώστε με αν κάνω λάθος. Αναρωτιέμαι νομίζω λογικά και με το μυαλουδάκι που μου έδωσαν:<br />
<div style="text-align: left;"></div><ol style="text-align: left;"><li>Πώς γίνεται να χρωστάνε όλοι;</li>
<li>Ποιος χρωστάει σε ποιον; Οι κυβερνήσεις στις τράπεζες και οι τράπεζες πού χρωστούν;</li>
<li>Ποιοι είναι αυτοί που δεν χρωστάνε σε κανέναν εφόσον με τη ριμάδα τη λογική τη δική μου κάποιοι πρέπει να δανείζουν για να υπάρχουν οι δανειζόμενοι/χρεωμένοι;</li>
</ol>Βρε παιδιά για σκεφτείτε το λίγο πιο σοβαρά. Μήπως μας κοροϊδεύουν με μια παγκόσμιας κλίμακας επιβολή αφέλειας αφού μας λένε ότι όλες οι χώρες χρωστάνε! Και μη νομίσετε προς στιγμή ότι η Κίνα ή η Ινδία δεν χρωστάνε!! Μη νομίσετε ότι η Αυστραλία που ακόμη δεν έχει κλονιστεί συθέμελα από τις ραδιουργίες των τραπεζών δεν χρωστάει. Ούτε να νομίσετε ότι η Αγγλία, η Γερμανία, η Γαλλία κ.ά. χώρες των G20 δεν χρωστούν.<br />
<div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div>Άρα γεννάται το εξής ερώτημα: Εφόσον χρωστάνε σχεδόν όλοι και ο ένας στον άλλο γιατί δεν εξαλείφουν τα χρέη μεταξύ τους για να ησυχάσουμε κι εμείς λιγάκι από την παγκόσμια διασυρόμενη και πολύγλωσση κινδυνολογία του κάθε βλάκα που θέλει να το παίξει χρηματιστής και οικονομολόγος;<br />
<br />
Μήπως μας οδηγούν σε κάποια άλλη κατεύθυνση και αυτό είναι το πρώτο στάδιο της μεταρρύθμισης έτσι ώστε να καταπιούμε ευκολότερα το χάπι της παγκοσμιοποίησης; Της παγκοσμιοποίησης που αντί να την καταπιούμε εμείς θα μας καταπιεί αυτή και θα μας αφανίσει στην ασημότητα, στην απολίτιστη και ρομποτική μας ύπαρξη, στην ισοπέδωση των αξιών και παραδόσεών μας;<br />
<br />
Μήπως, λέω μήπως, θα μας φτάσουν σε τέτοιο σημείο όπου θα προσπαθήσουν να σημάνουν ακόμη έναν θανάσιμο κίνδυνο για να μας φέρουν στο αμήν να δεχτούμε μια παγκόσμια διακυβέρνηση που δεν θα χρωστάει κανείς σε κανέναν εφόσον θα γίνουμε όλοι ίδιοι... για να σωθούμε;</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;">Αυτό είναι το δικό μου ερώτημα βρε παιδιά, κι αν κάνω μεγάλο λάθος συγχωρέστε με... μάλλον λίγο από εκείνο μου έδωσε.</div></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-40099104081787847852011-07-05T14:04:00.004+10:002011-07-05T15:05:52.146+10:00Ωιμέ η λύπη των καταστάσεων!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 12px; line-height: 18px;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6fwXYWWKGTQwJf3dUUOiUJJfH1CX__9QO19iO5NLApa8POg73_KHnxz4Ky9RpttZtBI9yGRRsphAr3wUVij-JkaVEu-RHnrkNrHjnjkPeqZu2-Y_s1BLZw0heUIeiujZbhtuh3wwrb-WD/s1600/rodo.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6fwXYWWKGTQwJf3dUUOiUJJfH1CX__9QO19iO5NLApa8POg73_KHnxz4Ky9RpttZtBI9yGRRsphAr3wUVij-JkaVEu-RHnrkNrHjnjkPeqZu2-Y_s1BLZw0heUIeiujZbhtuh3wwrb-WD/s200/rodo.jpg" width="200" /></a><span class="Apple-style-span" style="color: #444444; font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif; font-size: 16px; line-height: 24px;">Ωιμέ η λύπη των καταστάσεων!!! Των καταστάσεων που σύντομα πάνε να μας αφανίσουν. Μόνοι στην αναζήτηση αλήθειας που εμείς την καταντήσαμε ψέμα. Μόνοι στην άρνηση της θυσίας των πατέρων και ηρώων μας. Μόνοι μπροστά σε μια τεράστια παρακαταθήκη, ασήκωτη, για μας απρόσιτη. Μόνοι με τα λάθη και τις τοκογλυφίες μας. Μόνοι με τις τύψεις που θέλουν τώρα να μας καταπιούν. Μόνοι κι εχθροί του εαυτού μας...</span></div><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="color: #444444;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 24px;"><br />
</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px; line-height: 18px;"></span></span><br />
<div style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5; margin-bottom: 24px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Πώς να μην αφανιστούμε όμως...</span></div><a name='more'></a><ul style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5; list-style-image: initial; list-style-position: initial; list-style-type: square; margin-bottom: 24px; margin-left: 1.5em; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού μισήσαμε εκείνους που θέλουν να γίνουν Έλληνες, λες κι εμείς είμαστε εντολοδόχοι των αρχαίων προγόνων</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού μισήσαμε ακόμη και τους ίδιους τους υμνητές της Ελλάδας και του πνεύματός της</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού απαγορεύσαμε σε ξένους να σηκώνουν από αγάπη την Ελληνική σημαία</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού ξεχάσαμε τον Καβάφη για τον Καζαμία</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού ξεχάσαμε τον Ξυλούρη για την Τζούλια</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού ακόμη τηλεφωνάμε στους βουλευτές για εξυπηρέτηση</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού ακόμη δίνουμε και παίρνουμε φακελάκια</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού αντικαταστήσαμε την ελληνική με τα γκρικλις</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού ξυρίσαμε το μουστάκι για το σκουλαρίκι</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού σκίσαμε τα παντελόνια για τη μόδα</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού χτενιζόμαστε αντί να διαβάζουμε</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού τα λόγια τα χρησιμοποιούμε μόνον όταν υπάρχει συμφέρον</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού τα έργα τα κάνουμε μόνον όταν υπάρχει προμήθεια</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού αντικαταστήσαμε την αγάπη με την αυταρέσκεια</span></li>
<li style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Αφού φορτώσαμε στο θεό την ελπίδα και μεις ξαπλώσαμε στα θέρετρα άπραγοι</span></li>
</ul><div style="color: #444444; font-size: 16px; line-height: 1.5; margin-bottom: 24px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Θέλουμε την αλήθεια; Ας ακούσουμε λίγο Καβάφη από το στόμα του Ρένου Αποστολίδη στο youtube. Ας ακούσουμε τη μουσική ΖΑΖ με τίτλο Je veux -</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/tIUtcaUjTgA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Τώρα άραγε θα επιζήσουμε; Αγάπη μου πατρίδα μου... τι έπαθες;</span></div><div style="color: #444444; font-family: Arial, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 16px; line-height: 1.5; margin-bottom: 24px;"><br />
</div></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-53836192469706365652011-06-28T11:14:00.002+10:002011-07-05T14:07:28.933+10:00Μνήμες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlmxm1SH0eGHgvgMZlcWtoJcxYRygHLd6iFzn7gXlJ7rbWY9jkmymY1b12lqhGUiqrJmYHFe24poBfEQuLIAFfp7NSWDg-yEmVFwcxQ5S8gSLyMZRSxVzHRCRLVpUDOzXV0wk1gqU04gTX/s1600/periplegma.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlmxm1SH0eGHgvgMZlcWtoJcxYRygHLd6iFzn7gXlJ7rbWY9jkmymY1b12lqhGUiqrJmYHFe24poBfEQuLIAFfp7NSWDg-yEmVFwcxQ5S8gSLyMZRSxVzHRCRLVpUDOzXV0wk1gqU04gTX/s200/periplegma.jpg" width="200" /></a>Ioύνιος 2011</div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Προς τους απανταχού Έλληνες ομογενείς,</span><o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Η Διασπορική Λογοτεχνική Στοά έχει μια σπουδαίας σημασίας ανακοίνωση να κάνει και σας παρακαλεί να διαβάσετε προσεκτικά το κείμενο πιο κάτω. Πέραν τούτου σας προσκαλεί να συμβάλετε κι εσείς στην προσπάθεια συλλογής αρχειακού υλικού όπου μπορείτε.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Από τον Ιανουάριο 2011 έχουμε δρομολογήσει τις ηλεκτρονικές σελίδες </span><span lang="EN-AU"><a href="http://www.diasporic.org/mnimes/"><span lang="EL">Μνήμες</span></a></span><span lang="EN-AU"> </span><span lang="EL">(</span><span lang="EN-AU">mnimes</span><span lang="EL">.</span><span lang="EN-AU">org</span><span lang="EL">) ως αναπόσπαστο τμήμα της <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Δ.Λ.Σ.</b> που συνεχώς ανανεώνονται με νέο υλικό από τα διάφορα μέρη, κοιτίδες του Ελληνισμού σε οποιοδήποτε χώρο του κόσμου, όπου έχουν κατοικήσει και διαπρέψει οι Έλληνες. Μέχρι σήμερα έχουμε συλλέξει σπάνιο και πλούσιο υλικό από την Καππαδοκία αλλά και άλλα διαμερίσματα της Μικράς Ασίας με 130 κείμενα, 1313 φωτογραφίες ταξινομημένες σε 50 θεματικές κατηγορίες, αρκετά τοπικά τραγούδια, χορούς και ενδυμασίες.<a href="http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=6690010295894763733&postID=5383619246970636565" name="_GoBack"></a> Σας καλούμε αρχικά να επισκεφτείτε τις σελίδες αυτές και να απολαύσετε τις σπάνιες φωτογραφίες, αγιογραφίες, τραγούδια κ.ά. υλικό που δεν υπάρχει σε άλλες ιστοσελίδες. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"></span></div><a name='more'></a><br />
<div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Η προσπάθεια όμως δεν σταματάει στους τωρινούς συντάκτες και συνεργάτες των σελίδων Μνήμες. Θέλουμε να την επεκτείνουμε γιατί πιστεύουμε στην ελληνική παράδοση, πιστεύουμε στην ελληνική ιστορία και τον ελληνικό λαό. Για να κάνουμε όμως κάτι τέτοιο πραγματικότητα χρειαζόμαστε τη βοήθεια όλων των ομογενών, ή έστω των ομογενών που αναγνωρίζουν το όραμά μας, και επιθυμούν να το δουν να ευδοκιμήσει. <o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-top: 12.0pt;"><span lang="EL">Έτσι καλούμε και εσάς να στείλετε τώρα υλικό από τα μέρη όπου έζησε ο Ελληνισμός την πρώτη πεντηκονταετία του εικοστού αιώνα (1900-1950). Φωτογραφίες αντικειμένων, κοινωνικών συναντήσεων, δραστηριότητές σας σε θέρετρα όπου συχνάζει και δημιουργεί ο Έλληνας ομογενής. Το υλικό αυτό παρακαλούμε να συνοδεύεται με σχετικό κείμενο το οποίο θα περιλαμβάνει:</span></div><div class="ListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;"></div><ul style="text-align: left;"><li><span lang="EL">Το όνομα του συντάκτη του κειμένου</span></li>
<li><span lang="EL">Ημερομηνία σύνταξης</span></li>
<li><span lang="EL">Ημερομηνία / χρονολογία που λήφθηκαν οι φωτογραφίες</span></li>
<li><span lang="EL">Λεπτομέρειες χώρου που απεικονίζουν οι φωτογραφίες</span></li>
<li><span lang="EL">Ιστορικό του χώρου που απεικονίζουν οι φωτογραφίες</span></li>
<li><span lang="EL">όποιες άλλες λεπτομέρειες νομίζετε ότι ενδιαφέρουν</span></li>
</ul><br />
<div class="MsoNormal"><span lang="EL">Όλο το υλικό που θα λάβουμε πρόκειται να δημοσιευτεί στις σελίδες Μνήμες για ν’ αφήσουμε μια παρακαταθήκη στην ιστορία και στις επόμενες γενεές. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε και πολλά να κερδίσουμε με το να καταγράψουμε τους χώρους όπου οι Έλληνες έζησαν. Αν χαθεί αυτή η ιστορία μας δεν ευθύνεται κανείς άλλος εκτός από εμάς τους ίδιους. Αν θέλουμε να μεταφέρουμε τις εμπειρίες μας στις επόμενες γενεές δεν υπάρχει άλλη εκλογή, πρέπει να τις καταγράψουμε. Δεν επιδιώκουμε τον έλεγχό τους, αλλά να τις αφήσουμε ανοιχτές για το κοινό, δίχως περιορισμούς και όρια. Η ιστορία αυτή δεν πρέπει ν’ ανήκει σε κανέναν άλλο εκτός από τον ίδιο τον Ελληνισμό. Να είναι πάντα ανοιχτή προς ενημέρωση και διαπαιδαγώγηση.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Στείλτε μας λοιπόν λεπτομέρειες από τις γειτονιές του κόσμου όπου βρέθηκε ο Ελληνισμός, στείλτε μας φωτογραφικό υλικό, ηχογραφημένα αρχεία, βίντεο ή οτιδήποτε άλλο έχετε στην κατοχή σας που εσείς νομίζετε αξίζει να κοινοποιηθεί συνοδευόμενο με δικό σας κείμενο που θα επεξηγεί το υλικό και θα ενημερώνει τον υπόλοιπο κόσμο των απανταχού Ελλήνων στην ψυχή ομογενών.¨<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Οι διευθύνσεις όπου μπορείτε να στείλετε το υλικό είναι:<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Η ηλεκτρονική διεύθυνση:<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="margin-left: 36.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-AU"><a href="mailto:mnimes@diasporic.org">mnimes<span lang="EL">@</span>diasporic<span lang="EL">.</span>org</a></span></b></div><ul style="margin-top: 0mm;" type="circle"></ul><div class="MsoNormal"><span lang="EL">Ευχαριστούμε για την προσοχή σας<o:p></o:p></span></div><span lang="EL" style="font-family: Calibri; font-size: 11pt; line-height: 115%;">Οι συνεργάτες στις <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ΜΝΗΜΕΣ</b></span></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-36794297395346523512011-06-20T13:50:00.005+10:002011-06-20T19:43:32.051+10:00Γαίας ον...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghcS2megMWwW0zD6c6JFn3z_AT2nNT-mzPw__FBSkiCE_3k9jAyJpyiegordbfM_QpvyDcsID8VaKIOHpEAJDb48iuPg3LvTH-C4_kAPSAQb9Dr0vKc75YCTyPHgpe9rE7wi2ZXxLz0CkR/s1600/magnolia1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="166" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghcS2megMWwW0zD6c6JFn3z_AT2nNT-mzPw__FBSkiCE_3k9jAyJpyiegordbfM_QpvyDcsID8VaKIOHpEAJDb48iuPg3LvTH-C4_kAPSAQb9Dr0vKc75YCTyPHgpe9rE7wi2ZXxLz0CkR/s200/magnolia1.jpg" width="200" /></a><span class="Apple-style-span" style="-webkit-text-decorations-in-effect: none; color: black;">Ευχαριστώ τους λίγους κι εκλεκτούς αυτού του κόσμου που μου δίδαξαν τι σημαίνει ελευθερία, δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, φιλαλληλία. Ευχαριστώ τους κύριους κι εκλεκτούς που μου έδωσαν την ευκαιρία να δω τι σημαίνει πραγματικός άνθρωπος.</span></div><br />
Σήμερα, που με δυο λόγια αγανάκτησης στην τσέπη κι ένα θυμό να προεξέχει από το σακάκι σαν ιστίο δεν μπορείς να βγεις στο δρόμο και να φωνάξεις για τα δίκαια του απλού ανθρώπου· όχι σαν μέλος μιας οποιασδήποτε εθνικότητας αλλά σαν αναπόσπαστο μέλος του ανθρώπινου γένους και πολίτης αυτού του πλανήτη.<a name='more'></a><br />
Αν έτυχε, σαν μέλος της ομορυθμίας των όντων του πλανήτη να είσαι φτωχός το μόνο που σ’ ενδιαφέρει είναι από πού θα βγει το επόμενο καρβέλι. Αν έτυχε να γίνεις μέλος της ετερορυθμίας των πλουσίων το μόνο που σ’ ενδιαφέρει είναι να μη ζημιώσεις από τις εκεχειρίες των ράμπο-ηθοποιών και στημένων πολεμικών παιχνιδιών. Όσο για τον υπόλοιπο κόσμο, βλέπει την κατάντια του ανθρώπινου γένους και μετά πηγαίνει στον καθρέπτη να σιγουρευτεί ότι έχει κι αυτός ή αυτή την ίδια ανθρωπόμορφη περιβολή. <br />
<br />
Ο υπόλοιπος αυτός κόσμος γνωρίζει πως αν σαν οικογενειάρχης αντιλέγει κινδυνεύει να τραυματίσει μέλη της οικογενείας του ανεπανόρθωτα. Αν σαν σπουδαίος άνθρωπος αντιλέγει στην κοινωνία κινδυνεύει να χάσει την υπόληψη και τη θέση του. Αν τελικά και υπόδουλα εξαρτάται απ’ εκείνους που διακινούν την τρομοκρατία δεν τολμά ν’ ανοίξει το στόμα του γιατί θα του το φιμώσουν μια για πάντα. <br />
