Στο βάθος η Μελβούρνη

Πρέπει να περπατάς στ' αριστερά του μονοπατιού στην παραλία της Μελβούρνης σαν βγαίνεις τα Σαββατοκύριακα διψώντας για ζωή και θάλασσα. Το μονοπάτι πάει για πολλά χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζεις που αρχίζει και πού τελειώνει.

Ακόμη και στο δάπεδο του πεζόδρομου αυτού είναι γραμμένες οι υποδείξεις για τη σωστή χρήση του. Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις ποδήλατο εδώ.
Τα ποδήλατα έχουν το δικό τους δρόμο.
Κι αν αποφάσισες να βγάλεις το σκύλο σου βόλτα να γνωρίζεις ότι οι σκύλοι πρέπει να είναι δεμένοι με σχοινί κοντό και να κουβαλάς μαζί σου μια σακούλα για να βάζεις τα τυχόν απορρίμματα τους.
Για να σε βοηθήσει ο Δήμος στην ολοκλήρωση της ψυχαγωγίας του σκύλου σου έχει τοποθετήσει τασάκια με νερό για να πιει το ζώο αν διψάσει. Οι χαμηλοί φράχτες σε καθοδηγούν μήπως και παραστρατήσεις σε άλλα χωρικά σημεία, δίνοντας μια ένδειξη της εποχής που ζει ο πολίτης της Μελβούρνης σήμερα.


Ο πεζόδρομος είναι διασκορπισμένος με φώτα πάνω σε καλλίγραμμους στύλους για τη νύχτα, με σταθερά και ξύλινα παγκάκια για ξεκούραση αν νομίζεις έχεις περπατήσει αρκετά, ενώ οι ψαράδες σκαλωμένοι στις πέτρες δίνουν την αίσθηση μιας παλαιότερης εποχής.
Σήμερα βρίσκεις ακόμη και ρητά χαραγμένα στο δάπεδο για να σου προξενούν τη σκέψη, ενώ περνάς με φούρια. Το πράσινο συνδυάζεται άψογα με το γαλάζιο της θάλασσας, με τις τεράστιες πέτρες όπου σπάζει το κύμα κι ακούγεται ρυθμικά για να σου στρώνει το βήμα.

Μέσα σ’ αυτήν τη ουτοπία της κατασκευασμένης φύσης θραύση κάνει η προτροπή της συμμόρφωσης που πηγάζει μέσα από την προσπάθεια παραγωγής μη σκεπτόμενων πολιτών, διότι οι πολίτες μπορεί να σκεφτούν «λανθασμένα». Μέσα όμως απ’ αυτούς τους περιοριστικούς όρους βγαίνει και ο καταραμένος αναρχικός. Αυτός που πετάει το αποτσίγαρο στο πρώτο τασάκι που πίνουν οι σκύλοι και κανείς δεν νοιάζεται να τον συμμορφώσει ή αυτός που περπατάει στο λάθος μέρος του πεζόδρομου προξενώντας την αντιπάθεια των γύρω.



Μην τολμήσεις να βγεις στο διπλανό δρομάκι, εκεί υπάρχει πιθανότητα να διεγείρεις άγριες ματιές των ποδηλάτων ή ακόμη και καμιά σπρωξιά για να καταλάβεις τέλος πάντων ότι εδώ, σ’ αυτή την πόλη και σ’ αυτή την εποχή δεν πρέπει να ξεφεύγεις από το προγραμματισμένο και προβλεπόμενο. Αισθάνεσαι σαν ένα πιόνι στο όλο σύστημα και δεν έχεις την πολυτέλεια της εκλογής του τι θα κάνεις και τι όχι. Δεν πρέπει να σκέφτεσαι, δεν χρειάζεται, άλλοι έχουν σκεφτεί στο παρελθόν για σένα, κι έχουν θεσπίσει νόμους για σένα.

