O παππούς μου

Ο παππούς μου, είναι ο άνθρωπος που μου δώρισε τ' όνομά του να το ταλαιπωρώ σ’ όλη μου τη ζωή. 'Ενα όνομα που αντικατοπτρίζει την αδυναμία του χαρακτήρα και την μωρία της προσωπικότητάς μου.

Εκείνος από την πλευρά του, κάθε φορά που έφευγε για τα πράσινα χωράφια κανένας γνωστός του έλεγε: «Τον έστειλα κι αυτόν...». Μια φράση που ακουγόταν μέσα στο σπίτι συχνά όσο ζούσαμε μαζί και παρ’ όλη την άγνοιά μας για το τι ακριβώς εννοούσε, δεν την ξέχασα ποτέ.


Μέχρι που μια μέρα ο παππούς έβαλε τα καλά του, χτενίστηκε, έβαλε το μακιγιάζ, ξάπλωσε με σταυρωμένα τα χέρια και κάποιος άλλος πλήρωσε το εισιτήριο και τον έστειλε κι εκείνον στα πράσινα χωράφια. Δεν θυμάμαι αν είχα ρίξει τότε και πολύ δάκρυ, γιατί είχε φτάσει τα 95 και τι να περιμέναμε στο κάτω–κάτω, σκεφτόμουν. Άλλωστε μέχρι το τέλος ήταν ακμαίος, στιβαρός και πάνω απ’ όλα δημιουργικός. Εμένα, που μ' αγαπούσε ιδιαίτερα, μου έφτιαχνε κατρακύλια, μου έδινε χρήματα σε χρόνια που δεν είχαμε ούτε τα δανεικά να πληρώσουμε στο παντοπώλη, κι εγώ καλοπερνούσα με τις σοκολάτες μου, άσε να μην πω και για κανένα σινεμαδάκι στη ζούλα.

Ένα πράγμα όμως απ' αυτά που έκανε για μένα κι ήταν η ζωή μου ανάλαφρη παιδί, ήταν οι ιστορίες που μου διηγούνταν. Καθόμουν με τις ώρες και άκουγα αυτά που πέρασε στη Μικρά Ασία. Πώς πιάστηκε αιχμάλωτος γιατί δεν ήθελε να καταταχτεί στον Τουρκικό στρατό να πολεμήσει εναντίον των Ελλήνων. Πώς τον άφησαν να πεθάνει από κακιά αρρώστια αλλά εκείνος δεν παραδόθηκε στη μοίρα του και επέζησε. Μόνο ελάχιστες απ' αυτές τις ιστορίες μένουν στο μυαλό μου σήμερα, αλλά είμαι σίγουρος πως αυτές ήταν που έπλασαν το χαρακτήρα μου.

Κι όταν έφυγε, όπως τον θυμάμαι, για μένα έφυγε σαν άνθρωπος κυνηγημένος από τον άνθρωπο, εχθρό και φίλο. Έχασε τα μέρη που γεννήθηκε και μεγάλωσε στον παλιό Μαρμαρά, κι έχασε από την ελονοσία τρία παιδιά του στο Νέο Μαρμαρά, ενώ είχε ήδη χάσει το σπίτι και τα υπάρχοντά του κι απέμεινε σαν μοναχικό σκυλί να περιμένει κανένα ξεροκόμματο για να ζήσει. Πού να ζήσει αφού παρ' όλο που έχτισε τόσα σπίτια στον υπόλοιπο κόσμο, δικό του δεν είχε. Ήτανε βλέπετε χτίστης, εργολάβος, οικοδόμος, οτιδήποτε είχε να κάνει με κατασκευές κτιρίων.

Ο άνθρωπος αυτός, εκτός από το όνομα, μου έκανε ένα άλλο σημαντικό δώρο: την απρόσμενη αθωότητά μου. Απρόσμενη γιατί παρ' όλα τα χρόνια μου δεν σταμάτησα να αισθάνομαι παιδί με τις αδυναμίες τις παιδικές μου. Κι όταν έφυγε, έφυγε εκείνος που δίπλα του συνεχώς μάθαινα. Ο άνθρωπος που αποτελούσε το γενναίο προγονικό παρελθόν μου, αυτό που γνώρισα μέσα από τις σκέψεις και τη ζωή του, αυτό που έχασα όταν ορφάνεψα από την παρουσία του.