<br />
Τα μόνα άτομα στα οποία τους δίδεται το δικαίωμα να εκφράσουν για ανησυχίες τους μερικές φορές (όχι πάντα) είναι οι τρελοί κι οι συγγραφείς. Για το λόγο αυτό, κι επειδή παράτολμα θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι του πνεύματος και της ιδεολογίας, βάζουμε τη φωνή μας σ’ ένα ρυάκι με σκοπό αυτή να φτάσει στο ποτάμι και το ποτάμι να γίνει χείμαρρος να καταπνίξει κάθε προστυχιά σ’ αυτό τον κόσμο.<br />
<br />
Ξαναδιάβασα τα νέα για τρίτη φορά σήμερα για να σιγουρευτώ:<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; margin-left: 21.3pt; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 21.3pt; text-indent: -21.3pt;"><span lang="EL" style="font-family: 'Courier New'; font-size: 12pt; line-height: 150%;">o<span style="font: normal normal normal 7pt/normal 'Times New Roman';"> </span></span><span lang="EL" style="font-size: 12pt; line-height: 150%;">Αντικρίζοντας τη φρίκη του κόσμου μετά τον πρώτο επιτακτικό οικονομικό πόλεμο της νέας χιλιετηρίδας αφομοιώνω το δίδαγμα για το τι σημαίνει <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Νέα Τάξη Πραγμάτων</b>. Μετά σου λέει ο Αντώνης «εγώ δεν συνεργάζομαι...»</span></div><div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; margin-left: 21.3pt; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 21.3pt; text-indent: -21.3pt;"><span lang="EL" style="font-family: 'Courier New'; font-size: 12pt; line-height: 150%;">o<span style="font: normal normal normal 7pt/normal 'Times New Roman';"> </span></span><span lang="EL" style="font-size: 12pt; line-height: 150%;">Σήμερα κατάλαβα πως το να φωνάζουν οι πιο πολλοί για την αλήθεια δεν έχει καμία σημασία, αν οι λίγοι κι εκλεκτοί δεν έχουν συμφέρον. </span></div><div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; margin-left: 21.3pt; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 21.3pt; text-indent: -21.3pt;"><span lang="EL" style="font-family: 'Courier New'; font-size: 12pt; line-height: 150%;">o<span style="font: normal normal normal 7pt/normal 'Times New Roman';"> </span></span><span lang="EL" style="font-size: 12pt; line-height: 150%;">Σήμερα κατάλαβα πως οι τρομοκράτες βγαίνουν τώρα με γραβάτα στις οθόνες μας και με την αλήθεια ζωγραφισμένη στο αγγελικό τους πρόσωπο πριν ανοίξουν το στόμα και αναγγείλουν ένα μεγάλο ψέμα. </span></div><div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; margin-left: 21.3pt; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 21.3pt; text-indent: -21.3pt;"><span lang="EL" style="font-family: 'Courier New'; font-size: 12pt; line-height: 150%;">o<span style="font: normal normal normal 7pt/normal 'Times New Roman';"> </span></span><span lang="EL" style="font-size: 12pt; line-height: 150%;">Σήμερα κατάλαβα πως αν με ρωτούσαν σε ποιο από τα όντα θα ήθελα να ανήκω δεν θα διάλεγα να γίνω άνθρωπος, παρά καλύτερα να μ’ έκανε ο Θεός μου ένα σκουλήκι που δεν θα έπαιρνε χαμπάρι τι έγινε πριν το πατήσει στο δρόμο ένας πραγματικός άνθρωπος. <br />
</span></div>Ευχαριστώ τους λίγους κι εκλεκτούς που μου δίδαξαν σήμερα τι σημαίνει ανθρώπινη ελευθερία, δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, φιλαλληλία. Ανήμπορος ν’ αλλάξω οτιδήποτε, μένω ανήσυχος για το επόμενο μάθημα.<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: 12pt;">Ιάκωβος Γαριβάλδης</span><span style="font-size: 12pt;"></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><span class="fullpost"></span></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-13233081252834115992011-06-17T14:00:00.008+10:002011-06-20T19:40:22.074+10:00Τα νιάτα είναι μια φορά…<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ0IYLCD2BR43-ePjX-5hdHS0yoTJLy6mkjAFrTBbhnYYOYJp7Ixnf8ur4hSPA3aU1Y1_njn9663Sb5wctFrXzuwav8zJJmmwCCg1kOSQMwd4LFEcwUTRi_UiAyWNbqGBMlMHigatxQ6sz/s1600/accents1.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="146" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5619041438250926354" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ0IYLCD2BR43-ePjX-5hdHS0yoTJLy6mkjAFrTBbhnYYOYJp7Ixnf8ur4hSPA3aU1Y1_njn9663Sb5wctFrXzuwav8zJJmmwCCg1kOSQMwd4LFEcwUTRi_UiAyWNbqGBMlMHigatxQ6sz/s200/accents1.jpg" style="float: center; height: 234px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 10px; margin-top: 0px; width: 320px;" width="200" /></a><br />
<br />
Το λέει και το τραγούδι. Αυτό που τραγουδούσαμε νεαροί για να δικαιολογήσουμε τα παραστρατήματα των πρώτων μας χρόνων. Εμείς οι γόνοι της γης, όχι οι κλωνοποιημένοι των εξωγήινων. Ακούσατε ποτέ τη λέξη ‘‘Ελοχίμ’’;<br />
<br />
<b>Ελοχίμ</b>. Να και μια νέα λέξη για κείνους που αναρωτιόταν ποιος τέλος πάντων είναι ο δημιουργός της ανθρωπότητας. Όχι δεν είναι σιρόπι για το βήχα, ούτε κάποιο χωριό σε απόμακρη χώρα. Είναι οι δημιουργοί οι δικοί σου και οι δικοί μου. Τουλάχιστον έτσι πιστεύουν κάποιοι... <br />
<span class="fullpost"> </span><br />
<a name='more'></a><span class="fullpost"><br />
Δεν το πιστεύετε; Ρωτήστε τους Ρεϊλιστές (όχι ρεαλιστές). Ξέρουν αυτοί. Και ξέρουν ακόμη πως ο Ιησούς, ο Βούδας, ο Μωυσής και ο Μωάμεθ είναι αγγελιαφόροι των Ελοχίμ. Δηλαδή είπαν στον Ιησού ‘‘Είσαι ο υιός μας ο αγαπητός, αυτός που δημιουργήσαμε, πήγαινε και δίδαξε όλα τα έθνη. Ρίξε τους και κανένα θαύμα, έτσι κάπου κάπου για να τους κλείνεις το στόμα’’. Γιατί αν δεν του το είπαν αυτό, πώς δηλαδή ήρθε; Έτσι άντε δίχως αποστολή;<br />
<br />
Πριν όμως μας διδάξουν έπρεπε να μας φτιάξουν. Γι’ αυτό έκαναν ένα επιστημονικά τέλειο εργαστήριο σε κάποιον άλλο πλανήτη (εδώ δεν ήταν δυνατόν), όπου δουλεύανε από τις 9 μέχρι τις 5 καθημερινά. Ούτε διακοπές, ούτε αργίες. <br />
<br />
Εκεί αποφάσισαν να βάλουν από ένα κιλό μυαλό στους περισσότερους για να μπορέσουμε να επιζήσουμε μέχρι σήμερα δίχως ‘‘Ιδιοφυϊοκρατία’’. Πώς τα καταφέραμε; Μη ρωτάτε… Αν μπορούσαν να βάλουν λίγο παραπάνω μυαλό όμως, ίσως σήμερα να μη μιλούσαμε για ‘‘πυρηνική μεταφορά’’ αλλά για ‘‘μαζική καταστροφή’’. Αλλά ξέχασα, αυτό το ανέλαβε κάποιος παρεξηγημένος Βουσμάνος. Όσο ακούω τέτοια τόσο περισσότερο πιστεύω στον Maurice Maeterlinck που είπε, ‘‘είναι καλό να παραδεχτούμε κάποτε πως δεν καταλαβαίνουμε τίποτα’’;<br />
<br />
Για φανταστείτε όμως πως σ’ όλα τα εργαστήρια ή κατασκευαστήρια υπάρχουν και τα απορρίμματα. Αυτά δηλαδή που δεν έτυχε να γίνουν με τις προδιαγραφές του εμπνευστή της ιδέας, οπότε και τα έριξαν σε μια άκρη για μελλοντική χρήση εξαρτημάτων. Βλέπετε δεν μπορούσαν να μας στείλουν ανθρώπους με τρία μάτια, αυτό θα το φρόντιζε ο Πικάσο. Ούτε ανθρώπους με πέντε χέρια γιατί αυτοί θα μπορούσαν να κρατούν τα γυαλιά τους, το τσαντάκι, τα ψώνια, το κινητό και τα κλειδιά του αυτοκινήτου δίχως να προβληματίζονται μήπως τους πέσει κάτι.<br />
<br />
Κλωνοποίηση είναι το μέλλον του ανθρώπου σου λέει. Εγώ όμως αναρωτιέμαι. Μήπως κατά λάθος, λέω ‘μήπως’, αυτοί που τα λένε αποτελούν μέρος των απορριμμάτων των εργαστηρίων; Ποιος ξέρει; Μάλλον θα κάνω λάθος.<br />
<br />
Πάντως ο Κώστας Μόντης σε τηλεφωνική του επικοινωνία με τους Ελοχίμ πήρε κάποια απάντηση: ‘‘Δεν ξέρουμε, θα δούμε…’’<br />
<br />
<br />
<br />
<b>Ιάκωβος Γαριβάλδης</b><br />
</span><br />
<span class="fullpost"><span style="font-size: xx-small;">ΥΓ - Αναρωτιέστε για τη ζωγραφιά...; Μη νομίσετε είναι Πικάσο, εγώ είμαι ανακατεύοντας τον υπολογιστή μου για να δω αν τα καταφέρνει εκείνος, όχι εγώ. Πατήστε πάνω της να τη δείτε πιο μεγάλη (όχι πως είναι κάτι το ιδιαίτερο...)<br />
</span></span></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-25661227474219865352011-06-16T09:43:00.014+10:002011-06-20T09:14:56.527+10:00Φοβάμαι να επιστρέψω<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig0k8OHIqKh3DNdDzByLljxg9n8ioIe4YcKACLgoDLul4dKpa1YgDnL-eo3L8DoxIROhqSP94zCBROVZpSJ7R4T3dNBOY2uopCMtqc_GxwKH2lpQDuClanGuQGL8_C3rYrnEclOoNzQwl0/s1600/purple_dose2.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5618601536801938770" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig0k8OHIqKh3DNdDzByLljxg9n8ioIe4YcKACLgoDLul4dKpa1YgDnL-eo3L8DoxIROhqSP94zCBROVZpSJ7R4T3dNBOY2uopCMtqc_GxwKH2lpQDuClanGuQGL8_C3rYrnEclOoNzQwl0/s320/purple_dose2.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: left; height: 193px; margin: 0 10px 10px 0; width: 320px;" /></a><br />
<br />
Σήμερα κατά λάθος μπήκα πάλι σ' αυτό το μπλογκάκι μου. Διάβασα αυτές τις μισοσκουριασμένες ιδέες μου, άρπαξα τα λόγια των φίλων μου κι άνοιξα την καρδιά μου για να συνεχίσω.<br />
<br />
Δεν υπάρχει συνέχεια δίχως την συμπαράσταση των φίλων, σκέφτηκα. Δεν περιμένω κανείς να μου απαντήσει ξανά αφού έχω από το 2009 να μπω σθεναρά σ' αυτό το χώρο. Όμως συγχωρέστε με και σαν δώρο σας μεταφέρω μια ψηφιακή ζωγραφιά δικιά μου, απ' αυτές που σκαρώνω για περνούν οι μοναχικές μου ώρες. <br />
<br />
<br />
<a name='more'></a>Επιτρέψτε μου λοιπόν φίλοι μου να ξαναγράψω αρχίζοντας μ' ένα ποίημα που βρήκα καταχωνιασμένο σ' ένα συρτάρι του υπολογιστή μου:<br />
<span class="fullpost"><br />
<b>Ατελέσφορη αναμονή</b><br />
<br />
Κλείστηκα μέσα σ’ εκείνα τα λόγια σας<br />
που υποσχέσεις πολυπόθητες κρύβανε<br />
προσδοκώντας τη στιγμή κατά την οποία τα όνειρα μας,<br />
που σμιλεύαμε κάτω απ’ το φέγγος του κεριού με ολοφυρμούς,<br />
θα εκπληρωθούν.<br />
<br />
Και σπαταλήθηκα• σε μία ατελέσφορη αναμονή,<br />
δίχως ίχνος παραμυθίας από σας.<br />
Εγώ ηττήθηκα, εσείς χαθήκατε.<br />
Τώρα, από φόβο σφαλίζω τα βλέφαρα<br />
και ταχυδρομώ πακέτα με όνειρα στους λησμονημένους.<br />
</span></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-19509920217998299432009-04-09T08:52:00.012+10:002011-07-05T14:11:36.239+10:00Οι Ρομαντικοί ανάξιοι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4ijQWbM4YN0RQFFybUlSFRRGhlTNY97rDjPVMybHRGJUI5MIMK77kd9jJG6m5Esr7sKyTgRWhP8jKHl0nyXO_dV_aJ5mO6ZHy0uWZ2ion3EpZ0I0YbmdMpsFN95YSrjRDSZ_CIJdDxhQp/s1600-h/Parliament.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5322459470047216498" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4ijQWbM4YN0RQFFybUlSFRRGhlTNY97rDjPVMybHRGJUI5MIMK77kd9jJG6m5Esr7sKyTgRWhP8jKHl0nyXO_dV_aJ5mO6ZHy0uWZ2ion3EpZ0I0YbmdMpsFN95YSrjRDSZ_CIJdDxhQp/s200/Parliament.jpg" style="display: block; height: 110px; margin-bottom: 10px; margin-left: auto; margin-right: auto; margin-top: 0px; text-align: center; width: 200px;" /></a><br />
Είδαμε όλοι οι ομογενείς τα δημοσιεύματα στον τύπο για την απόφαση του Κοινοβουλίου της Τρίτης 7 Απριλίου 2009 όσον αφορά την ψήφο των ομογενών.<br />
<br />
Δεν κατόρθωσε η Βουλή των Ελλήνων να συγκεντρώσει τις 200 ψήφους που χρειαζόταν για να παραδώσει το δικαίωμα στους απόδημους να συνδράμουν στην προσπάθεια για πρόοδο κι ευημερία της Ελλάδας. Ποιοι το αποφάσισαν; Οι βαρύγδουποι και βροντόφωνοι και αλληλο-υπόσχοντες ξεφτισμένων πολιτικών και πεπαλαιωμένων συνηθειών ρήτορες της προσαρμοσμένης τους λογοδιάρροιας στα κομματικά συμφέροντα, βουλευτές της πατρίδας. Αυτοί, λοιπόν, δεν θεώρησαν λογικό να προσφέρουν την ψήφο στον Έλληνα του εξωτερικού που τους συμπαραστέκεται κάθε φορά που θ’ ανοίξουν το στόμα τους να μιλήσουν για τα ιερά και όσια της πατρίδας που καταπατούνται ανελέητα στο βωμό του συμφέροντος της κάθε γείτονος. <br />
<span class="fullpost"></span><br />
<a name='more'></a><span class="fullpost"><br />
<br />
Οι ψήφοι 159 υπέρ, έστω και μ’ αυτό τον αριθμό ψήφων από τους 300 (ουχί του Λεωνίδα) που ίσως θα έπρεπε να υπερασπιστούν τους στηρίζοντες αυτούς.<br />
<br />
Ενώ ο Ηλίας Ηλιόπουλος, ο αντιπρόσωπος του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων στην Αθήνα στο ρεπορτάζ της 8ης Απριλίου μαρτυρεί απογοητευμένος:<br />
«Νύχτα ξέχασαν οι βουλευτές ότι η οικονομία της Ελλάδας αναπτύχθηκε και στηρίχτηκε στους πόρους των μεταναστών... Με διάφορα προσχήματα είπαν το ΟΧΙ ... κυρίως αυτοί που ξεκίνησαν το κόμμα τους από την ομογένεια...»<br />
<br />
Εμείς εδώ στην ξένη θα έπρεπε να το περιμένουμε όμως γιατί αγαπητοί μου νύχτα λαμβάνονται οι σπουδαιότερες αποφάσεις που καταστρέφουν τον ελληνισμό. Άραγε όμως βρέθηκαν εν καιρώ ύπνου και δεν κατόρθωσαν να ορθώσουν το ανάστημα που δείχνουν με τις υποσχέσεις τις οποίες πουλούν στους ομογενείς με κάθε τους επίσκεψη; Ήρθαν και φέτος κάμποσοι από αυτούς και θα ξανάρθουν να μας φουσκώσουν με τα λόγια τους, και τα λόγια τους θα είναι για ρομαντικούς ανάξιους που στην πράξη έδειξαν ότι μας θεωρούν.<br />
<br />
Βγαίνει και ο καθηγητής / πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κύριος Γιώργος Μπαμπινιώτης στα σοκάκια της σκέψης της Ελληνικής Παροικίας της Μελβούρνης και λέει στη συνέντευξή του στον Νέο Κόσμο της Δευτέρας 6 Απριλίου 2009: «Μιλάμε για μια παρουσία [της Εστίας του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού] της Ελλάδας στην Αυστραλία, μια παρουσία σε επίπεδο πολιτισμού, σε επίπεδο ουσίας...».<br />
<br />
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, κύριοι βουλευτές για ουσία. Διερωτώμαι ανελλιπώς τελευταία ποιον πολιτισμό και ποια ουσία υποστηρίζουν οι βολευτές της πατρίδας που κατόρθωσαν μέσα σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες να επιβάλουν τη γραφειοκρατική φοβία; Και για ποια ουσία θα μας μιλάνε στις επόμενες επισκέψεις τους, και υπό το όνομα ποιας ουσίας θα ζητούν την υποστήριξή μας όταν ανοίξει το στόμα του ο μεγάλος γείτονας εξ ανατολάς να μας φάει; Ή μήπως φοβούνται ότι ο απόδημος Έλληνας γνωρίζει κάτι που δεν το γνωρίζει ο Ελλαδίτης Ελληνισμός, ή ακόμη φοβούνται τον έλεγχο του απόδημου που γνωρίζει και με την πρώτη ευκαιρία θα τους ξηλώσει με την ψήφο του, αφού δεν ανέχεται να τον κοροϊδεύουν μπρος στα μάτια του;<br />
<br />
Συνεχίζοντας ο κ. Γ. Μπαμπινιώτης την συνέντευξή του στο Ν.Κ. λέει: «...όταν παρουσιάζεις μεγάλα θέματα του ελληνισμού δεν γίνεται οι Έλληνες που ζουν στις διάφορες χώρες, όπως εδώ – αυτή η εκπληκτική σε αριθμό και δύναμη ομογένεια της Αυστραλίας – να μείνουν έξω απ’ αυτή την προσπάθεια, γιατί ένα κομμάτι της ίδιας της ομογένειας... Επομένως η συνεργασία και η στήριξη είναι δεδομένη...». Και όμως κύριε Μπαμπινιώτη η συνεργασία και η στήριξη δεν είναι δεδομένη, σας απαντούν οι βουλευτές αυτής της Δημοκρατίας την οποία εσείς περιδιαβαίνετε στα πέρατα του κόσμου.<br />