Ποιος νόμος όμως μπορεί να ικανοποιήσει έναν αναρχικό; Ή μάλλον ποιος νόμος θ’ αποτρέψει τον οποιοδήποτε αναρχικό να δημιουργήσει ρήγμα στην «ομαλή» έκβαση των γεγονότων; Ο νόμος συνήθως απαγορεύει και ο παραβάτης τιμωρείται με κυρώσεις. Αν τον πιάσεις τον παραβάτη... Τις περισσότερες φορές όμως ο παραβάτης δεν πιάνεται γιατί όλοι μας δεν μπορούμε να έχουμε κι έναν άλλο δίπλα να ελέγχει τις πράξεις μας.


O πόλεμος στη Γάζα μαίνεται κι ο σκεπτόμενος άνθρωπος όταν ακούει για πόλεμο σκέφτεται την ειρήνη, όταν ακούει φαφλατάδες σκέφτεται τη λογική, όταν ακούει το 'θα' παίρνει μικρό καλάθι, όταν ακούει για αδικία σκέφτεται το δίκαιο, όταν ακούει για αγάπη σκέφτεται πόση μπορεί να δώσει, όταν ακούει για ευαισθησία τη συγκρίνει με τη δική του. Αυτά όλα χαρακτηρίζουν τον σκεπτόμενο άνθρωπο. Βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα από την εικόνα πιο πάνω. Όλα τα συμπεράσματα είναι σωστά.

Τα δημιουργήματα του αναρχικού καταστρέφονται, γιατί η αναρχία είναι προνόμιο μόνο των βασιλέων, άσχετα αν οι βασιλείς παίζουν γκολφ την ώρα που παιδιά σκοτώνονται στον πόλεμο. Το αποτέλεσμα, οι παραβάτες να πληθαίνουν, οι αναρχικοί να καταστρέφουν και να δημιουργείται ένα ανατριχιαστικό κλίμα αστάθειας και φοβίας για τον ήρεμο και νομοταγή πολίτη τον οποίο είχε την αρχική εντύπωση πως θα προστατεύσει. Τελικά του προσφέρει άγχος, του προσφέρει ανασφάλεια, έστω κι αν ο σκοπός ήταν να υπάρχει ασφάλεια, του προσφέρει οικονομικές επιβαρύνσεις γιατί θα χρειάζεται κλειδαριές και συναγερμούς στα υπάρχοντά του, περιορίζει στο ελάχιστο την ικανοποίηση διαβίωσης. Άλλο αποτέλεσμα: ν’ αυξάνονται κατακόρυφα οι αυτοκτονίες, ν’ αυξάνονται τα εγκλήματα, ν’ αυξάνεται η ανασφάλεια και το κόστος ζωής και να μειώνεται η αξία της.



Θα σκεφτεί ίσως κανείς ότι αυτή είναι η σύγχρονη εποχή, όπου δεν θέλουμε ανθρώπους προοδευτικούς, θέλουμε δούλους και υπάκουους καλοθελητές. Θα σκεφτεί ίσως κανείς ότι δεν θέλουμε ανθρώπους να ερευνούν και να βρίσκουν λάθη, θέλουμε ανθρώπους που θα υπακούουν άσχετα αν ο νόμος λειτουργεί ή όχι. Δεν θέλουμε ανθρώπους που θα σκέφτονται γιατί είναι επικίνδυνος αυτός που σκέφτεται, θέλουμε ανθρώπους ν’ ακολουθούν το κοπάδι για να μπορούμε να το ελέγχουμε. Δεν θέλουμε ανθρώπους να κάνουν το καλό και ενάρετο επειδή οι ίδιοι αυτό διαλέγουν και όπως οι ίδιοι το αισθάνονται, θέλουμε να κάνουν το καλό που τους επιβάλουν οι πεπαλαιωμένοι νόμοι, θέλουμε να διαπράξουν το ενάρετο το οποίο καθορίσαμε εμείς ως ενάρετο.
Ο σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να πάει κόντρα στη φύση του για να επιζήσει σ’ αυτή την κοινωνία.

Το δικό μου πρόβλημα είναι πως εγώ δεν έχω σκύλο.