Δεν αδίκησε κανέναν όμως αδικήθηκε. Πέρασε για ν’ αφήσει το στίγμα του, ν’ ακουστεί το όνομά του, να καταγραφεί η οικογένεια και τα δημιουργήματά του. Κι έφυγε έτσι άδοξα μ’ έναν τρόπο που παρ’ όλα του τα χρόνια, δεν θα ήθελα να φεύγουν οι άνθρωποι. Θα προτιμούσα να είχαν καλύτερο τέλος οι άνθρωποι.

Κάθε τέλος όμως ξεκινάει από κάπου. Κάθε τέλος έχει και μιαν αρχή. Η αρχή εδώ ήταν ότι τον πήραν από κοντά μου γιατί οι γονείς μου δεν μπορούσαν να τον κοιτάξουν. Τον ανέλαβε η θεία μου που μπορούσε κι εγώ τον έχασα για μερικά χιλιόμετρα που τότε ήταν η άλλη άκρη του κόσμου.

Σήμερα στην κοινωνία που ζούμε το γήρας είναι απίστευτα ανεπιθύμητο. Ο γέρος καταλήγει σπρωγμένος από τα παιδιά του σ' ένα γηροκομείο και ξεχνιέται εκεί. Στερείται εκείνος τη χαρά των εγγονών του κι εκείνα στερούνται τη χαρά του παππού ή της γιαγιάς. Στερούνται τα παιδιά τις ιστορίες που τα πλάθουν σε χαρακτήρες χρήσιμους για την ανθρωπότητα. Εφόσον ο παππούς και η γιαγιά έχουν αντικατσταθεί με την τηλεόραση, τον υπολογιστή, το playstation. Και πλάθουν σήμερα τα παιδιά καθισμένα μπρος στις ηλεκτρονικές οθόνες χαρακτήρες ατίθασους, άγριους, γεμάτους δίψα για θάνατο και καταστροφή. Κι όταν ενηλικιωθούν δεν φτάνουν όλοι οι αστυνομικοί της χώρας να τους σταματήσουν. Δεν φτάνουν τα δρακόντια μέτρα ασφάλειας. Δεν φτάνουν οι μαντρότοιχοι στα σπίτια και τα λυκόσκυλα. Όλα αυτά γιατί η κοινωνία στερεί από τον άνθρωπο τη χαρά της σχέσης ενός παππού ή της γιαγιάς με το εγκονάκι τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από το ν' αφαιρούν τη δίψα και ανάγκη γι' αληθινή αγάπη από τη δύση ή την ανατολή του ανθρώπου αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται πως η νύχτα θα έρθει σύντομα, όσο κι αν λάμπει ο ήλιος το μεσημέρι.



Πώς όμως έφυγε ο δικός μου παππούς, ποιες ανοιχτές υποθέσεις άφησε πίσω του, τι ανεκπλήρωτα όνειρα πήρε μαζί του; Αυτά είναι τα ερωτήματα που ποτέ κανείς δεν θα μάθει τις απαντήσεις με λεπτομέρεια. Ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει τις ενδόμυχες σκέψεις και φιλοδοξίες ακόμη και του διπλανού του ή του πιο προσφιλούς του προσώπου.

Αν ο Σωκράτης δεν πέθαινε καταδικασμένος σε θάνατο μέσα στο κελί του, αν οι μαθητές του κατόρθωναν να τον πείσουν να δραπετεύσει εφόσον τα είχαν όλα έτοιμα, σήμερα δεν θα γνώριζαν πολλοί τη φιλοσοφία της ζωής και τα διδάγματά του.

Γι’ αυτό αν όχι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, ή τουλάχιστον εκείνοι που επιθυμούν να μετρήσει το πέρασμά τους πρέπει να μείνουν δραστήριοι κι ανικανοποίητοι μέχρι το τέλος της γήινης παρουσίας τους. Πρέπει να τιμήσουν την αξία του λόγου τους, την αξία της δημιουργίας και μετάδοσής της με το ανοιχτό και συνεχώς προοδευμένο μυαλό τους. Κι όταν προσεγγίσουν το τέλος της ζωής τους, πρέπει ν' αγαπηθούν από τα εγγόνια για τις ιστορίες τους και να γευθούν την αγάπη των 'δυο φορές παιδιών τους'.