<br />
Πιο κάτω σε ερώτηση του Νέου Κόσμου απευθυνόμενη και πάλι στον καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη «Τι σας ευαισθητοποίησε να το κάνετε...» απαντάει ορθά ο καθηγητής: «Θα το πω πολύ απλά. Οι άνθρωποι τους οποίους έχω γνωρίσει εδώ... με διάφορες ιδιότητες, διάφορα επαγγέλματα, διαφορετικό τρόπο σκέψης, μου έχουν προκαλέσει ένα ενδιαφέρον, γιατί έχουν μια βαθύτερη έγνοια και σχέση με τον ελληνισμό, που είναι συγκινητική και που ξυπνάει και την αίσθηση του ελληνισμού στο βαθύτερο νόημά της, ακόμη και για τον ελλαδικό Έλληνα...» - Και όμως κύριε καθηγητά οι βουλευτές της Ελλάδας σας διαψεύδουν. Δεν νομίζουν εκείνοι πως ο ελληνισμός της διασποράς έχει βαθύτερη έγνοια και σχέση με τον ελληνισμό της υφηλίου. Λυπάμαι πολύ κύριε καθηγητά και ας τονίζει ο Πρωθυπουργός ότι «...η ρύθμιση αυτή αποτελεί εθνικό χρέος». Οι βουλευτές βρίσκονται στο δικό τους κόσμο.<br />
<br />
Το μέλος τώρα της διακομματικής επιτροπής κ. Αλέξανδρος Αθανασιάδης που μας επισκέφτηκε πρόσφατα είπε, στις 26 Μαρτίου 2009, την πιο κάτω φράση μεταξύ άλλων που θα βρείτε στην ιστοσελίδα του Νέου Κόσμου <br />
<a href="http://www.neoskosmos.com.au/090326/nk/australia/australia_02.shtml">http://www.neoskosmos.com.au/090326/nk/australia/australia_02.shtml</a> «Πράγματι, υπήρξε ένας γόνιμος προβληματισμός, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν δύο απόψεις για την ψήφο των αποδήμων». Δύο απόψεις κύριε Αθανασιάδη, αλλά μια είναι η βροντόφωνη και αποφασιστική απάντηση της ολομέλειας της βουλής των Ελλήνων και δεν είναι άλλη από τη φράση «είστε κύριοι ρομαντικοί αλλά ανάξιοι να λέγεστε Έλληνες»...<br />
<br />
Και γι’ αυτούς με αμφιβολίες ακόμη επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του Νέου Κόσμου όπου η ομογένεια της Αυστραλίας όπως και όλες οι άλλες στα πέρατα των Ηπείρων βροντοφώναξαν «κύριοι βουλευτές κι εμείς είμαστε Έλληνες», ιστοσελίδα για την 25η Μαρτίου 2009 <br />
<a href="http://www.neoskosmos.com.au/090319/nk/omogeneia/omogeneia_02.shtml">http://www.neoskosmos.com.au/090319/nk/omogeneia/omogeneia_02.shtml</a><br />
<br />
Κλείνοντας η απάντησή μας προς εκείνους τους 141 βουλευτές που δεν γνωρίζουν και δεν αναγνωρίζουν την απεριόριστη αγάπη των αποδήμων για τη γενέτειρα:<br />
<b>Ντροπιάσατε κύριοι τον περίφημο πίνακα του Ν. Ορλόφ του 19ου αιώνα που κοσμεί για τόσες δεκαετίες την ιστορικότατη Ελληνική Βουλή.</b> </span></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-50140707796758164292009-03-04T21:16:00.027+11:002011-06-20T09:16:17.508+10:00Αχ αυτός ο παππούς μου... νάτος πάλι να με προβληματίζει<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz0i6QKzGdyKj_LU-RPwBb8fcAshFTyvsDgsnauq9qYBDSFR4TPIfZehuvF8yj0IwG2LYwbf5ur4Su0QmLrd5UGcFM5DIZo5eUgflzRJ8Cs6wSU4-f7v4kOs0v4Fd5vqa_wB5C7fDqU45l/s1600-h/pine_krasin.bmp" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5309294342142567634" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz0i6QKzGdyKj_LU-RPwBb8fcAshFTyvsDgsnauq9qYBDSFR4TPIfZehuvF8yj0IwG2LYwbf5ur4Su0QmLrd5UGcFM5DIZo5eUgflzRJ8Cs6wSU4-f7v4kOs0v4Fd5vqa_wB5C7fDqU45l/s200/pine_krasin.bmp" style="cursor: pointer; display: block; height: 130px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 200px;" /></a><br />
κύριε Δήμαρχε <b>Ανδρέα Χρήστου,<br />
άκουσε προσεκτικά τον παππού μου...</b><br />
<br />
Αυτές τις μέρες (7 και 8 Μαρτίου) έχουμε την καθιερωμένη για 15 χρόνια τώρα Γιορτή του Κρασιού της Κυπριακής πατριάς στην πόλη της Μελβούρνης. Πολλές οι προσδοκίες, οι διαφημίσεις, τα χωρατά στο ραδιόφωνο και στα μουμουέ και πολλές οι υποσχέσεις. Φέτος μάλιστα που οι εορτασμοί είναι "επετειακοί" θα μας διασκεδάσει και μια Τουρκοκύπρια τραγουδίστρια που την πληρώνουμε να τη φέρουμε από την Κύπρο και τα μέρη που μας πήραν για να μας αποκαλέσει... ραγιάδες. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα: Αντί να καλέσουμε τους Έλληνες επιχειρηματίες και οργανισμούς να γεμίσουν τα παραρτήματα με σουβλάκια, δάχτυλα (κυπριακή λιχουδιά) και κυπριακή σεφταλιά, φωνάξαμε τους Τούρκους για να υπάρχει προσέγγιση 'αδελφική' και νέα. Δεν με πιστεύετε; Ρωτήστε αυτούς που ξέρουν εκ των έσω και θα μάθετε.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Μετά φταίει η παροιμία που λέει "<span style="font-weight: bold;">τάθελες και τάπαθες</span>"; Τώρα βέβαια θα μπορούμε να το συμπληρώσουμε: "<span style="font-weight: bold;">...και συνεχίζεις να τα παθαίνεις γιατί δεν έβαλες μυαλό 35 χρόνια τώρα;"</span><span class="fullpost"><br />
<br />
Σωστά ίσως όλα αυτά που γράφουμε και λέμε για την εισβολή και παράνομη κατοχή της Κύπρου. Σωστά και όσα έχουμε επαναλάβει <span style="font-style: italic;">ουκ ολίγες</span> φορές μέχρι σήμερα κι έχουμε κάνει σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Σωστά και τα λόγια του Προέδρου της Κυπριακής Κοινότητας που λέει πως "Η Γιορτή του Κρασιού πάει κάθε χρόνο και καλύτερα". Όμως σας υπόσχομαι αδέρφια δεν πρόκειται με καμία δύναμη οι Τουρκοκύπριοι να πάνε κόντρα στα θελήματα της Τουρκίας κι ανοίγοντας το στόμα τους να πούνε το "<b>πάρετε τους μπράβους σας από δω, αυτή η γη δεν σας ανήκει</b>". Κι αυτό για δυο λόγους πολύ σπουδαίους τους οποίους ακόμη δεν έχει αντιληφθεί ο ελληνισμός. Δυο λόγους τους οποίους ευτυχώς δεν έχουμε εμείς σαν ελληνισμός, παρ' όλο που καυχόμαστε ότι έχουμε άλλα κουσούρια. Στο τέλος ελπίζω αυτοί οι δυο λόγοι από μόνοι τους, η με τη βοήθεια τρίτων θα αποβούν οι αίτιοι που θα σπάσουν τη "ράχη της καμήλας" όπως λένε και οι άσπονδοι φίλοι μας οι Άγγλοι.<br />
<br />
Οι λόγοι αυτοί, έκτός άλλων που διατυμπανίζονται συχνά στα μέσα ενημέρωσης ενώ οι δυο αυτοί βγαίνουν στα ψιλά, είναι:<br />
<br />
</span><br />
<ol><li><span class="fullpost">Πρώτον ότι οι Τούρκοι της Τουρκίας, οι απλοί άνθρωποι, οι διανοούμενοι, οι δημοσιογράφοι και οι επιχειρηματίες φοβούνται την Κυβέρνησή τους! Φοβούνται το καθεστώς τους και το τι θ' ακολουθήσει αν ανοίξουν το στόμα τους. Σήμερα ξέρουμε πόσους περιορισμούς βάζει το Τουρκικό καθεστώς στη χρήση του Ίντερνετ, των μέσων ενημέρωσης εκ των έξω, στην ελεύθερη διακίνηση και ανταλλαγή πληροφοριών. Κι αυτό γίνεται βασικά γιατί δεν θέλει τον λαό να μάθει την αλήθεια. Γιατί δεν έχει τη δύναμη και την απαιτούμενη ανδρειότητα να την αντιμετωπίσει αυτή την αλήθεια. Συνάμα οι Τουρκοκύπριοι είναι τόσο λίγοι που ποτέ δεν πρόκειται να εισακουστούν από τους γκρίζους λύκους όσο κι αν φωνάζουν, όσο κι αν βλέπουν το άδικο. Σκέφτηκε κανείς την αναλογία μεταξύ Τούρκων και Τουρκοκυπρίων; Αν υποθέσουμε πως οι Τουρκοκύπριοι είναι 80 χιλιάδες η Τουρκία είναι σχεδόν 70 εκατομμύρια αντιλαμβανόμαστε ότι ένας Τουρκοκύπριος αναλογεί σε 900 σχεδόν Τούρκους της Ανατολίας. Σε αντίθεση o ελληνισμός μετριέται σε μια πολύ διαφορετική αναλογία: 6 Ελληνοκύπριοι σε κάθε 100 Έλληνες. Το άλλο είναι ότι παρ' όλα τα χούγια μας μιλάμε και κατακρίνουμε ελεύθερα την Ελληνική κυβέρνηση αλλά και άτομα, ονομαστικά, δίχως φόβο και με πάθος. Ο Κυπριακός Ελληνισμός είναι ένα μεγάλο κομμάτι του συνόλου και είναι ελάχιστες οι πιθανότητες ν' αγνοηθεί από τον υπόλοιπο Ελληνισμό.</span></li>
<li><span class="fullpost">Δεύτερο και το κυριότερο είναι ότι οι Τούρκοι εκπαιδεύουν τους νέους τους σε κάθε στάδιο της ζωής τους, σε κάθε σχολείο, σε κάθε εκπαιδευτικό οργανισμό, <span style="font-style: italic;">πώς να μισούν τους Έλληνες</span>. Διδάσκονται δηλαδή διαστρεβλωμένες έννοιες για την ιστορία που στην πράξη κάνει περισσότερο κακό στους ίδιους παρά στους Έλληνες, αλλά δεν το λαβαίνουν αυτό υπ' όψη διότι έτσι μπορούν και καταπιέζουν τη νοημοσύνη και ελεύθερη έκφραση του λαού τους. Οι φοιτητές μαθαίνουν διδάσκονται αναλήθειες, με αποτέλεσμα να μην τους προσφέρεται η δυνατότητα σωστών αποφάσεων, αφού σπέρνεται την κακία και το μίσος μέσα τους από μικρά παιδιά. Για σκεφτείτε να σας ποτίζουν από μωρό μέχρι να ενηλικιωθείτε ότι ο γείτονάς σας είναι κλέφτης, ψεύτης, εκγληματίας, βιαστής, εκμεταλευτής και άλλα χειρότερα; Ποια αντίδραση θα έχετε όταν δείτε κάποτε ξαφνικά μπροστά σας αυτό το γείτονα, πώς και με ποια λογική θα συνεργαστείτε και θα συνεννοηθείτε μαζί του;</span></li>
</ol><span class="fullpost"><br />
<br />
Γι' αυτούς τους πιο πάνω δυο σοβαρούς λόγους δεν πρόκειται ποτέ στις επόμενες δυο και πλέον γενιές η Ελλάδα, ακόμη και με κουμπαριά, να έρθει σε συννενόηση με την Τουρκία σε κανένα επίπεδο. Όσο κι αν υπάρχει καλή θέληση από τον απλό λαό, όσο κι αν προσπαθούν οι δικοί μας καλοπροαίρετοι βλάκες. Δεν πρόκειται να γίνει ούτε ένα σύντομο και ουσιαστικό βήμα μπροστά σήμερα ούτε στο εγγύς μέλλον. Κι όταν καλοπροαίρετα προσφέρουμε από το υστέρημά μας με σκοπό να λάβουμε από το περίσευμα αργότερα ή με σκοπό για μια ακόμη φορά να δείξουμε καλή θέληση, αμέσως χάνουμε και δεν κερδίζουμε απολύτως τίποτα. Αυτό επαναλαμβάνεται για εκατοντάδες χρόνια τώρα σε κάθε επιμερής προσέγγιση κι όπως θα συνεχίζει να γίνεται για ακόμη ποιός ξέρει πόσα χρόνια μέχρι να εκπολιτιστεί η γείτονος χώρα.<br />
<br />
Αν η Τουρκία δεν ξεφύγει από τα δεσμά του εαυτού της, τα δεσμά του ΝεοΤουρκισμού που θέλει και απαιτεί όλα δικά του ενώ επιφυλλάσει για τους υπόλοιπους λαούς γύρω να είναι σκλάβοι, αν η Τουρκία δεν προσφέρει ελευθερία στ' ανθρώπινα δικαιώματα του ίδιου της του χώρου, δηλαδή στον τύπο, στους ερευνητές και ακαδημιακούς της το μέλλον διαγράφεται γκρίζο σαν του λύκους της. Αν η Τουρκία δεν παραδεχτεί και δεν πληρώσει για τα σφάλματά της το ίδιο τροπάριο θα ακούμε καθημερινά. Και θα υπάρχουν απογοητεύσεις όπου οι δικοί μας θα σφαγιάζονται στους βωμούς της καλής θέλησης, ή της κακής εκτίμησής τους. Κατά τ' άλλα, "<span style="font-weight: bold;">πίννε κρασίν νάσιεις ζωήν, τζιαι να μην θωρείς ίντα που σου κάμουν...</span>"<br />
<br />
Εμένα ο παππούς μου το είπε ξανά και ξανά όταν ήμουν 5 χρονών: "ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟΥΡΚΟ ΦΙΛΟ ΠΑΡΕ ΚΙ ΕΝΑ ΞΥΛΟ".</span></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-90217315499994423942009-02-11T17:03:00.009+11:002011-06-20T09:16:33.677+10:00O παππούς μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_m_rQG6mT282F-v69X_DWxVT9b9vXC8VoOLoflkaeV66qxNyoYjxyjktQJpW2vlvMTnKdWni7tQxxeNt0U6diCcKN51r66YOn-T_k5DaofecKqjqG2CqI9tuEiJhXCVpMLTw4vp9gs-i4/s1600-h/DSC_1330.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301416946283308034" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_m_rQG6mT282F-v69X_DWxVT9b9vXC8VoOLoflkaeV66qxNyoYjxyjktQJpW2vlvMTnKdWni7tQxxeNt0U6diCcKN51r66YOn-T_k5DaofecKqjqG2CqI9tuEiJhXCVpMLTw4vp9gs-i4/s200/DSC_1330.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 133px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 200px;" /></a><br />
Ο παππούς μου, είναι ο άνθρωπος που μου δώρισε τ' όνομά του να το ταλαιπωρώ σ’ όλη μου τη ζωή. 'Ενα όνομα που αντικατοπτρίζει την αδυναμία του χαρακτήρα και την μωρία της προσωπικότητάς μου. <br />
<br />
Εκείνος από την πλευρά του, κάθε φορά που έφευγε για τα πράσινα χωράφια κανένας γνωστός του έλεγε: «Τον έστειλα κι αυτόν...». Μια φράση που ακουγόταν μέσα στο σπίτι συχνά όσο ζούσαμε μαζί και παρ’ όλη την άγνοιά μας για το τι ακριβώς εννοούσε, δεν την ξέχασα ποτέ. <br />
<span class="fullpost"><br />
</span><br />
<a name='more'></a><span class="fullpost">Μέχρι που μια μέρα ο παππούς έβαλε τα καλά του, χτενίστηκε, έβαλε το μακιγιάζ, ξάπλωσε με σταυρωμένα τα χέρια και κάποιος άλλος πλήρωσε το εισιτήριο και τον έστειλε κι εκείνον στα πράσινα χωράφια. Δεν θυμάμαι αν είχα ρίξει τότε και πολύ δάκρυ, γιατί είχε φτάσει τα 95 και τι να περιμέναμε στο κάτω–κάτω, σκεφτόμουν. Άλλωστε μέχρι το τέλος ήταν ακμαίος, στιβαρός και πάνω απ’ όλα δημιουργικός. Εμένα, που μ' αγαπούσε ιδιαίτερα, μου έφτιαχνε κατρακύλια, μου έδινε χρήματα σε χρόνια που δεν είχαμε ούτε τα δανεικά να πληρώσουμε στο παντοπώλη, κι εγώ καλοπερνούσα με τις σοκολάτες μου, άσε να μην πω και για κανένα σινεμαδάκι στη ζούλα.<br />
<br />
Ένα πράγμα όμως απ' αυτά που έκανε για μένα κι ήταν η ζωή μου ανάλαφρη παιδί, ήταν οι ιστορίες που μου διηγούνταν. Καθόμουν με τις ώρες και άκουγα αυτά που πέρασε στη Μικρά Ασία. Πώς πιάστηκε αιχμάλωτος γιατί δεν ήθελε να καταταχτεί στον Τουρκικό στρατό να πολεμήσει εναντίον των Ελλήνων. Πώς τον άφησαν να πεθάνει από κακιά αρρώστια αλλά εκείνος δεν παραδόθηκε στη μοίρα του και επέζησε. Μόνο ελάχιστες απ' αυτές τις ιστορίες μένουν στο μυαλό μου σήμερα, αλλά είμαι σίγουρος πως αυτές ήταν που έπλασαν το χαρακτήρα μου.<br />
<br />
Κι όταν έφυγε, όπως τον θυμάμαι, για μένα έφυγε σαν άνθρωπος κυνηγημένος από τον άνθρωπο, εχθρό και φίλο. Έχασε τα μέρη που γεννήθηκε και μεγάλωσε στον παλιό Μαρμαρά, κι έχασε από την ελονοσία τρία παιδιά του στο Νέο Μαρμαρά, ενώ είχε ήδη χάσει το σπίτι και τα υπάρχοντά του κι απέμεινε σαν μοναχικό σκυλί να περιμένει κανένα ξεροκόμματο για να ζήσει. Πού να ζήσει αφού παρ' όλο που έχτισε τόσα σπίτια στον υπόλοιπο κόσμο, δικό του δεν είχε. Ήτανε βλέπετε χτίστης, εργολάβος, οικοδόμος, οτιδήποτε είχε να κάνει με κατασκευές κτιρίων. <br />
<br />
Ο άνθρωπος αυτός, εκτός από το όνομα, μου έκανε ένα άλλο σημαντικό δώρο: την απρόσμενη αθωότητά μου. Απρόσμενη γιατί παρ' όλα τα χρόνια μου δεν σταμάτησα να αισθάνομαι παιδί με τις αδυναμίες τις παιδικές μου. Κι όταν έφυγε, έφυγε εκείνος που δίπλα του συνεχώς μάθαινα. Ο άνθρωπος που αποτελούσε το γενναίο προγονικό παρελθόν μου, αυτό που γνώρισα μέσα από τις σκέψεις και τη ζωή του, αυτό που έχασα όταν ορφάνεψα από την παρουσία του. <br />
<br />
Δεν αδίκησε κανέναν όμως αδικήθηκε. Πέρασε για ν’ αφήσει το στίγμα του, ν’ ακουστεί το όνομά του, να καταγραφεί η οικογένεια και τα δημιουργήματά του. Κι έφυγε έτσι άδοξα μ’ έναν τρόπο που παρ’ όλα του τα χρόνια, δεν θα ήθελα να φεύγουν οι άνθρωποι. Θα προτιμούσα να είχαν καλύτερο τέλος οι άνθρωποι.<br />
<br />
Κάθε τέλος όμως ξεκινάει από κάπου. Κάθε τέλος έχει και μιαν αρχή. Η αρχή εδώ ήταν ότι τον πήραν από κοντά μου γιατί οι γονείς μου δεν μπορούσαν να τον κοιτάξουν. Τον ανέλαβε η θεία μου που μπορούσε κι εγώ τον έχασα για μερικά χιλιόμετρα που τότε ήταν η άλλη άκρη του κόσμου. <br />
<br />
Σήμερα στην κοινωνία που ζούμε το γήρας είναι απίστευτα ανεπιθύμητο. Ο γέρος καταλήγει σπρωγμένος από τα παιδιά του σ' ένα γηροκομείο και ξεχνιέται εκεί. Στερείται εκείνος τη χαρά των εγγονών του κι εκείνα στερούνται τη χαρά του παππού ή της γιαγιάς. Στερούνται τα παιδιά τις ιστορίες που τα πλάθουν σε χαρακτήρες χρήσιμους για την ανθρωπότητα. Εφόσον ο παππούς και η γιαγιά έχουν αντικατσταθεί με την τηλεόραση, τον υπολογιστή, το playstation. Και πλάθουν σήμερα τα παιδιά καθισμένα μπρος στις ηλεκτρονικές οθόνες χαρακτήρες ατίθασους, άγριους, γεμάτους δίψα για θάνατο και καταστροφή. Κι όταν ενηλικιωθούν δεν φτάνουν όλοι οι αστυνομικοί της χώρας να τους σταματήσουν. Δεν φτάνουν τα δρακόντια μέτρα ασφάλειας. Δεν φτάνουν οι μαντρότοιχοι στα σπίτια και τα λυκόσκυλα. Όλα αυτά γιατί η κοινωνία στερεί από τον άνθρωπο τη χαρά της σχέσης ενός παππού ή της γιαγιάς με το εγκονάκι τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από το ν' αφαιρούν τη δίψα και ανάγκη γι' αληθινή αγάπη από τη δύση ή την ανατολή του ανθρώπου αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται πως η νύχτα θα έρθει σύντομα, όσο κι αν λάμπει ο ήλιος το μεσημέρι. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCDUsY_NykoIkC7AhEDVKWQvAk4EruDp1ewcY0eoYMjJCqD4k3H0yjZZiYDvB0rqs9IzIkoM9e-PUc9k-UHnLN0s5StfYsWwC8q6gtCz_jAvG8U-6oFuVsYclqPRkNMQs7GYvGg1_dhxm9/s1600-h/old_man_child.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302120226830797954" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCDUsY_NykoIkC7AhEDVKWQvAk4EruDp1ewcY0eoYMjJCqD4k3H0yjZZiYDvB0rqs9IzIkoM9e-PUc9k-UHnLN0s5StfYsWwC8q6gtCz_jAvG8U-6oFuVsYclqPRkNMQs7GYvGg1_dhxm9/s200/old_man_child.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 103px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 200px;" /></a><br />
<br />
Πώς όμως έφυγε ο δικός μου παππούς, ποιες ανοιχτές υποθέσεις άφησε πίσω του, τι ανεκπλήρωτα όνειρα πήρε μαζί του; Αυτά είναι τα ερωτήματα που ποτέ κανείς δεν θα μάθει τις απαντήσεις με λεπτομέρεια. Ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει τις ενδόμυχες σκέψεις και φιλοδοξίες ακόμη και του διπλανού του ή του πιο προσφιλούς του προσώπου. <br />
<br />
Αν ο Σωκράτης δεν πέθαινε καταδικασμένος σε θάνατο μέσα στο κελί του, αν οι μαθητές του κατόρθωναν να τον πείσουν να δραπετεύσει εφόσον τα είχαν όλα έτοιμα, σήμερα δεν θα γνώριζαν πολλοί τη φιλοσοφία της ζωής και τα διδάγματά του. <br />
<br />
Γι’ αυτό αν όχι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, ή τουλάχιστον εκείνοι που επιθυμούν να μετρήσει το πέρασμά τους πρέπει να μείνουν δραστήριοι κι ανικανοποίητοι μέχρι το τέλος της γήινης παρουσίας τους. Πρέπει να τιμήσουν την αξία του λόγου τους, την αξία της δημιουργίας και μετάδοσής της με το ανοιχτό και συνεχώς προοδευμένο μυαλό τους. Κι όταν προσεγγίσουν το τέλος της ζωής τους, πρέπει ν' αγαπηθούν από τα εγγόνια για τις ιστορίες τους και να γευθούν την αγάπη των 'δυο φορές παιδιών τους'.<br />
</span></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-47160758333606080962009-01-28T15:23:00.016+11:002011-06-20T09:17:20.322+10:00Φιλοσοφία ή Λογοτεχνία - μιά άποψη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaYRPC1cooxsQuOoha7TGjgXQY1hEy6kEZxq1yy2tYNXgfmJijkydiR6OWK4ad8OjjhgGPOLPE5KVodQ2sVUzYbLEv3M0U24uZvx2AAMG5urb6z-KOPYPxdcYIz9Ae-0lvKfU9IMOc5Z9Z/s1600-h/read.png" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296197997661092786" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaYRPC1cooxsQuOoha7TGjgXQY1hEy6kEZxq1yy2tYNXgfmJijkydiR6OWK4ad8OjjhgGPOLPE5KVodQ2sVUzYbLEv3M0U24uZvx2AAMG5urb6z-KOPYPxdcYIz9Ae-0lvKfU9IMOc5Z9Z/s200/read.png" style="cursor: hand; display: block; height: 133px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 200px;" /></a><br />
Πιστεύω πως υπάρχει κάποια έλλειψη κατανόησης των δύο συγκεκριμένων εννοιών, της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας. Η κατάσταση αυτή αισθάνομαι πως ενεργεί σαν ανασταλτικός παράγοντας στην αποσαφήνιση των κοινών σημείων τους αλλά και διογκώνει την οποιαδήποτε διαφορά τους. Συνάμα δημιουργεί ερεθίσματα στη σκέψη καθώς και ευκαιρίες να γίνει κάποια σύγκριση ή τέλος να μεταδοθούν κάποιες ιδέες. <br />
<br />
Στο πόνημα αυτό προσπαθώ να φέρω στην επιφάνεια μερικές ιδέες καταθέτοντας μια συγκριτική άποψη, κάτω από το βλέμμα του συγγραφέα με όση περισσότερη αμεροληψία μπορώ να καταφέρω.<br />
<span class="fullpost">Πρέπει να ομολογήσω πως για να κάνω αυτή τη σύγκριση πραγματικότητα, χρησιμοποιώ τη φιλοσοφία, που είναι το μόνο μέσο το οποίο κατέχει τα απαραίτητα συστατικά για να δώσει μια συνέχεια και ανάλυση στα φαινόμενα. Μπορούσα βέβαια να κάνω χρήση της λογοτεχνίας και χρησιμοποιώντας αλληγορικά μέσα να φτάσω στο ίδιο αποτέλεσμα, όμως η προσπάθεια ίσως να μην ήταν τόσο αποδοτική εφόσον υπάρχει πιθανότητα να μη γινόταν αντιληπτή.<br />
</span><br />
<a name='more'></a><span class="fullpost"><br />
Το βάθος στο οποίο κανείς μπορεί να διεισδύσει στις διαφορές, ομοιότητες και παρεκτροπές των δύο εννοιών συμβαδίζει, πάντοτε θα έλεγα, σύμφωνα με τις διανοητικές ικανότητες του αναλυτή πρωτίστως αλλά και του αναγνώστη.<br />
<br />
Στ' αριθμητικά σημεία που ακολουθούν προσπάθησα να τοποθετήσω παραπλήσιες έννοιες σε αντίστοιχους αριθμούς κατά τέτοιο τρόπο ώστε ο αναγνώστης να έχει τη δυνατότητα να κάνει κάποια σύγκριση.<br />
<br />
<span style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="color: #663300;">ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ</span></span><br />
Είναι η λογική προσπάθεια ανακάλυψης της φύσης, της αλήθειας και των φαινομένων αλλά και η μέθοδος που επιτρέπει και αναζητεί εξηγήσεις σε λογικά ερωτήματα που υπέπεσαν στην αντίληψη του φιλοσόφου. Σκοπός η αναδίφηση, η έρευνα και επεξήγηση. Ξεκινά από κάπου και καταλήγει κάπου.<br />
<br />
ΓΕΝΙΚΑ -<br />
<br />
</span><span class="fullpost"></span><br />
<ol><li><span class="fullpost">Δεν ενδιαφέρεται για επικοινωνία, μετάδοση, καλαισθησία κλπ. διότι αυτά που ισχυρίζεται στέκουν δίχως να τα μεταδόσει ή να τα εξηγήσει κανείς. Βασίζεται, όμως, κυρίως στην έρευνα κι επεξήγηση.<br />
</span></li>
<span class="fullpost">
<li>Έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό και κατάληξη.<br />
</li>
<li>Ενδιαφέρεται μόνο στο τι θα πει, όχι στο πώς θα το πει.</li>
<li>Η λογική (περιορισμένης εμβέλειας εφόσον βασίζεται στην ευρύτητα της ευφυΐας του φιλοσόφου).</li>
<li>Η πραγματεία (ανάλογα με τις εμπειρίες και τις γνώσεις του φιλοσόφου).</li>
<li>Η αντίληψη και διορατικότητα. Είναι η τέχνη του λόγου και η μέθοδος που επιτρέπει την καταγραφή γεγονότων, εμπειριών, συναισθημάτων, φαντασιών κλπ. Σκοπός είναι η μετάδοση. Τα συμβάντα αυτά είναι απαραίτητο να έχουν πέσει στην αντίληψη ή φαντασία του συγγραφέα και μεταδίδονται συνήθως με το γραπτό λόγο.</li>
</span></ol><span class="fullpost"><br />
<span style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="color: #663300;">ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ</span></span><br />
Σημειώστε πως οι αριθμοί μπροστά από τις προτάσεις πιο κάτω αντιστοιχούν με τους αριθμούς στη 'Φιλοσοφία' πιο πάνω.<br />
<br />
ΓΕΝΙΚΑ -<br />
<ol><li>Βασίζεται στην επικοινωνία και μετάδοση με καλαισθησία. Δίχως τη μετάδοση πληροφοριών δεν υπάρχει ως οντότητα.<br />
</li>
<li>Δεν είναι αναγκαίο πάντοτε να υπάρχει συγκεκριμένος σκοπός και κατάληξη.<br />
</li>
<li>Ενδιαφέρεται περισσότερο στο πώς θα πει κάτι και όχι με τόση έμφαση στο τι θα πει.<br />
</li>
<li>Αν είναι βασισμένη στη λογική, χάνει από την αξία και το ενδιαφέρον της. Είναι πάντοτε ανάλογη με τη λογοτεχνική ικανότητα του συγγραφέα.<br />
</li>
<li>Δεν καταπιάνεται πάντοτε με πραγματεία αν δεν είναι αυτό που επιθυμεί ο συγ-γραφέας και μπορεί να σταθεί δίχως αυτή.<br />
</li>
<li>Ένα από τα κύρια συστατικά της είναι η φαντασία.<br />
</li>
</ol></span><br />
<span class="fullpost"><br />
Το να ισχυρίζεται κανείς ότι η ποίηση και συνεπώς η λογοτεχνία δεν έχει μεγάλη αξία μια και δε βασίζεται στη λογική, ενώ η φιλοσοφία εκπληρώνει όλες μας τις ορέξεις για αξιόλεκτη εξήγηση των όσων συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας τριγύρω, είναι σαν να λέμε πως υπάρχουν μόνον αυτά που βλέπουμε, ακούμε, μυρίζουμε ή μας αγγίζουν. Όσα δηλαδή τυχαίνει να συλλάβουν οι αισθήσεις μας. </span><br />
<span class="fullpost"><br />
Οπωσδήποτε κατά μερικούς αυτό ίσως είναι το παν. Αλλά και αυτοί ακόμη που βλέπουν το θέμα κατ' αυτό τον τρόπο, σίγουρα πιστεύουν πως μέχρι να δοθεί κάποια επεξήγηση για κάποιο φαινόμενο, δεν το γνωρίζουμε. Κι επειδή ξέρουμε πως δεν έχουμε επεξηγήσει όλα τα φαινόμενα, υποθέτουμε με μεγάλη σιγουριά, πως υπάρχουν πολλά που δεν τ' ανακαλύψαμε, δεν τα καταλάβαμε ακόμα.<br />
Άραγε όμως, ποιά είναι η λογική εδώ; Εφόσον υπάρχει κάτι άρα το γνωρίζουμε, ή μήπως εφόσον γνωρίζουμε κάτι άρα υπάρχει; Μήπως υπάρχει κάτι έστω και αν δεν μπορούμε να το επεξηγήσουμε, ή εφόσον δεν μπορούμε να του δώσουμε κάποιο προσδιορισμό τότε αδυνατούμε να το θεωρήσουμε ως υπαρκτό; </span><br />
<span class="fullpost"><br />
Ίσως, πάλι, να ισχυριστούμε πως όσο οι γνώσεις μας παραμένουν περιορισμένες η λογοτεχνία λαμβάνει αξία διότι δεν ενδιαφέρεται να φτάσει σε κάποιο αποτέλεσμα, και αναγνωρίζει την ανικανότητά μας να τα καταλάβουμε και να τα επεξηγήσουμε όλα. Από την άλλη πλευρά, μήπως θ' αρχίζει η αξία της λογοτεχνίας να επαυξάνεται εφόσον μάθουμε τα πάντα κι επομένως θ' αναζητάμε κάποιο ενδιαφέρον στη χρήση της γλώσσας;</span><br />
<span class="fullpost"><br />
Πολλά τα ερωτήματα. Πρέπει, όμως, να είναι σχετικά εύκολο για κάποιον να αποδείξει πως υπάρχουν και ουσίες, υποστάσεις, ενέργειες και γεγονότα τα οποία δεν μπορούμε να συλλάβουμε σαν όντα με περιορισμένες ικανότητες αντίληψης. Επίσης, σαν λογικά όντα που έχουν την ικανότητα του φιλοσοφείν δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως γνωρίζουμε <b>τα πάντα</b>. Πρώτα γιατί δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τον όρο <i>'τα πάντα'</i>. Δηλαδή πώς είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε τη φράση <i>‘τα πάντα’ </i>όταν αυτή εννοεί όλα τα υπάρχοντα τα οποία δεν γνωρίζουμε. Ποια είναι όλα τα υπάρχοντα; Κι εφόσον δε γνωρίζουμε τα πάντα, πώς μπορούμε να επεξηγήσουμε οτιδήποτε με μεγάλο βαθμό και σιγουριά επιτυχίας. Άρα αποφασίζουμε κι ενεργούμε ανάλογα μ’ αυτά που γνωρίζουμε, όχι μ’ αυτά που υπάρχουν.<br />
<br />
Βέβαια εφόσον υπάρχει φιλοσοφία έχουμε το δικαίωμα να ρωτάμε, να ερευνούμε, ν' ανακαλύπτουμε και να επεξηγούμε. Και να επεξηγούμε πάντοτε σύμφωνα με τις γνώσεις, τις διανοητικές μας ικανότητες αλλά και το περιβάλλον που μας επηρρεάζει και μας δημιουργεί τάσεις μεροληψίας. Διότι ανάλογα με τις εμπειρίες της ζωής, ανάλογα με τα συμφέροντά μας, ανάλογα με τον τόπο γεννήσεώς μας και τη μόρφωση που λάβαμε έχουμε και τις ανάλογες τάσεις, ικανότητες, εμπειρίες. Δίχως εμπειρίες, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως λάβαμε σωστές αποφάσεις, αλλά και με τις εμπειρίες κλείνουμε προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.<br />
<br />
Η λογοτεχνία ποτέ δε ρωτά τι γνωρίζει κανείς. Ούτε είναι απαραίτητο να δώσει απαντήσεις. Η λογοτεχνία απλώς φέρνει τα γεγονότα στο προσκήνιο των αισθήσεών μας, αποκλειστικά για να τα διαισθανθούμε, εφόσον εμείς μπορούμε να τα αισθανθούμε και να τα δεχτούμε με τις αισθήσεις που διαθέτουμε. Δημιουργεί βέβαια, πολλές φορές, περισσότερες ερωτήσεις θα έλεγε κάποιος. Όχι για να τις εξηγήσουμε λογικά, όχι για ν' ανακαλύψουμε άμεσα την πραγματικότητα όπως μέσω της φιλοσοφίας, αλλά για να μας κάνει να αισθανθούμε γαλήνη και χαρά ή πόνο και αηδία, όπως ακριβώς θέλει να μας καθοδηγήσει ο συγγραφέας.<br />
<br />
Διότι για να μας αναγκάσει ο συγγραφέας να αισθανθούμε ισχυρά αυτά τα αισθήματα που ο ίδιος αισθάνεται, μας τα παρουσιάζει με τέτοιο τρόπο που προξενεί το έντονο ερέθισμα αυτών ειδικά των συναισθημάτων μας. Συναισθημάτων πολλές φορές τελείως διαφορετικών από αυτά που προξενεί η έκβαση της λογικής. Της δικής μας λογικής...<br />
Θα λέγαμε, λοιπόν, πως ο φιλόσοφος επεξηγεί γεγονότα ανάλογα με τις φιλοσοφικές του ικανότητες και τις γνώσεις του, όπως και προείπα. Έτσι βρίσκει ευχαρίστηση στο να καταλήγει κάπου χρησιμοποιώντας τη λογική του. Τον ενδιαφέρει πολύ το πώς κατέληξε σ' αυτή τη λύση, αλλά δε θέλει πάντοτε να παραδεχτεί πως τα επειχηρήματα που χρησιμοποιεί δεν είναι ακράδαντα, και σχεδόν ποτέ απόλυτα. Χρησιμοποιεί τη δική του λογική που δεν είναι κατ’ ανάγκη η σωστή λογική. Κάποτε με περιορισμένες ικανότητες και συνεπώς με περισσότερες πιθανότες ν' αποτύχει παρά να πετύχει. Αν δεν βλέπουμε, δηλαδή, πώς μπορούμε να περιγράψουμε ένα τοπίο όσο όμορφο, κι αν είναι, όσο κι αν διαισθανόμαστε την ύπαρξή του.<br />
<br />
Ο λογοτέχνης από την πλευρά του και ανάλογα με τις δικές του γνώσεις, ανάλογα με τα αισθήματα που διαθέτει και τις ικανότητες να τ' αποδόσει, θα προσπαθήσει να κάνει τη δική του φιλοσοφία, όχι για να καταλήξει κάπου, αλλά για να μεταδόσει κάποιο μήνυμα. Θα προσπαθήσει δηλαδή να κάνει κι αυτός/αυτή τη δική του/της φιλοσοφία αλλά χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα και ερεθίζοντας διαφορετικά συναισθήματα. Δεν τον ενδιαφέρει και πολύ αν υπάρχει λογική σειρά σ' αυτά που γράφει, ούτε ποια είναι η απόσταση από τη λογική και το μήνυμα. Παρά μόνο πόση ομορφιά θα έχει η απόδοση της γραφής του. Δεν τον ενδιαφέρει δηλαδή τόσο το τι λέει, αλλά το πώς το λέει. Η λογοτεχνία δηλαδή, αποσκοπεί στην διέγερση περισσότερο της καρδιάς και λιγότερο του πνεύματος. Ενώ η φιλοσοφία κάνει συνήθως το αντίστροφο. Η φιλοσοφία ενδιαφέρεται για το τι λέμε παρά για το πώς το λέμε.<br />
<br />
Έτσι στη λογοτεχνία θέλω να επισημάνω πως η ομορφιά βρίσκεται στο να μεταφέρεις αυτό το συναίσθημα που φουντώνει μέσα σου, όσο γίνεται κοντά στο χρόνο που το πρωτοαισθάνθηκες, από τα δικά σου συναισθήματα στα συναισθήματα κάποιου άλλου, ίσως αναγνώστη, με όσο το δυνατόν περισσότερη προσέγγιση στην ισχύ αυτών σου των συναισθημάτων. Η λογοτεχνία απαιτεί από τον συγγραφέα να είναι ευαίσθητος. Η φιλοσοφία απαιτεί από τον φιλόσοφο να είναι λογικός.<br />
<br />
Κανένας πιστεύω δεν είναι σε θέση να δαμάσει τα συναισθήματά του τα οποία περιστρέφονται γύρω από τη λογοτεχνική δημιουργία. Τα συναισθήματα αυτά είναι έμφυτα, σε όλους τους ανθρώπους αλλά αντιληπτά μόνον σ' αυτούς που τα καλλιεργούν. Η μόνη εξαίρεση είναι η ικανότητα μερικών ατόμων να τα μεταφέρουν με τρόπο συναισθηματικό στο χαρτί για να ερεθίσουν άλλους. Αν αυτή η ικανότητα είναι έμφυτη (πράγμα που ισχυρίζομαι) ή μπορεί ν' αποκτηθεί με την κατάλληλη πρακτική, είναι άλλο θέμα.<br />
<br />
Είναι όμως ανάρμοστο να προσπαθήσει ο επιστήμονας, ο φιλόσοφος, ο γλωσσολόγος και οποιοσδήποτε άλλος, να αξιολογήσει τη λογοτεχνία βάζοντας φραγμούς και περιορισμούς σ' αυτήν. Το αποτέλεσμα θα είναι να την υπονομεύσει. Άπαξ, δηλαδή, και προσπαθήσει κάποιος να την αξιολογήσει, δεν μπορεί παρά να την περιορίσει, οπότε θα χάσει αμέσως τη βάση της και συνεπώς θα αφαιρέσει από το σκοπό της. Κατ' αυτόν τον τρόπο ίσως τείνουμε να ξανακάνουμε την "Καβάφεια Γκάφα".<br />
<br />
Μπορούμε ακόμη ν' αποκαλέσουμε τους ποιητές, λογοτέχνες ή πεζογράφους ή και ψεύτες. Μπορούμε επίσης ν' αποκαλέσουμε τα δημιουργήματά τους ως λογοτεχνήματα ή κακαρίσματα. Και ο ορισμός αυτός που θα δώσουμε δε θα είναι εσφαλμένος. Συνάμα, όμως, ο ορισμός αυτός θα δίνει μερική άποψη της χροιάς αυτών των ανθρώπων και των δημιουργημάτων τους. Διότι ο λογοτέχνης ναι μεν μπορεί να πει ψέματα, αλλά μέσα από το ψέμα του αναδύεται η αλήθεια. Ο φιλόσοφος δεν μπορεί τίποτα να βασίσει στο ψέμα, γιατί αμέσως καταρρέει το λογικό του επιχείρημα.</span><br />
<br />
<br />
<span class="fullpost"> Ο λογοτέχνης είναι σε θέση ν' ανακαλύψει και ν' αποδώσει και την αλήθεια χρησιμοποιώντας κάποιο ψέμα ή κάποια φαντασία. Για το λόγο αυτό ο λογοτέχνης δεν μπορεί να προσδιοριστεί σαν κανόνας ή σαν ρόλος. Μπορεί να μείνει ακαθόριστος, ανυπολόγιστος και απροσδιόριστος. Οπότε και διατηρεί την ομορφιά και την αξία του που είναι σχετική με τις προσδοκίες, τις γνώσεις, την αντίληψη, τις εμπειρίες τις δικές του αλλά και του αναγνώστη.</span><br />
<span class="fullpost"><br />
Συμπερασματικά σαν κοινά χαρακτηριστικά και απώτερο σκοπό η φιλοσοφία και η λογοτεχνία έχουν την αναδίφηση της αλήθειας. Οι δρόμοι που παίρνουν ίσως να είναι διαφορετικοί, ο στόχος όμως κοινός. Και τέλος, η λογοτεχνία δεν μπορεί να υπάρχει δίχως κάποια δόση φιλοσοφίας, η φιλοσοφία στέκει εντελώς ανεξάρτητη από τη λογοτεχνία· η φιλοσοφία εναρμονίζεται περισσότερο με την επιστήμη, ενώ η λογοτεχνία με το ελεύθερο, ανυπότακτο και απροσδιόριστο πνεύμα.<br />
</span></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-69163072381580991402009-01-15T14:55:00.003+11:002011-06-20T09:17:45.376+10:00Στη μοναδική μου...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNGZhEPBx6aYfZ5mm2rNvLQcQwWubEXE2MLy1yn2hY-n9M1B9abz2VV7opcR7wAh4bSTHSdYEIT5qOgJKNPlGeEjGZMkbMhc2IpjpyxiNmXd7mCU0WU5r66h9okfc0AATmikTtv18WlbOe/s1600-h/cockato2.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291364848202670914" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNGZhEPBx6aYfZ5mm2rNvLQcQwWubEXE2MLy1yn2hY-n9M1B9abz2VV7opcR7wAh4bSTHSdYEIT5qOgJKNPlGeEjGZMkbMhc2IpjpyxiNmXd7mCU0WU5r66h9okfc0AATmikTtv18WlbOe/s200/cockato2.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 143px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 200px;" /></a><br />
Σε βλέπω τρυφερή, τόσο μικρή<br />
Και η ματιά μου στις γραμμές σου καρφωμένη<br />
Χωρίσαμε δίχως να πούμε το γιατί<br />
Κι αφήσαμε τις τόσες θύμισες του χτες<br />
Σε κάποια πέτρα απ’ τον ήλιο σου καμένη.<br />
<br />
<br />
<a name='more'></a>Μα σαν ανθίσει με το γιόμα η ζωή<br />
Και βγει το μπλε σου σκόρπιο στο σεργιάνι<br />
Μια αίσθηση απέραντα μοναδική<br />
Γεμίζει κάθε μου σεμνή πνοή<br />
Στα στήθια φυτεμένη για να ‘γειάνει...<br />
<br />
<span class="fullpost">Το λόγο σου προστάτη της σιγής<br />
Κρατούσα συντροφιά όλα τα χρόνια<br />
Επούλωνε το αίμα μιας πληγής<br />
Και μ’ έσωνε στο τραύμα της αυγής<br />
Με βλέψεις άνισες στης θύμησης τα πιόνια<br />
<br />
Τις σκέψεις κείνου του καλοκαιριού<br />
Σε ξένους τόπους κι αν με ξέχασες πατρίδα<br />
Σε χώρισα και ήταν μέρα τ’ Αγιαννιού<br />
Σαν χάθηκα στην άκρη κάποιου δειλινού<br />
Με φίλο αχώριστο μονάχα μιαν ελπίδα...<br />
<br />
<br />
Ιάκωβος – Φεβ. 2008<br />
</span></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-77407087430963974682009-01-05T12:26:00.001+11:002011-06-20T11:36:58.834+10:00Στο βάθος η Μελβούρνη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhmSfvTCQ13jJL4q6UiD0S4B26Uujmwdrk2ZtDzE057kdck76CLQrB7RC0_taFuxiMHrqzBCM_iYDMP7mCnj_2_-vQBTYzwfrA2cRgoJHGiV9abuh7r3Ga7xFr3yzWYUAz1TtYIHIqtSMc/s1600-h/Melb.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287686752511567410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhmSfvTCQ13jJL4q6UiD0S4B26Uujmwdrk2ZtDzE057kdck76CLQrB7RC0_taFuxiMHrqzBCM_iYDMP7mCnj_2_-vQBTYzwfrA2cRgoJHGiV9abuh7r3Ga7xFr3yzWYUAz1TtYIHIqtSMc/s200/Melb.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 133px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 200px;" /></a>Πρέπει να περπατάς στ' αριστερά του μονοπατιού στην παραλία της Μελβούρνης σαν βγαίνεις τα Σαββατοκύριακα διψώντας για ζωή και θάλασσα. Το μονοπάτι πάει για πολλά χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζεις που αρχίζει και πού τελειώνει. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFfeuAPm_LH5CqA8qdTH5axPAGQ21vUZZfv_iBlDJYvB5R66YNK3SHmdcJT3NQDO_VyjpgH0tPQ0TXYVhSbHgNFfV3urMA5AkJSy6sWZsjtxjxjn9YU_FhBLLr8SO8vZAd1pPNPwk2gaTs/s1600-h/gen_033.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287685027703206002" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFfeuAPm_LH5CqA8qdTH5axPAGQ21vUZZfv_iBlDJYvB5R66YNK3SHmdcJT3NQDO_VyjpgH0tPQ0TXYVhSbHgNFfV3urMA5AkJSy6sWZsjtxjxjn9YU_FhBLLr8SO8vZAd1pPNPwk2gaTs/s200/gen_033.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0 10px 10px 0; width: 133px;" /></a>Ακόμη και στο δάπεδο του πεζόδρομου αυτού είναι γραμμένες οι υποδείξεις για τη σωστή χρήση του. Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις ποδήλατο εδώ.<span class="fullpost"><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx2E1JF-i0BARaoo7HxvDmZhWjvs8lRYFrtqPztnSd7O73lAY3MyJO0-yQX93JX0UiSsPjT_gjs9iJx-IRPeIhhIqOumBd294pqhlf5OSTQspZbx2I_Ag5Z6diEf5CL8faY0iwwFMvWFIo/s1600-h/bike_path.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287684502899620450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx2E1JF-i0BARaoo7HxvDmZhWjvs8lRYFrtqPztnSd7O73lAY3MyJO0-yQX93JX0UiSsPjT_gjs9iJx-IRPeIhhIqOumBd294pqhlf5OSTQspZbx2I_Ag5Z6diEf5CL8faY0iwwFMvWFIo/s200/bike_path.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: right; height: 200px; margin: 0 10px 10px 0; width: 133px;" /></a> Τα ποδήλατα έχουν το δικό τους δρόμο.<br />
Κι αν αποφάσισες να βγάλεις το σκύλο σου βόλτα να γνωρίζεις ότι οι σκύλοι πρέπει να είναι δεμένοι με σχοινί κοντό και να κουβαλάς μαζί σου μια σακούλα για να βάζεις τα τυχόν απορρίμματα τους. <br />
Για να σε βοηθήσει ο Δήμος στην ολοκλήρωση της ψυχαγωγίας του σκύλου σου έχει τοποθετήσει τασάκια με νερό για να πιει το ζώο αν διψάσει. Οι χαμηλοί φράχτες σε καθοδηγούν μήπως και παραστρατήσεις σε άλλα χωρικά σημεία, δίνοντας μια ένδειξη της εποχής που ζει ο πολίτης της Μελβούρνης σήμερα.</span><br />
<a name='more'></a><span class="fullpost"><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0O31c2mT6p_3cG-3Hfuhuqxm2AmKoib91oT9H9gd3BmkA_KOpiEjK6OA5r0EgoiAp8lauK0jBnka2gml2gQ6oKDiB1rHewwrwS2dmVkHTQPUvTq9jmRRJELZJToVOIzl0ureYJ45rtMOb/s1600-h/path3.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287686241392491202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0O31c2mT6p_3cG-3Hfuhuqxm2AmKoib91oT9H9gd3BmkA_KOpiEjK6OA5r0EgoiAp8lauK0jBnka2gml2gQ6oKDiB1rHewwrwS2dmVkHTQPUvTq9jmRRJELZJToVOIzl0ureYJ45rtMOb/s200/path3.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0 10px 10px 0; width: 133px;" /></a><br />
Ο πεζόδρομος είναι διασκορπισμένος με φώτα πάνω σε καλλίγραμμους στύλους για τη νύχτα, με σταθερά και ξύλινα παγκάκια για ξεκούραση αν νομίζεις έχεις περπατήσει αρκετά, ενώ οι ψαράδες σκαλωμένοι στις πέτρες δίνουν την αίσθηση μιας παλαιότερης εποχής. <br />
Σήμερα βρίσκεις ακόμη και ρητά χαραγμένα στο δάπεδο για να σου προξενούν τη σκέψη, ενώ περνάς με φούρια. Το πράσινο συνδυάζεται άψογα με το γαλάζιο της θάλασσας, με τις τεράστιες πέτρες όπου σπάζει το κύμα κι ακούγεται ρυθμικά για να σου στρώνει το βήμα. <br />
<br />
Μέσα σ’ αυτήν τη ουτοπία της κατασκευασμένης φύσης θραύση κάνει η προτροπή της συμμόρφωσης που πηγάζει μέσα από την προσπάθεια παραγωγής μη σκεπτόμενων πολιτών, διότι οι πολίτες μπορεί να σκεφτούν «λανθασμένα». <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr3n9aUrMoDAOUcQ8QvnzpuqNLNjX8lQxg7bwuy8bKACoeMIeHLJMoCysLjh1dLMAbEsUlAXQ8ktyUlFrFSwyxhEakYExgX_0CWXrOxkNSaenv7QaMYzK6JRUAX61CpljeI-D5-cH371-U/s1600-h/rest.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287688412021732050" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr3n9aUrMoDAOUcQ8QvnzpuqNLNjX8lQxg7bwuy8bKACoeMIeHLJMoCysLjh1dLMAbEsUlAXQ8ktyUlFrFSwyxhEakYExgX_0CWXrOxkNSaenv7QaMYzK6JRUAX61CpljeI-D5-cH371-U/s200/rest.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 133px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 200px;" /></a>Μέσα όμως απ’ αυτούς τους περιοριστικούς όρους βγαίνει και ο καταραμένος αναρχικός. Αυτός που πετάει το αποτσίγαρο στο πρώτο τασάκι που πίνουν οι σκύλοι και κανείς δεν νοιάζεται να τον συμμορφώσει ή αυτός που περπατάει στο λάθος μέρος του πεζόδρομου προξενώντας την αντιπάθεια των γύρω. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSHKzkNPA-WDIl5ajGd6O2PUrZoYNhZCmW6AVFXbKmxIYU4AClzaeHuvq_4Ovu6-DOcLGNnBWb0KqlHow3UdubIyf6la1uimdw1jR2O1k5iy7H40I1oGwl4FZtvvE5dj8MZhVw4dU5TO0n/s1600-h/troph.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288059886672983474" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSHKzkNPA-WDIl5ajGd6O2PUrZoYNhZCmW6AVFXbKmxIYU4AClzaeHuvq_4Ovu6-DOcLGNnBWb0KqlHow3UdubIyf6la1uimdw1jR2O1k5iy7H40I1oGwl4FZtvvE5dj8MZhVw4dU5TO0n/s200/troph.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 133px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 200px;" /></a><br />
<br />
Μην τολμήσεις να βγεις στο διπλανό δρομάκι, εκεί υπάρχει πιθανότητα να διεγείρεις άγριες ματιές των ποδηλάτων ή ακόμη και καμιά σπρωξιά για να καταλάβεις τέλος πάντων ότι εδώ, σ’ αυτή την πόλη και σ’ αυτή την εποχή δεν πρέπει να ξεφεύγεις από το προγραμματισμένο και προβλεπόμενο. Αισθάνεσαι σαν ένα πιόνι στο όλο σύστημα και δεν έχεις την πολυτέλεια της εκλογής του τι θα κάνεις και τι όχι. Δεν πρέπει να σκέφτεσαι, δεν χρειάζεται, άλλοι έχουν σκεφτεί στο παρελθόν για σένα, κι έχουν θεσπίσει νόμους για σένα.<br />
<br />
Ποιος νόμος όμως μπορεί να ικανοποιήσει έναν αναρχικό; Ή μάλλον ποιος νόμος θ’ αποτρέψει τον οποιοδήποτε αναρχικό να δημιουργήσει ρήγμα στην «ομαλή» έκβαση των γεγονότων; Ο νόμος συνήθως απαγορεύει και ο παραβάτης τιμωρείται με κυρώσεις. Αν τον πιάσεις τον παραβάτη... Τις περισσότερες φορές όμως ο παραβάτης δεν πιάνεται γιατί όλοι μας δεν μπορούμε να έχουμε κι έναν άλλο δίπλα να ελέγχει τις πράξεις μας. <br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivUAE8LgEfvIQAlmHtHuOWmcYqYOdxO0AyyYCYtyc7cfukfVQENV4BrewGZUyOH5eI7xVWrWSYb4hRZuMZiP-HHacAF4oJMIInhw2CxGeryrAcm1nRI8GFLxnlCwe4EsJxY4R3T3zV192C/s1600-h/gaza.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287687282943079906" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivUAE8LgEfvIQAlmHtHuOWmcYqYOdxO0AyyYCYtyc7cfukfVQENV4BrewGZUyOH5eI7xVWrWSYb4hRZuMZiP-HHacAF4oJMIInhw2CxGeryrAcm1nRI8GFLxnlCwe4EsJxY4R3T3zV192C/s200/gaza.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 200px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 133px;" /></a><br />
O πόλεμος στη Γάζα μαίνεται κι ο σκεπτόμενος άνθρωπος όταν ακούει για πόλεμο σκέφτεται την ειρήνη, όταν ακούει φαφλατάδες σκέφτεται τη λογική, όταν ακούει το 'θα' παίρνει μικρό καλάθι, όταν ακούει για αδικία σκέφτεται το δίκαιο, όταν ακούει για αγάπη σκέφτεται πόση μπορεί να δώσει, όταν ακούει για ευαισθησία τη συγκρίνει με τη δική του. Αυτά όλα χαρακτηρίζουν τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα από την εικόνα πιο πάνω. Όλα τα συμπεράσματα είναι σωστά.<br />
<br />
Τα δημιουργήματα του αναρχικού καταστρέφονται, γιατί η αναρχία είναι προνόμιο μόνο των βασιλέων, άσχετα αν οι βασιλείς παίζουν γκολφ την ώρα που παιδιά σκοτώνονται στον πόλεμο. Το αποτέλεσμα, οι παραβάτες να πληθαίνουν, οι αναρχικοί να καταστρέφουν και να δημιουργείται ένα ανατριχιαστικό κλίμα αστάθειας και φοβίας για τον ήρεμο και νομοταγή πολίτη τον οποίο είχε την αρχική εντύπωση πως θα προστατεύσει. Τελικά του προσφέρει άγχος, του προσφέρει ανασφάλεια, έστω κι αν ο σκοπός ήταν να υπάρχει ασφάλεια, του προσφέρει οικονομικές επιβαρύνσεις γιατί θα χρειάζεται κλειδαριές και συναγερμούς στα υπάρχοντά του, περιορίζει στο ελάχιστο την ικανοποίηση διαβίωσης. Άλλο αποτέλεσμα: ν’ αυξάνονται κατακόρυφα οι αυτοκτονίες, ν’ αυξάνονται τα εγκλήματα, ν’ αυξάνεται η ανασφάλεια και το κόστος ζωής και να μειώνεται η αξία της.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK3CruqDqlWg4_ieEfn89OO0pIurCYTZjRhGjqFBSd3EArJTgb84UBo6YvwoU5O1npFXyD8nnz02E9LN9h8cYpFBpV6Y-IdyCheMumBxWA9fQUOGaF37C3CcbLn9yRKyV9rwMa0U8p9KfY/s1600-h/paidi_pouli.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288358485951795618" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK3CruqDqlWg4_ieEfn89OO0pIurCYTZjRhGjqFBSd3EArJTgb84UBo6YvwoU5O1npFXyD8nnz02E9LN9h8cYpFBpV6Y-IdyCheMumBxWA9fQUOGaF37C3CcbLn9yRKyV9rwMa0U8p9KfY/s200/paidi_pouli.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 128px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 200px;" /></a><br />
<br />
Θα σκεφτεί ίσως κανείς ότι αυτή είναι η σύγχρονη εποχή, όπου δεν θέλουμε ανθρώπους προοδευτικούς, θέλουμε δούλους και υπάκουους καλοθελητές. Θα σκεφτεί ίσως κανείς ότι δεν θέλουμε ανθρώπους να ερευνούν και να βρίσκουν λάθη, θέλουμε ανθρώπους που θα υπακούουν άσχετα αν ο νόμος λειτουργεί ή όχι. Δεν θέλουμε ανθρώπους που θα σκέφτονται γιατί είναι επικίνδυνος αυτός που σκέφτεται, θέλουμε ανθρώπους ν’ ακολουθούν το κοπάδι για να μπορούμε να το ελέγχουμε. Δεν θέλουμε ανθρώπους να κάνουν το καλό και ενάρετο επειδή οι ίδιοι αυτό διαλέγουν και όπως οι ίδιοι το αισθάνονται, θέλουμε να κάνουν το καλό που τους επιβάλουν οι πεπαλαιωμένοι νόμοι, θέλουμε να διαπράξουν το ενάρετο το οποίο καθορίσαμε εμείς ως ενάρετο.<br />
Ο σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να πάει κόντρα στη φύση του για να επιζήσει σ’ αυτή την κοινωνία. <br />
<br />
Το δικό μου πρόβλημα είναι πως εγώ δεν έχω σκύλο.</span></div>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-5702605891727119262009-01-01T18:48:00.000+11:002009-01-05T12:15:03.843+11:00Παρθενογένεση<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoyF48dmqpXfDDuTuvi3HBkhLohHW-Q8U5G6r_mgzZDdWq_-yvBgWRPgwYekzhyPlwve4XypWAkeszcVXtvy494nawGHOfIkpdMFKbmUcjW_uLlpMDmm8YIPcrXtZiyJzy96CK4gWBWlSn/s1600-h/frouta1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 108px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoyF48dmqpXfDDuTuvi3HBkhLohHW-Q8U5G6r_mgzZDdWq_-yvBgWRPgwYekzhyPlwve4XypWAkeszcVXtvy494nawGHOfIkpdMFKbmUcjW_uLlpMDmm8YIPcrXtZiyJzy96CK4gWBWlSn/s200/frouta1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286230598689263874" /></a><br />Σαν μ’ επέτρεψε ο Θεός ν’ ανοίξω τα μάτια μου κάποια μέρα, σκεπτόμουν θά ‘πρεπε να μου δώσει και την ευκαιρία να τον γνωρίσω, ν’ απλώσω τα χέρια μου πάνω του και να τον αγγίξω. Δεν μιλώ για νοητές επαφές και πίστη στο άγνωστο, μιλώ για επαφή ανθρώπινη, φυσική που είναι προσαρμοσμένη στις αισθήσεις που μου έδωσε. Αυτή είναι η ανησυχία και πιστεύω θά ‘πρεπε να έχω αυτή την ευκαιρία.<br /><br />Όλοι μου δάσκαλοι μου μιλούν για έναν αόρατο δημιουργό, για έναν παντοδύναμο πλάστη του ουρανού και της γης, του γαλάζιου και του πράσινου, του φωτεινού άσπρου και του άχαρου μαύρου. Και καθώς μιλούν με κάθε τους φράση ένα νέο ερώτημα δημιουργείται στο μυαλό. Τι θα τα κάνω τόσα ερωτήματα;<br /><span class="fullpost"><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNg62xgicVh0Quh2aERLWoD-eXZUUdItAqRYYUEvnbmI13erSloBHm2YS2X4deVGViElpPw6RWYzAQnu_-FNDOBU9iqQixrEkF1aqP1Pfyu0Kv_VLSC07wWEPAqKG2Pdhx8U4hlK9Fn2jp/s1600-h/potami1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 133px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNg62xgicVh0Quh2aERLWoD-eXZUUdItAqRYYUEvnbmI13erSloBHm2YS2X4deVGViElpPw6RWYzAQnu_-FNDOBU9iqQixrEkF1aqP1Pfyu0Kv_VLSC07wWEPAqKG2Pdhx8U4hlK9Fn2jp/s200/potami1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286231025074409058" /></a>Τελικά, οι μέρες έφτασαν κι έκανα το πρώτο βήμα στην αναγνώριση του Θεού μου με το να καταλάβω πως ο Θεός έχει χρώμα. Ναι, τον είδα χτες την ώρα που βρήκα ανέτοιμο τον εαυτό μου να σουλατσάρει ξέγνοιαστα μέσα στην παρθένα φύση. Τη φύση που κάθε χρόνο την ίδια εποχή βγαίνει από τους σπόρους της ζωής και παρθενοποιείται πάνω στα χρώματα των λουλουδιών, στ’ αρώματα των μπουμπουκιών και στα βρεγμένα φύλλα των δέντρων.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRZbUdQ0phQOxIf70xS-ThqwLU_aJjU9a-nobCskXzKxifXdvV1oq9FlFmXqlAdNbXbtnkmc26vPiKO17Wvx1bHguv25pd3TNzBAKhBUjer9zaVm3WYG7y6E5KXhcv46qErN5jtxsYfy-I/s1600-h/plagia1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 111px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRZbUdQ0phQOxIf70xS-ThqwLU_aJjU9a-nobCskXzKxifXdvV1oq9FlFmXqlAdNbXbtnkmc26vPiKO17Wvx1bHguv25pd3TNzBAKhBUjer9zaVm3WYG7y6E5KXhcv46qErN5jtxsYfy-I/s200/plagia1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286231866628672130" /></a><br />Είδα το χρώμα του Θεού σας ομολογώ, την ώρα που τ’ απογευματινό αεράκι ξεπρόβαλε ανάμεσα από τις πλαγιές και κατέβαινε την πεδιάδα σφυρίζοντας καθώς ταρακουνούσε αδιάκοπα τα φύλλα και η θέα ήταν απίθανη. Είδα το χρώμα του Θεού σας ομολογώ και πάλι, την ώρα που η ησυχία του δειλινού σου έσπαγε τα τύμπανα και ο ήχος ήταν γλυκύτατος. Είδα το χρώμα του Θεού καθώς η μέλισσα πέταξε φουριόζα από πάνω μου κατευθυνόμενη προς το πιο κοντινό λουλούδι. Αν έβγαζα καμιά λέξη από το στόμα έπρεπε να είναι ψιθυριστά για να μην χαλάσω την απόλυτη ηρεμία της πλάσης. Κι αυτή η ψιλή βροχή με τη δροσιά του γκρίζου σύννεφου που δεν άντεξε το βάρος, σκόρπιζε το πράσινο παντού τριγύρω δίχως να λογαριάζει αν τα δέντρα έφεραν καρπούς ή όχι, αν ετοίμαζαν καταπράσινα κουκουνάρια ή ήταν στείρα.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkkk8Dp925WF57ikl0Z5u1JXr5vyT0aQ3OEAfV-gDWtpt5qG7dTfGwllTmYXH4llDgbgcI7LU9ZNXrtxd6de-4aUmluS3W1HDDyxhnl6rDHfv7AxwiB67Uv1Gz2xexJdqijnQZZARfLj_e/s1600-h/xroma1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 132px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkkk8Dp925WF57ikl0Z5u1JXr5vyT0aQ3OEAfV-gDWtpt5qG7dTfGwllTmYXH4llDgbgcI7LU9ZNXrtxd6de-4aUmluS3W1HDDyxhnl6rDHfv7AxwiB67Uv1Gz2xexJdqijnQZZARfLj_e/s200/xroma1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286234907057423330" /></a><br />Το βλέμμα μου, σαν παθιασμένο παλαμάρι που δεν δέθηκε καλά από το ναύτη χτυπιόταν μια καταδώ και μια κατακεί στην όψη ολάκερης αυτής της ομορφιάς. Της ομορφιάς που μ’ άφηνε από μόνος να την ερωτευτώ και σκεπτικός καθώς ριχνόμουν να την αγκαλιάσω με το βλέμμα που δεν έφτανε το πλάτος της, τη σκέψη και το σώμα μου που δεν συγκρινόταν με την απεραντοσύνη της• το μυαλό συνεχώς να δοκιμάζει ξανά και ξανά ανήμπορο να την χωρέσει. <br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1bXxPkhbL-JZuqJYI6WLpS1TXM45XkkN_fVRzT2Jq8fSQpKrM25NwXgTkJIm3Gm0lowiiwS57mGE2hskEv2m332dgBCim-cOgwCMFgGNp_Y6Gs2HuXzyPZHMTfuMeKrFJE7GMdqmAcJwY/s1600-h/libadi1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 102px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1bXxPkhbL-JZuqJYI6WLpS1TXM45XkkN_fVRzT2Jq8fSQpKrM25NwXgTkJIm3Gm0lowiiwS57mGE2hskEv2m332dgBCim-cOgwCMFgGNp_Y6Gs2HuXzyPZHMTfuMeKrFJE7GMdqmAcJwY/s200/libadi1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286232580389527330" /></a><br />Αν είναι όμως τόσο όμορφη που την είδα σήμερα, γιατί να μην την ακολουθήσω όπου κι αν θέλει να με πάει; Γιατί να ζητήσω απ’ αυτή να μου επιτρέψει να παρατείνω την παρουσία μου σ’ αυτό το κάλλος παραβαίνοντας το νόμο της και το νόμο του Θεού μου; Ποτέ δεν ζήτησα να με φέρει, κι αυτή μου έκανε τη χάρη, ποτέ δεν ζήτησα να με αφήσει να τη γνωρίσω κι αυτή μου έκανε ακόμη μια χάρη. Τώρα θέλω ν’ αφήσω ελεύθερο το σώμα μου στα χέρια της, να πάρει από πάνω του ότι θέλει.<br /><br />Ξάφνου κατάλαβα τα χέρια μου από μόνα τους άνοιγαν όσο πιο διάπλατα μπορούσαν θέλοντας να την αγκαλιάσουν και ν’ αγκαλιαστούν. Μετά γονάτιζες στο παχύ χορτάρι κι άφηνες το σώμα σου να πέσει πάνω του, να κολλήσει στο χώμα, ενώ το στόμα να γεύεται τα χόρτα που έτυχε να βρεθούν μπροστά του. Σε λίγο, ένας ύπνος ερχόταν καλωσορισμένος και σ’ έπαιρνε όπου ήθελες, από το βαθύ δάσος στον πιο απόμακρο παραλιακό αγριότοπο. <br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh603p87ZAB30O10wVT6J_O_b_Y55aMYNbx1W48BHqjf3S6W22Y0RS3zvuOJ4Z7Oal7RS1skwKmMw7piS5H539x3LsMzTy_oVOsFjOzpFnWZCfB0uROgGc9X4q-ohkqOAwGq3jHPQj2dNzC/s1600-h/dromaki1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 134px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh603p87ZAB30O10wVT6J_O_b_Y55aMYNbx1W48BHqjf3S6W22Y0RS3zvuOJ4Z7Oal7RS1skwKmMw7piS5H539x3LsMzTy_oVOsFjOzpFnWZCfB0uROgGc9X4q-ohkqOAwGq3jHPQj2dNzC/s200/dromaki1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286233642475478466" /></a><br />Οι σταγόνες της ψιλής βροχής όμως δεν με άφηναν για πολύ ν’ αφαιρεθώ. Μου έστελναν κι ένα μήνυμα κάθε φορά στη θύμηση πως είμαι ακόμη ζωντανός. Εγώ όμως, θα ήθελα έτσι εκείνη τη στιγμή να γίνω ένα με αυτή την πανέμορφη γενεσιουργία, κι όπως ξεκίνησα από τη σκόνη να γίνω πάλι σκόνη και να χωθώ ανάμεσα στα κύτταρα των φύλλων, να με πάρει το αεράκι και να με πετάξει πέρα στους πρόποδες του πιο κοντινού βουνού. Να με πάρει η βροχή και να με αποθέσει στα πόδια ενός τριφυλλιού. Να με πάρει το ρυάκι και να με φυτέψει στις ρίζες των πεύκων για να ζωογονηθεί το πράσινο, για να παρθενοποιηθεί το σύμπαν, για μια ακόμη φορά. Ας με πάρει το ποταμάκι και κελαρύζοντας να με περάσει ανάμεσα από τις πέτρες στο διάβα του προς τη θάλασσα και να με ρίξει στον πυθμένα. Δεν πειράζει σε πιο πυθμένα, αρκεί να βρίσκομαι εκεί να το βλέπω καθώς θα περνάει από πάνω μου. Να με πάρει ο χρόνος για να χαθώ και να γίνω ένα ανύπαρκτο πλάσμα όμως τόσο σημαντικό στην αναγέννηση αυτού του ατέλειωτου πράσινου.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYUthyphenhyphenYvJwZFVzjtFHK6OWmZxh0m2pQPHZt8n5-cI0OSX9WIzpnuIRYhxlba3hC2PK9Qx0_afMM3prc2KDkoJaghxcLD1EFtKhjT5fET6KXdG-2-MpsTXHhvSeWv7jPDcmdpOM4vYp24vh/s1600-h/prasino1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 132px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYUthyphenhyphenYvJwZFVzjtFHK6OWmZxh0m2pQPHZt8n5-cI0OSX9WIzpnuIRYhxlba3hC2PK9Qx0_afMM3prc2KDkoJaghxcLD1EFtKhjT5fET6KXdG-2-MpsTXHhvSeWv7jPDcmdpOM4vYp24vh/s200/prasino1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286234194632169666" /></a><br />Ο Θεός έχει χρώμα, μα δεν έχει συμπόνια, ούτε καρτερικότητα, απλά μια εξέλιξη που στο διάβα της παίρνει όλους του ικανούς ή και ανίκανους, τους φτωχούς ή πλούσιους, τους μεγάλους ή μικρούς, σκεπτικούς ή απερίσκεπτους. Και δεν διαλέγει πότε θα μας πάρει, απλά σαν βρεθείς στο διάβα της την ώρα που περνάει με το σπαθί στο ένα χέρι κι ένα πράσινο βάλσαμο στο άλλο θα σου γνέψει ‘έλα’. Τότε πρέπει να την ακολουθήσεις… <br /><br />Τελικά άρχισα να συνέρχομαι και καθώς βλέπω στα χέρια μου μια φωτογραφική μηχανή να μη σταματώ να βγάζω φωτογραφίες, και να αιχμαλωτίζω στιγμές καθώς τις αποθέτω στην αιωνιότητα. Με κάθε κλικ της μηχανής να βγαίνει κι ένας ήχος ανακούφισης από το στόμα μου, γιατί απέκτησα κι αυτή την εικόνα που παρ’ όλη την αιωνιότητά της ποτέ δεν παύει να μαγεύει, ποτέ δεν παύει να συναρπάζει όχι μόνον εμένα αλλά τον κάθε διαβάτη.<br /><br />Είναι ολάκερος ο χρόνος μια άνοιξη… <br /><br /></span>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-33297057775138798002008-06-18T16:59:00.001+10:002009-01-07T22:35:34.971+11:00Κακόμοιρο Μπλογκάκι μου<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ7FkuKcJpAh-OIm8AQHLh6lMvo6U5LNjftHw-HKJeFOYUxE-2Llaf4TYhql4SHjOhAeB44isCC-N0RnxPsKltQNhqJ0DQhvxzUuFR4aCd6sUZY5W-mQQaGbSTS8NhRRODo-QfvR981CL2/s1600-h/elafaki1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 158px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ7FkuKcJpAh-OIm8AQHLh6lMvo6U5LNjftHw-HKJeFOYUxE-2Llaf4TYhql4SHjOhAeB44isCC-N0RnxPsKltQNhqJ0DQhvxzUuFR4aCd6sUZY5W-mQQaGbSTS8NhRRODo-QfvR981CL2/s200/elafaki1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286237708487784450" /></a><br />Κάποτε νέος ήμουνα μα στο μυαλό φτωχός<br />και ήθελα την άνοιξη να βγαίνω καμακύρης<br />Να ψάχνω άτολμα σουξέ, πολλές φορές καυτός<br />σαν γνώριζα τους γύρω μου, ο πάντα κακομοίρης<br /><br />Μα σύντομα ο λογισμός μου έκοψε τη φόρα<br />και το μπλογκάκι να με δει κάνει τα μαύρα μάτια<br />γι' αυτό και ν' απολογηθώ, τρέχω αμέσως τώρα<br />στους φίλους κι αναγνώστες μου πριν γίνουμε κομμάτια.<br /><br /><span class="fullpost">Κάθε φτωχή και βλοσιρή σκέψη που θα με πάρει<br />με έναν μόνο σύντροφο το χρόνο και το πνεύμα<br />τα χέρια μου θα κάνουνε ακόμη μία χάρη<br />να βγούμε απ' το αιώνιο της ραθυμίας τέλμα... <br /></span>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-7909877056087945832008-05-29T10:19:00.000+10:002008-05-30T23:16:30.459+10:00Λέω... Μήπως ;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLEifvh4WRkY1pBBH8KC2bdVTcwj_S4fKPxxO5BSwGfszNVvzSrjDd-va9naDciMEbhJgUWB_z9tDbER-Eq6h75Ox0rfsS9TcBsMouiXBspo-a6mpbT72iH6mj2ph95SdqcTYX_TVva0mY/s1600-h/greece.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLEifvh4WRkY1pBBH8KC2bdVTcwj_S4fKPxxO5BSwGfszNVvzSrjDd-va9naDciMEbhJgUWB_z9tDbER-Eq6h75Ox0rfsS9TcBsMouiXBspo-a6mpbT72iH6mj2ph95SdqcTYX_TVva0mY/s200/greece.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5205589435169189586" /></a><br /><br />Μήπως δεν έχει ήρωες πια τούτη δω η χώρα;<br />Το πέρασμα των χρόνων της φάνηκε καταλύτης<br />Και σαν νοθεύτηκε βαθιά στου χαλασμού την ώρα<br />Βρήκε το ψέμα ο θρασύς, ο πιο στυγνός αλήτης;<br /><span class="fullpost"><br /><br />Κι η παγκοσμιοποίηση έτσι πως μας την έφερε<br />Ακούστηκαν τα βογγητά στα βάθη αυτού του κόπου.<br />Λέω το πεπρωμένο μας μήπως δεν μας συνέφερε,<br />Μας πέταξε σε μια γωνιά ανήλιαγη του τόπου;<br /><br />Βγαίνει ο ένας αναιδής να πει για τα δικά του<br />Και ξεσκεπάζει τ’ άπλυτα του αλλουνού αράδα<br />Βγαίνει και ο πολιτικός μ’ εκείνη τη δικιά του<br />Και χτίζει τόσ’ αυθαίρετα σε όλη την Ελλάδα.<br /><br />Την κόρη, τη γυναίκα του τις χώνει με προσχήματα<br />Πως τάχα είναι ειδικές στις πιο καλές δουλειές<br />Και καταχράζονται ζωές αρπάζοντας τα χρήματα<br />Ανοίγοντας κεφάλαια με μύριες δυο αιχμές.<br /><br />Πώς μας κατάντησαν..., ζωή Εκείνος να τους δίνει<br />Και ας την παίρνει από μας αν είναι τρελαμένος<br />Εμάς που μ’ ένα μέλημα στο έλεος αφήνει<br />Της πιο απτής της μοναξιάς ο πιο μοιροκαμένος.<br /><br />Πατήστε πόδι φίλοι μου, ξεχάσετε τα θαύματα<br />Και ενωθείτε γρήγορα προτού μας πάρουν πρέφα<br />Βάλτε μπροστά τη λογική, κι αφήσετε τα τάματα<br />Γιατί αυτά τα χώματα θα καταντήσουν στέρφα.<br /><br />Ιάκωβος Γαριβάλδης<br /></span>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-8280181496312821432008-05-28T22:09:00.000+10:002008-05-28T23:05:49.531+10:00Τις ουν ο φυσικός τούτων;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTgvS2P_mF-jI8KeUpE5M_RPMqpatQTXOVGp_YUk32BMSCSglhnA7E1C-EIjy4Np0NzAlpzhrNguoyRzSafCR8S1CIJ7KQzAeGWXiUbNRDW_q5Qgn3PY1jeY8LoxvIpdAw1uSNiMSOeBTs/s1600-h/athe15_f.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTgvS2P_mF-jI8KeUpE5M_RPMqpatQTXOVGp_YUk32BMSCSglhnA7E1C-EIjy4Np0NzAlpzhrNguoyRzSafCR8S1CIJ7KQzAeGWXiUbNRDW_q5Qgn3PY1jeY8LoxvIpdAw1uSNiMSOeBTs/s200/athe15_f.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5205401474515414706" /></a>«ὥσπερ οἰκίας ὁ μὲν λόγος τοιοῦτος, ὅτι σκέπασμα κωλυτικὸν φθορᾶς ὑπ' ἀνέμων καὶ ὄμβρων καὶ καυμάτων, ὁ δὲ φήσει λίθους καὶ πλίνθους καὶ ξύλα, ἕτερος δ' ἐν τούτοις τὸ εἶδος <οὗ> ἕνεκα τωνδί. τίς οὖν ὁ φυσικὸς τούτων; πότερον ὁ περὶ τὴν ὕλην, τὸν δὲ λόγον ἀγνοῶν, ἢ ὁ περὶ τὸν λόγον μόνον; ἢ μᾶλλον ὁ ἐξ ἀμφοῖν;»<br /><br /><span class="fullpost">Αν ισχύει η δοξασία ότι η οικογένεια, η οποία συμβιώνει εντός μιας και μόνο οικίας, είναι η βάση μιας κοινωνίας ποια είναι τότε τα πρότυπα που χαρακτηρίζουν την οικογένεια και ποιο είναι λογικά το βασικό της μέλος; Τι μπορούμε ν’ αντλήσουμε από τους τρόπους της οικογένειας της αρχαιότητας που θα ωφελήσουν την αντίληψη του σήμερα; Διότι άλλο είναι να υποθέτει κανείς το τι είναι η οικογένεια, τι υποχρεώσεις έχουν τα μέλη της και ποιος ο ευειδής τρόπος να στηριχθεί και άλλο να αποφαίνεται μετά από μελέτη της ιστορίας και ν’ αποκρίνεται ανάλογα με τις ανάγκες του σήμερα.<br /><br />Ταύτα μαρτυρεί ο Αριστοτέλης περί οικίας. Το ότι δηλαδή αποτελείται από ύλη και πνεύμα. Οι μεν βλέπουν την ύλη και μιλούν γι’ αυτήν, οι δε τον λόγο (λογική). Τελικά δε ρωτάει ο δάσκαλος ποιος από τους δύο είναι ο φυσικός, ο ομιλών περί της ύλης που αγνοεί τη λογική, ο γνωρίζων μόνο τη λογική ή μάλλον αυτός που αναγνωρίζει και τα δύο; <br /><br />Για να ρωτάει ο Αριστοτέλης τα ερωτήματα είναι πολλά, η λογική ίσως έτοιμη να χρησιμεύσει, παρ’ όλο που πολλές φορές οι ανάγκες και οι συγκυρίες αντιστρέφουν τους όρους, χαλιναγωγούν αισθήματα, αναλώνουν προτιμήσεις και απαιτήσεις. Όλα αντιπροσωπευτικά φαινόμενα της λειτουργίας της λογικής παρουσιάστηκαν στο τεύχος 15 του περιοδικού της Παλλάδας "Αθηνάς". Της μητέρας της λογικής και σοφίας.<br /><br />Τελικά όμως, με τη βοήθεια της φύσης, οι απαιτήσεις έδωσαν τέλος σε μια συγκυρία που ξεκίνησε πριν οκτώ περίπου χρόνια και παρ' όλο που έβαλε τα θεμέλια για μια σοβαρή προσπάθεια του μέλλοντος σκόνταψε. Το μέλλον την πρόλαβε προτού μεστώσει. Ο κόσμος της την πρόδοσε προτού ωριμάσει και αποδόσει τα φρούτα. Η γενναία προσπάθεια συνάντησε τη φύση που δεν έχει ισχυρότερη στον κόσμο τούτο. Συνάντησε την εξέλιξη που δεν τη σταματάει κανείς. <br /><br />Το μόνο που ευχόμαστε είναι να μάθαμε απ' αυτή και η προσπάθεια να μην έχει μετατραπεί σε απόλυτη ματαιότητα. Η λογική όμως ποτέ δεν οδηγεί στη ματαιότητα, αντίθετα η ματαιότητα οδηγεί στη λογική - αν δεν οδηγήσει εκεί θα σταματήσει να υπάρχει. <br /></span>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-9865040637957250242008-04-28T16:49:00.001+10:002009-02-10T12:38:32.529+11:00Μακεδονία σ' έκλεψανΕμένα τη χώρα μου την έκλεψαν οι φίλοι<br />Εμένα τη χώρα μου την πούλησαν τ’ αδέρφια μου<br /><br />Δεν είμαι πλέον απόγονος<br />Μα ούτε των παιδιών μου πρόγονος.<br /><br />Εγώ κατάγομαι από το πουθενά<br />Κι ούτε μπορώ με τον καθένα να μιλώ<br />Για ιστορίες των ενδόξων των προγόνων μου<br /><br />Εμένα τη χώρα μου την έκλεψαν οι φίλοι<br />Εμένα τη χώρα μου την πούλησαν τ’ αδέρφια μου.<br /><br /><span class="fullpost">Ιάκωβος</span>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-77524519010637014732008-04-11T12:00:00.000+10:002008-04-11T12:02:28.334+10:00Σιχάθηκα... το σώμα μουΣιχάθηκα τον άνθρωπο<br />την τόση του κακία<br />που δε χρωστά ένα καλό<br />σ' αυτή την κοινωνία.<br /><br />Σιχάθηκα το σώμα μου,<br />τις τόσες τις πληγές του,<br />τον κόσμο, αχ βαρέθηκα<br />να βλέπω τις ψευτιές του.<br /><span class="fullpost"><br />Σιχάθηκα τα ορατά<br />τ' αόρατα δαιμόνια,<br />που γκρέμισαν το σεβασμό<br />σκόρπισαν καταχθόνια.<br /><br />Μα πιο πολύ απ' όλα αυτά<br />μ' έκαναν να υποφέρω<br />οι προσποιήσεις οποιανού<br />κοιτάζει το συμφέρον.<br /><br />Εγωισμοί, μικρότητες<br />άτυχες σκευωρίες<br />έχουν σαν αποτέλεσμα<br />άτυπες συγκυρίες.<br /><br />Με πλήγωσαν οι άνθρωποι,<br />με πρόδωσαν οι φίλοι,<br />μα πιο πολύ φοβήθηκα<br />χαμόγελα στα χείλη.<br /><br />Αυτών που λέν’ μ' αγάπησαν,<br />αυτών που με προσέχουν<br />μη ξεμυτίσω στο κακό,<br />που ζουν να το κατέχουν.<br /><br />Κανένας δε μ' αγάπησε<br />πραγματικά κι αλήθεια,<br />ποτέ δεν είδα άνθρωπο<br />να μη ζητά προμήθεια.<br /><br />Κι όταν το χέρι απλωθεί<br />για να τους βοηθήσει<br />έτοιμοι πάντα οι άτιμοι<br />να βγάλουνε μπαξίσι.<br /><br />Τι να την κάνω τη ζωή<br />τον ήλιο και τη μέρα<br />αφού σ’ αυτή ποτίστηκα<br />χολή, φωτιά, φοβέρα.<br /><br /></span>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-50293801795708340952008-03-26T15:53:00.000+11:002008-03-26T16:13:14.519+11:00Κοινωνία Ώρα Χυδαία<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3WLvZ9QqFIDDlRMd2funwNjWtRyvpzHRKr5J7-MURsGTMV_X07owNwRlpsCe77s8H7iPHKMoYt4vCbAPm4zPmj8XI1l6O6OBkiHdpfGSVurFs-dXxJbIAufYAI_EzM6dSlRjDGVgtlDgG/s1600-h/tank.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3WLvZ9QqFIDDlRMd2funwNjWtRyvpzHRKr5J7-MURsGTMV_X07owNwRlpsCe77s8H7iPHKMoYt4vCbAPm4zPmj8XI1l6O6OBkiHdpfGSVurFs-dXxJbIAufYAI_EzM6dSlRjDGVgtlDgG/s200/tank.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5181910333813226098" /></a><br /><strong>Ζήτω η 25η Μαρτίου</strong> – η ώρα των πολιτικών, όταν όλοι βγαίνουν στο σεργιάνι να δειχτούν και να κριθούν, να πουν και να πολιτευτούν ενόσω οι μαθητές, οι τσολιάδες, ο στρατός, τα τανκ, οι οβίδες και τα κανόνια παρελαύνουν τη βουβή τους παρέλαση.<br><br />Χάρμα οφθαλμών αλλά και συγκυριών που κατέληξαν στο να υπάρχει πατρίδα μέσα από το θάνατο, στο να υπάρχει ειρήνη μέσα από τη φοβέρα και την αγριάδα του πολέμου.<br />Μα βρε παιδιά για μια στιγμή...<br /><span class="fullpost"><br><br />Για πείτε μου όμως αν συμφωνείτε: Ωραίοι οι μαθητές και οι μαθήτριες της παρέλασης με τις γαλανόλευκες στολές τους, ωραίοι οι τσολιάδες που με την αγέρωχη κορμοστασιά και ενδυμασία τους βγαίνουν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, και κάθε μεγαλούπολης της πατρίδας, ωραίοι οι στρατιώτες ξηράς, θάλασσας και αέρος σε βήμα ρυθμικό που θυμίζει ρομπότ, όμως τι τα θέλουμε τα τανκ; Τι τις θέλουμε τι οβίδες και τα κανόνια να μας θυμίζουν τι; Να φοβερίζουν ποιον; Να δείχνουν την αρμάδα του θανάτου σε ποιον;<br><br /><br />Δεν είναι καιρός πλέον να μαζέψουμε λίγο τη ρητορική του πολέμου, δεν είναι καιρός πλέον να συμμαζέψουμε τα μηχανήματα που μας διαιρούν, μας καταστρέφουν; Να είστε σίγουροι πως σ’ εκείνους που θυμούνται άλλες εποχές τους δημιουργούν μια αίσθηση του ‘τίποτα δεν άλλαξε’ μετά από τόσους αιώνες και αγώνες. Δεν είναι ένα οξύμωρο σχήμα εφόσον οι γείτονές μας έχουν πολύ περισσότερα απ’ αυτά τα ρημάδια, κι εμείς που δεν έχουμε, ούτε είχαμε αρκετά ποτέ, πού πάμε και ποιον πάμε να φοβερίσουμε;<br /><br><br />Σίγουρα μερικοί θα μου πείτε πως δεν είναι εγχειρίδια φοβέρας, και πως απλά δείχνουν τη δυναμική του στρατού που συνεχώς σε εγρήγορση είναι έτοιμος να υπερασπιστεί τα δίκαια της πατρίδας. Ενώ πιο πέρα οι ηττοπαθείς πολιτικοί είναι έτοιμοι να παραδώσουν την ιστορία, τον πολιτισμό, τα εθνικά ονόματα για να μπορούμε αργότερα να χρησιμοποιήσουμε την αρμάδα αυτή να πλήξουμε τα κακώς κείμενα...<br /><br><br />Πατρίδα μου, πώς σε κατάντησαν έτσι κορόιδο...!<br /></span>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-57083932158953747302008-03-12T16:54:00.000+11:002008-03-13T16:05:09.646+11:00Σκέψεις βυθισμένες στις σάρκες...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRqLg6XL7aOUxfEYFVBXXiKjU7PO9r0rAxgV-OGqO9KEQFtXSBhzxmY14mxo3aVI_5SQOWoNhC37tbcdBjzYP_wcd2UL6sHLZCWHtD_SOjZsYsO864ZMwAH9IUXWVXeGr0qCzqoZ6QumbK/s1600-h/trayma.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRqLg6XL7aOUxfEYFVBXXiKjU7PO9r0rAxgV-OGqO9KEQFtXSBhzxmY14mxo3aVI_5SQOWoNhC37tbcdBjzYP_wcd2UL6sHLZCWHtD_SOjZsYsO864ZMwAH9IUXWVXeGr0qCzqoZ6QumbK/s200/trayma.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5176738045376605938" /></a><br />Με τί λόγια να ξεκινήσω να γράφω αυτό το κομμάτι, εγώ ο ανήμπορος συνακόλουθος της αφιλίας; Εγώ που βρίσκω απίστευτη την ακολουθία ατυχημάτων που την ονόμασαν ζωή και μ’ έβαλαν κι εμένα τον δούλο να τη ζήσω.<br> <br />Αποξενωμένος από τους πάντες, βυθισμένος στη μοναξιά μου, ρηχός, πληγωμένος παντού και σκυθρωπός όπως πάντα ψάχνω την ώρα και τη στιγμή που θα βρω ένα χαμόγελο να σκάει απρόσμενο στο πλησιέστερο μελαγχωλικό πρόσωπο.<br><span class="fullpost"><br />Μα δεν έρχεται το ποθούμενο χάρισμα και το χέρι δεν βοηθάει καθόλου μια κατάσταση που με θέλει ξένο από κάθε εγκόσμιο, ξένο από κάθε ανάμιξη με μια άνιση πνοή.<br> Έτσι, απομακρισμένος από τους γύρω, χυμένος και χωμένος ακαταλόγιστα πάνω σε μια σκέψη, που πιπιλίζει το μυαλό με τις ακραίες της αντικρούσεις, που βδελίζει το πνευματικό μου είναι μέχρι να γυρίσω την πλάτη στον αιθέρα και να τη χάσω. Να φύγει κι αυτή σαν τον κλέφτη στο σκοτάδι που πήρε ό,τι ήθελε και γυρίζοντας από την πλάνη διαδέχεται μια άλλη, ενώ εγώ τότε αρχίζω να παρατηρώ αμετανόητα τον κόσμο, τόσο πολύ κόσμο, να περιφέρεται με αγωνία, να κινείται, να ενεργεί δίχως να γνωρίζει το γιατί... Τα τραύματά μου πού να μ' αφήσουν να ξεχάσω.<br><br />Τον κόσμο αυτό όμως δεν τον ενδιαφέρει ποιός είναι ο σκοπός της χίμαιρας του χρόνου που σαν γοργοπόταμος ξεχύνεται στη χαράδρα παρασύροντας τα πάντα στο διάβα του. Όσοι μπορούν ας σταθούν στο πνεύμα όρθιοι. Μερικοί βλέπω ν' αρπάζουν μια σανίδα ή ένα χαροπνιγμένο πτώμα για να σωθούν ενώ άλλοι τους ποδοπατούν κι ας το ξέρουν.<br><br />Δεν υπάρχει σκοπός για σένα κόσμε, υπάρχει μόνον κίνηση, δεν υπάρχει προγραμματισμός, παρά μόνον μια άστατη πάλη μέσα σ' ένα άστατο χάος και μόνο για το εκτελείν.<br><br />Κανένας φίλος εδώ τριγύρω, κανένας συμπαθής απόκαμος συμπαραστάτης, μόνο βδέλλες που σου πίνουν το αίμα, που σου ρουφούν τη ζωή για να φουσκώσουν, να καμαρώσουν, να δειχτούν οι ανήμποροι, να ξεφύγουν στιγμιαία από την ανικανότητά τους. Κι όταν βγουν το κατώφλι, όταν πάρουν το δρόμο τον κατηφορικό δεν κοιτάζουν ποτέ πίσω, μαγεμένοι από τη σκέψη πως τα κατάφεραν, πως είναι μεγάλοι, πως πέρασαν τα δύσκολα κι όποιους πάτησαν τους πάτησαν.<br><br />Πώς είναι δυνατό μια ζωή αυτός ο μοναχικός άνθρωπος μέσα μου ακόμη να επιβιώνει ανέπαφος; Πώς είναι δυνατόν τόσες δεκάδες χρόνια η ενδόμυχη φωνή να μην ακούγεται, και το κάψιμο στα στήθεια να φουντώνει σαν ένα αιχμηρό γαϊδουράγκαθο; Και πώς μπορείς μετά από τόσα χρόνια του δόσε να συνεχίζεις να δίνεις κουράγιο σε μια ύπαρξη λέγοντας: «θα έρθουν καλύτερες μέρες;» Είναι δική σου αυτή η ύπαρξη φίλε.<br><br />Οι μέρες δεν φαίνονται να έρχονται, ούτε καν διακρίνονται στον ορίζοντα της μοναξιάς. Αυτής της αδυσώπητης φάλαινας που βουίζοντας δίχως βρυχηθμό σε παρασέρνει αργά στο ναρκωμένο χείλος προσωπικών δολοφονικών τάσεων. Κατά πόσο όμως αυτή η μοναξιά είναι χειρότερη της οχλαγωγίας; Πόσα χρόνια τα στήθια θα φουσκώνουν στη φράση ‘να πάρει η οργή’;<br><br />Μα υπάρχει σωτηρία απ’ αυτό το αναπάντεχο χάος. Σήμερα κατάλαβα κάτι άλλο κι αυτό το άλλο που το είχα πριν μερικές φορές ψιλοσκεφτεί στη γρηγοράδα της επιβίωσης, μούδωσε τόση χαρά όση η νόηση μιας εσωτερικής και μη αναμενόμενης μα ευχάριστης αναγέννησης. Σήμερα αναγεννήθηκα σαν να ξανάνιωσα, να ξανα-ανάπνευσα, σαν να σήκωσα το κεφάλι επάνω και κοίταξα τα σύννεφα με τα μάτια ανοιχτά. Εκεί μπόρεσα να δηλώσω ευτυχής γιατί κατάλαβα πως είναι γενναίο το να λες αυτό που κάνεις είναι όμως πολύ πιο ειλικρινές και ξεκάθαρο, κράμα της αλήθειας, το να κάνεις αυτό που λες. Για μερικούς ίσως φαίνεται υπεράνθρωπο ενώ για τους λιγοστούς αυτό είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν από το πλήθος. Σήμερα, λοιπόν, κατάλαβα μέσα απ’ την πανέμορφη αυτή σκέψη πως έκανα πολλές φορές αυτό που είπα. Όχι πάντα, μα η ικανοποίηση που ένιωσα τότε δεν είναι του κόσμου τούτου, μα είναι αιωνία...<br /><br /></span>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-20881662002877240912008-02-23T16:32:00.000+11:002018-01-10T08:33:15.264+11:00Η σελίδα 123 του... Τελευταίου Πειρασμού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidJJ-BzkFihm8d3smQSJqN8s6RJA7Vl9u8SobfpwNZvNuSqdV1PPIjhrTEMXk7uMGaOXKuJCASerETnfdXNuaKp3KUa2HK5jzrYI4sStKlRX_CqY0HmBl-pdJcQeKarAhhgdawQ2MUpOmT/s1600-h/books.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5170053386878128658" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidJJ-BzkFihm8d3smQSJqN8s6RJA7Vl9u8SobfpwNZvNuSqdV1PPIjhrTEMXk7uMGaOXKuJCASerETnfdXNuaKp3KUa2HK5jzrYI4sStKlRX_CqY0HmBl-pdJcQeKarAhhgdawQ2MUpOmT/s200/books.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; float: left; margin: 0 10px 10px 0;" /></a><br />
Αποφάσισα όλως αιφνιδίως κι εγώ να παίξω το παιχνίδι του αγαπητού μου φίλου Στράτου γιατί μου θύμησε παλιές αμέριμνες εποχές. Ένα παιχνίδι παρόμοιο μ' αυτά που παίζαμε όταν είμασταν παιδιά καθώς τραβούσαμε ένα οποιοδήποτε βιβλίο από τη βιβλιοθήκη, ανοίγαμε μια οποιαδήποτε σελίδα και διαβάζαμε. <br />
Τώρα όμως ήταν κάτι το πιο συγκεκριμένο, κάτι που ήθελα να δώσω σαν δώρο στον καλό μου φίλο που με παρότρυνε, δίχως να το ξέρω όμως ήταν και κάτι που με άφησε άναυδο...<span class="fullpost"><br /><br />Το βιβλίο "O Τελευταίος Πειρασμός" του Ν. Καζαντάκη, σελίδα 123, μετά την την πέμπτη περίοδο:<br /><br />"<em>Ο Ιάκωβος ξέσπασε σε ξερό, όλο καταφρόνιση γέλιο∙ τον κρατούσε τώρα σφιχτά από το μπράτσο και τον ταρακούναε: Ο εκατόνταρχος; μούγκρισε σιγά∙ ο εκατόνταρχος, ο φίλος σου; αυτός σε στέλνει; Ναί, σίγουρα, αυτός θα τον στέλνει σπιούνο∙ καινούριοι Ζηλωτές είχαν φανεί στα βουνά και στην έρημο, κατέβαιναν στα χωριά, έπιαναν το λαό κρυφά και του μιλούσαν για γδίκηση και λευτεριά∙ κι είχε ξαπολύσει ο αιμοβόρος εκατόνταρχος της Ναζαρέτ σε όλα τα χωριά πουλημένους Οβραίους, σπιούνους. Τέτοιος, σίγουρα, ήταν και τούτος, ο σταυρωτής. Μάζεψε τα φρύδια του, χαμήλωσε τη φωνή του, τού δωκε μια, τον τίναξε πέρα.</em>"<br /><br />Διάβασα ως εδώ, μετά γύρισα προς το παράθυρο ενώ δεν κατάλαβα ότι το βιβλίο έπεσε από τα χέρια μου. "Ποιος είναι ο Ιάκωβος;", σκέφτηκα. Και προσπαθούσα να θυμηθώ, μια και πάνε χρόνια που διάβασα αυτό το βιβλίο, μα δεν τα κατάφερα. Κι εκεί που έσπαζα το κεφάλι μου να θυμηθώ τον Ιάκωβο, πώς μούρθε και σκέφτηκα πως "μάλλον θα είναι αυτός που βρίσκεται μέσα μου..." - Πώς αλλιώς να το εξηγήσω; Αυτόν που θέλω πολύ καιρό τώρα να τον πιάσω από τα δυο μπράτσα και να τον ταρακουνήσω. Να του δώσω και μια κατραπακιά αν γίνεται και να τον αποκαλέσω σπιούνο... Ναι σπιούνο και προδότη. Γιατί τόσα όνειρα που είχα παιδί τι τα έκανε; Τόσες ελπίδες που είχα γραμμένες στη μνήμη και τόσες υποσχέσεις, να τις χάσω μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν; Να μην μπορέσω να τις υλοποιήσω και να βρεθώ έτσι τώρα ξερός και καταφρονεμένος με τον εαυτό μου; </span><br />
<span class="fullpost">Τι πίκρα ήταν αυτή που ένιωσα, τι απελπισία που μ' έπιασε να με κατατροπώσει!<br />Κι εκεί που ήμουν έτοιμος ν' αφήσω αυτό τον κόσμο, εκεί που όλα φάνηκαν μάταια κι απερίγραπτα παράλογα, δίπλα μου πέρασε χαμογελαστός ο μικρός γιος μου που γύριζε καταϊδρωμένος από το δικό του παιχνίδι. <br />Η ζωή μου έδινε ακόμη ένα μάθημα, ευτυχώς που δεν ήταν "ο τελευταίος μου πειρασμός"...</span></div>
iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-47404092147495750072008-02-10T18:17:00.000+11:002008-05-28T23:21:44.354+10:00Η τεχνολογία σαν από μηχανής θεός…<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHek2R751DVLndwEduPBDdTCFzzLCdMHaZgJRrUIgoSlzi65pCoaCUjQVwAuOtvRjlVV3MPJXsHNkmWW8sw_K_gMH7r2T05aV5lCBkb5snCIC_3HMlXI5BEWlgVSEYAYMk_dTMinYFWopk/s1600-h/palamakia.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHek2R751DVLndwEduPBDdTCFzzLCdMHaZgJRrUIgoSlzi65pCoaCUjQVwAuOtvRjlVV3MPJXsHNkmWW8sw_K_gMH7r2T05aV5lCBkb5snCIC_3HMlXI5BEWlgVSEYAYMk_dTMinYFWopk/s320/palamakia.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5165263540565381602" /></a><br />Λόγιοι, λόγοι, διατριβές, μελέτες, προβληματισμοί, χαρακτηρισμοί, διαπληκτισμοί, εικασίες, προσδοκίες, αυθαιρεσίες, φιλοσοφίες, σημάδια, πολύτιμα και μελετημένα ψεγάδια, μα τελικά… σκοτάδια. <br /><span class="fullpost"><br /><br />Όλα για να φωνάζουν οι κλέφτες μήπως και ακούσουν οι πολλοί νοικοκύρηδες και φοβηθούν… που λείπουν. Όλα μεταξύ μας. Όλα για μας κι όχι γι’ αυτούς ή μόνο γι’ αυτούς κι όχι για μας. Όλα πηγάζουν από παραφουσκωμένα κεφάλια, έτσι ώστε να είναι αναγκαίο να χωράνε ευρύχωρα στα ψηλοτάβανα δωμάτια.<br />-Άκουσες όμως τι είπαν; Είπαν πως δεν θα υπάρχουν πρακτικά μετά το Συνέδριο!! <br />-Εγώ πάντως δεν άκουσα κάτι τέτοιο… αλλά λες να είναι αλήθεια;<br /><br />Το ακροατήριο, αυτό που δεν απουσιάζει ποτέ, χωρίς ούτε ένα χασμουρητό, ψάχνει την ώρα να μπει στο χώρο του συνεδρίου κάποιος νέος επισκέπτης που καθυστέρησε· έτσι απλά για να σπάσει η μονοτονία. Πολλοί βάζουν το χέρι πάνω στο πρόσωπο προσπαθώντας να κρατήσουν τα μάτια ανοικτά, μήπως και τους δει κανείς να τα μισοκλείνουν. Μήπως και πιάσει το μάτι του διπλανού τη δική τους αδιαφορία. Κάποιος όμως κουτσομπόλης που βλέπει γύρω σκέφτεται: «κοίτα κει, μεγάλο ενδιαφέρον δείχνει κι αυτός...» με αποτέλεσμα να χάνει τη σειρά της ομιλίας. <br /><br />Ο ομιλητής είναι ο μόνος που πασχίζει να χρωματίσει την ατμόσφαιρα για να δώσει ενδιαφέρον, πολλές φορές αλλάζει και καμιά διαφάνεια στην τεράστια οθόνη, αλλά αυτοί που αδιαφορούν συνεχίζουν να κοιμούνται με ανοιχτά τα μάτια.<br /><br />Μοιράζονται οι γνώσεις και οι απόψεις, από μας σε μας, αυτές που προορίζονται για κείνους. Μέχρι που οι μελετητές να καθυστερήσουν συνειδητά στην απόδοση των αντιθέσεων και παραθέσεων. Μέχρι να βρει ο παρατηρητικός με τα γυαλιά δύο ακόμη άσπρες τρίχες στο κεφάλι του μπροστινού πριν αρχίσει να χτυπάει παλαμάκια. <br />Αχ αυτά τα παλαμάκια! Άραγε, γιατί συνήθως τ’ αφήνουμε για το τέλος; Κάποιος μου είπε πως είναι για να δείξουμε ικανοποίηση για μια μελέτη και απόδοση που έγινε τόσο ωραία. Κάποιος άλλος όμως χειροκροτούσε γιατί τελείωσ’ επιτέλους… τον είδα. Εγώ ερεθίστηκα και προβληματίστηκα αρκετά όμως, ενώ αισθάνθηκα κι από τα δύο. Μερικές φορές γιατί χτυπάμε παλαμάκια και στα ενδιάμεσα; Άραγε μήπως μας αρέσει πραγματικά το θέαμα, ή κάνουμε μια ακόμη προσπάθεια να πούμε «τελείωνε επιτέλους!».<br /><br />Λυπήθηκα όμως τους ακροατές. Περισσότερο αυτούς που έχουν οικογένειες. Ναι, λυπήθηκα αυτούς ακόμη περισσότερο, μια και ξεχάσανε πως κάπου πάνω στη γη αυτές τους ψάχνουν. Εκείνοι όμως αδιάφορα ξύνονται καθώς παλεύουν να χονέψουν το μήνυμα που δεν θα το ακολουθήσει κανείς. Το μόνο που θ’ ακολουθήσουν είναι το ξύσιμο κι έτσι καθισμένοι, όρθιοι ή όπως είναι γυρίζουν το κεφάλι δεξιά κι αριστερά μήπως και δουν κάποιον που γνωρίζουν.<br /><br />Μια παρέλαση ομιλιών η οποία και βέβαια συνεχίζεται... Οι μεν προσφωνούν τους δε, οι δε ούτε που ακούν. Ψάχνουν μέσα στα λόγια μόνο ν’ ακούσουν το δικό τους όνομα, και μετά να χαμογελάσουν ικανοποιητικά. <br />-Είδατε, είδατε, ακούστε τα λοιπόν. <br />Σε λίγο κανείς δεν θα χαμογελάει. Σε λίγο θα βρίσκονται όλοι στα πρόθυρα κάποιου νοητού και ακαταμάχητου λήθαργου. Κι εκεί είναι που ξεχνιούνται όλα. Εκεί είναι που ξεφεύγουν όλα στο τέλος. Μέχρι κάτι καινούργιο να γεμίσει τις οθόνες για μια ακόμη φορά, αμετανόητες.<br /><br />Ευτυχώς όμως, ο από μηχανής θεός μας έσωσε πάλι, γιατί χάλασε το μηχάνημα προβολής των διαφανειών. Ευτυχώς, λοιπόν, που έφτασε η τεχνολογία να λυτρώσει μερικούς και ο Γιάννης που χειριζόταν το μηχάνημα χαμογέλασε. <br /><br />Ένα ακόμη επεισόδιο πέρασε… κι εγώ που άφησα τη θέση άδεια για να πάρω τη φωτογραφία προσπαθούσα να δω τον εαυτό μου ανάμεσα στο πλήθος, αλλά δυσκολευόμουν.<br /></span>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6690010295894763733.post-40968782605329250752008-01-30T09:29:00.000+11:002008-02-10T18:21:40.804+11:00Μέρα Τρίτη<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGfTE3WoekWTnLfSikNLzLQ8ix7pdlr9GlBGCNv9ZkOo9gljlpSxrTznjhPyxNRDikrJAn0FNnFWdoSG_ur10ZAcpZ9MaFndk6sTdpeXsxWDIkpgGD69XJcYCP5cxntZiKW7ou-cEhoYyw/s1600-h/oldman1.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGfTE3WoekWTnLfSikNLzLQ8ix7pdlr9GlBGCNv9ZkOo9gljlpSxrTznjhPyxNRDikrJAn0FNnFWdoSG_ur10ZAcpZ9MaFndk6sTdpeXsxWDIkpgGD69XJcYCP5cxntZiKW7ou-cEhoYyw/s320/oldman1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5161034543527540162" /></a><br />Σηκώθηκε νωρίς-νωρίς απ’ το μονό του στρώμα<br />ντύθηκε τάχα γιορτινά, το μαύρο το κοστούμι<br />παπούτσια μαύρα, μυτερά, λουστρίνια γυαλισμένα,<br />τα είχε βάψει γελαστός σαν ήπιε λίγο ρούμι,<br />μα με το κόκκινο παπιγιόν φάνταζε στα χαμένα<br />αφού τα χρόνια τώρα πια τον έχουνε κυρτώσει·<br />τα λαγγεμένα μάτια του σχεδόν πια τυφλωμένα<br />κάθε στιγμή και μια πνοή που πάει να τελειώσει.<br /><span class="fullpost"><br /><br />Ούτ’ ένα βλέμμα όμως πια δεν βρήκε τον καθρέφτη,<br />κι ως λιτοδίαιτος θα πιει νεράκι μια γουλιά<br />απ’ το ποτήρι που βραδύς τον είχε βγάλει ψεύτη<br />και νυσταλέος ξέχασε νωρίς σε μια γωνιά.<br />Τα διάβηκε περήφανος τόσες δεκάδες χρόνια <br />που πέρασαν φουριόζικα κι αν τού ‘ρχονταν στο νου<br />σαν σύννεφα να τον θωρούν κάποια εσχάτη ώρα<br />αυτός λαλιά μονόχορδη, συντρίμμι του καιρού.<br /><br />Πήγε ως το παράθυρο, τράβηξε την κουρτίνα<br />κι ο ήλιος μπήκε σιωπηλός να τον υποδεχτεί,<br />αυτή η μέρα του χαμού έμοιαζε καραντίνα<br />αν κι η τουλίπα γελαστή χάζευε την αυγή˙<br />φάνταζε ροδοκόκκινη στη γλάστρα, στο περβάζι<br />όπως κουνιόταν λυγερή τι νά ‘θελε κι αυτή,<br />τον ήλιο στα δεντρόφυλλα άρχισε να ρεμβάζει<br />σαν μια κοπέλα λεύτερη που ψάχνει για παιδί…<br /><br />Ακόρεστο το πέρασμα της φιλντισένιας νιότης<br />που γρήγορα απέρχεται κρυφά ’πό το κορμί<br />και η ασχήμια εξορμεί στο χρόνο το δικό της<br />για να του κλέψει και αυτή ότι καλό θα βρει.<br />Αργά-αργά κατάφερε την κάμαρα ν’ ανοίξει<br />κρατώντας παθιασμένες τις θύμισες του χτες,<br />ο γέρος στο στερνό κατώφλι να πατήσει<br />χωμένος αδιάκριτα σε σκέψεις μακρινές.<br /><br />Τίποτα δε χρειάζεται να πάρει πια μαζί του<br />και ούτε ενδιαφέρεται τίποτα να γευτεί.<br />Φόρεσε το καπέλο του, τα πιο καλά γυαλιά του<br />κι άνοιξε τέλος διάπλατα την πόρτα να διαβεί.<br />Στο κεφαλόσκαλο αδρός στάθηκε πριν το δρόμο,<br />αυτό το ξέρει πως ποτέ δεν υστερολογεί,<br />πιο πέρα ο μπάτης βούιξε σαν χάθηκε στο χρόνο<br />και ο Αζώρ ο πιο πιστός πήδηξε πριν τον δει...<br /><br />Αργά και πάλι πέρασε τα λίγα σκαλοπάτια<br />τα μέτρησ’ όπως πάντα, ξανά τα βρήκ’ εννιά. <br />Πρώτη η μαγκούρα έτρεξε να βγει στα μονοπάτια<br />κρατώντας τον στα όρθια για μια στερνή φορά.<br />Σταμάτησε, ανάπνευσε, κοίταξ’ ολούθε γύρω<br />και την τουλίπα χάιδεψε χωρίς να πει μιλιά<br />καθώς της έγνεφε σιγά το πιο στερνό του αντίο<br />σειότανε, λυγιότανε, ζήταγε γαλιφιά.<br /><br />Σαν γύρισε στον ουρανό το πιο καλό του μάτι<br />άρχισε πια να σκέφτεται ταξίδι μακρινό,<br />να δρασκελίζει το γνωστό κι έρημο μονοπάτι <br />σιγά, καθώς κουνιότανε σαν βάρκα το πουρνό<br />κι όπως στην άκρη του πανιού βαστάει τρωγλοδύτη<br />που περιμένει άσκοπα αγέρα δειλινό, <br />κι αντί για μπάτη συναντά στερνό αποσπερίτη<br />που θα τον πάρει ξάκρισμα πάνω στον ουρανό.<br /><br />Γύρισε λίγο κοίταξε για μια φορά το σπίτι<br />του έγνεψε το «έχε γεια» δίχως να ψυλλιαστεί<br />το τι ο γέρος σκέφτηκε να κάνει κι ήταν Τρίτη<br />κι ήρθε η ώρα σήμερα να τ’ αποχωριστεί•<br />ας μείνει έτσι έρημο χωρίς ιδιοκτήτη<br />να το κτυπά ο άνεμος, χαλάζι και βροχή<br />να καρτερά μοναχικό και σαν τον Ψηλορείτη<br />μια νέα οικογένεια να εγκατασταθεί.<br /><br />Ξεροκατάπιε, έβηξε, δόθηκε του καημού του<br />και ένα δάκρυ πού ‘τρεξε το ένιωσε καυτό<br />σαν κύλησε στο μάγουλο νοικάρης του λυγμού του<br />που θέλησε να μοιραστεί κοπιαστικά κι αυτό,<br />παρ’ όλο που οι φοβίες του έφυγαν προ πολλού<br />ούτε πολυσκοτίστηκε τι ‘θελε το μυαλό,<br />καταφυγή στην άβυσσο ενός παλιού εαυτού<br />που έχασε στο άπειρο του χρόνου το σκοπό. <br /><br />Σαν έσπρωξε το κάγκελο φορώντας την καμπούρα<br />στο δρόμο αυτό αχάρητος είχε μια μόνο βλέψη·<br />στο διάβα του το σύννεφο, στα χέρια τη μαγκούρα<br />την έσφιξε, μουρμούρισε: «η μέρα θα στερέψει».<br />Κρατώντας μια απόφαση που πήρε όντας κούρα<br />σαν νέος υπαινίχθηκε θα βγάλει στη στιγμή,<br />ο χρόνος όμως δεν μπορεί το γέρο να νταντέψει, <br />στα πόδια τα τρεμάμενα η πιο στερνή του ισχύ.<br /><br />Βρήκε τη στράτα και ευθύς τον ήλιο τον ρωτούσε<br />για πόση ώρα σήμερα θα φέγγει στα ουράνια<br />με το κεφάλι του σκυφτό δύσκολα προχωρούσε<br />ακαταλάγιαστος ζωή πέρασε στην αφάνεια.<br />Πηλοβατώντας ψύχραιμα το φως ακολουθούσε<br />κι η ράχη όλο έσπρωχνε το πρόσωπο στο χώμα<br />τα χέρια του ατάραχα, το πνεύμα σκουντουφλούσε,<br />η ραθυμία τίποτα μπροστά στην περηφάνια.<br /><br />Μα ξάφνου κοντοστάθηκε, σαν νάχε ξεχαστεί<br />αργά τα μάτια σήκωσε κοίταξε μπρος το δρόμο<br />τ’ ορίζοντα τα χρώματα δεν είχε ξαναδεί.<br />Θυμήθηκε τη ξενιτιά, τη μάνα μες στο χρόνο<br />και τη γυναίκα σύντροφο να έχει πια χαθεί<br />αινίγματα στο βάναυσο αυτό τον κοσμονόμο<br />που δεν λογιάζει το κορμί για πού πεζοπορεί<br />μα με το μάλαγμα του νου συμπάθησε τον πόνο.<br /><br />Έμεινε απροστάτευτος, λιτός στη μοναξιά <br />αποδιωγμένος, μισητός και βιάζεται να φτάσει<br />εκεί που λήθης λάφυρα του κόπου νοσηρά<br />τελείωσαν στα βήματα, του παρελθόντος πάθη<br />αφού ο Πλάστης στη ζωή ακόμη τον κρατά<br />κουφάρι επιπόλαιο, της μοίρας κατακάθι<br />ευπρέπειας κατάλοιπο, κυρτό στη μια μεριά<br />που δεν νοούσε πια κανείς πως πά’ να θυσιάσει.<br /><br />Μα χρειαζόταν δύναμη, φοβόταν μην ξεχάσει<br />ώσπου να πάει στο βουνό εκεί πού ‘χε σκεφτεί<br />απλά μακριά ‘π’ το σπιτικό ήθελε να περάσει <br />και όσο κοντοζύγωνε κι όσο περιπατεί,<br />όσο περνούσε η ώρ’ αυτή κι έπιασε να βραδιάσει<br />το μονοπάτι ατέλειωτο το χώμα καφετί<br />και κάθε τόσο κοίταζε κάτω μήπως σκοντάψει,<br />δεν θα τον πήγαινε αλλού παρά μονάχα εκεί...<br /><br />Σε λίγο κοντοζύγωσε, πέρασε και τα δέντρα,<br />είδε τ’ αγριολούλουδα ν’ αλλάζουν τόσα χρώματα,<br />το σούρουπο σαν έσπρωχνε το βασιλιά στην άκρα<br />ακόμη μια εισέπνευσε όλα αυτά τ’ αρώματα.<br />Σταυρώθηκε, ευχήθηκε, δεήθηκε στη ράτσα,<br />αστροφεγγιά περίμενε κι ένα από τα θαύματα<br />και το φευγιό να καμωθεί ξεχνώντας κάθε σάρκα<br />του Πλάστη που του πρόσφερε απλόχερα ζωάρκεια.<br /><br />Τα δυο παιδιά του μακριά με τις δικές τους έγνοιες<br />τα σκέφτηκε, για μια στιγμή τα έφερε στη μνήμη<br />να μην γιορτάσει μοναχός τ’ άρωμα στις γαρδένιες <br />που ολούθε γύρω τον κοιτούν καθώς τον κόσμο αφήνει<br />να πάει να βρει ξεκούραση πέρα απ’ τις σκοτούρες<br />μιας άχαρης, πικρόκαρδης ζωής μέσα στη δίνη<br />σ’ αυτό το ψυχορράγημα και τις μνησικακίες<br />που τον κρατούν βαρύθυμο, πνιγμένο στην οδύνη.<br /><br />Ήξερε πού βρισκότανε, γνώριμη γύρω η πλάση<br />και τα πουλιά τον γνώρισαν, ο αγέρας που φυσούσε·<br />θυμόταν νιος τους έφερνε να δουν εδώ τη δύση<br />που σκόρπιζε στο πράσινο χρέος σαν εκτελούσε<br />ανώτερο, αστέρευτο η ζωοδόχα φύση.<br />Μα τώρα πια κουτσαίνοντας πέταξ’ ότι κρατούσε <br />τα πόδια είχαν όλα τους τα βήματα βαδίσει<br />και η στιγμή του τέλους του όλο τον καρτερούσε.<br /><br />Γονάτισε και γύρισε τα χέρια στα ουράνια <br />κι είπε απευθυνόμενος προς τη δική του αγάπη:<br />Καλή μου, σε ευχαριστώ για όλ’ αυτά τα χρόνια<br />βοήθησες να ζήσουμε μακριά από ραχάτι, <br />ποτέ σου δε βαρέθηκες, φέρθηκες με συμπόνια <br />όσο και αν αγρίευα στου πόνου το κρεβάτι,<br />το βάρος όσο αφόρητο κρατούσες δυο τιμόνια,<br />μα ξέρεις έρχομαι ξανά κάνε στο πλάι λιγάκι.<br /><br />Κοίταξε κάτω απέραντος ο πράσινος ο κάμπος,<br />το χάσμα δέσποζε ευρύ να τον υποδεχτεί<br />η ρεματιά απύθμενη, απόκρημνος ο βράχος<br />το γέρικο το σώμα του έτοιμο να ριχτεί.<br />Κι ο άνεμος αδήριτος βούιξε κύκνειο άσμα<br />το σύννεφο του άγγιξε το πνεύμα πριν χαθεί,<br />τ’ αστέρια τρεμοσβήσανε για έν’ ακόμη πλάσμα<br />που με τη φύση τελικά για πάντα θα ενωθεί.<br /><br />Πιο πέρα στα χαμόκλαδα ο σκύλος που κοιτούσε<br />σταμάτησε απότομα σαν γάβγιζε νωθρά<br />τόσο που πάγωσε η γη, το σύννεφο ριγούσε<br />ακούγοντας το άμοιρο ζώο ν’ αγκομαχά<br />αφού χαμένο ούρλιαζε και την ουρά κουνούσε<br />κι άφηνε κάπου ν’ ακουστεί μια ψυχική στριγκλιά<br />σαν καταλάβαινε για πού ο γέρος πια τραβούσε<br />κι έψαχνε λόγο ανθρώπινο να πει παρηγοριά.<br /><br />Τέλος... τα μάτια έκλεισε κι ήρθαν στερνές οι σκέψεις<br />πριν το φεγγάρι αντιληφθεί κι η Πούλια γεννηθεί<br />κι όπως μεθά ο ουρανός έχοντας άλλες βλέψεις<br />ζυγώνει τ’ οξυκόρυφο που ενώνει με τη γη,<br />έγειρε, έτσ’ αργά-αργά, κάνει το βηματάκι<br />στο τέρμα που του χάριζε μομφή καλής στιγμής<br />μια κι έφτασε μωρό παιδί και φεύγει γεροντάκι,<br />πετώντας προς το άπειρο στο γέρμα μιας ζωής...<br /><br /><br /><br />© Ιάκωβος Γαριβάλδης<br />Απρίλης 2006<br /></span>iakovoshttp://www.blogger.com/profile/08171692690180881911noreply@blogger.com0