Πού είσαι πατρίδα...

Απ' όλα φίλοι μου θα βρείτε δω,
γιατί η ζωή κερνάει μια απ' όλα
μέχρι μια μέρα θα δυσκολευτώ να πω
πως ήρθε και με πήρε η καρμανιόλα...

Μα μέχρι τότε θα μ' ακούτε όλοι εσείς
που πήρατε το δρόμο να με βρείτε
κι αν δεν αρέσουνε τα λόγια της στιγμής
μια βουκαμβίλια απ' τον κήπο μου γευτείτε...



Π Α Τ Ρ Ι Δ Α


Σε βλέπω τώρα ‘πό μακριά τόσο μικρή
Και η ματιά μου στις γραμμές σου καρφωμένη
Χωρίσαμε δίχως να πούμε το γιατί
Κι αφήσαμε τις τόσες θύμισες γραμμένες
Σε κάποια πέτρα απ’ τον ήλιο σου καμένη.


Μα σαν ανθίσει με το γιόμα η ζωή
Και βγει το χρώμα σκόρπιο στο σεργιάνι
Μια αίσθηση απέραντα μοναδική
Γεμίζει κάθε μια σεμνή πνοή
Στα στήθια μου βαλμένη για να υγιάνει...


Τις σκέψεις κείνου του καλοκαιριού
Σε ξένους τόπους που με έριξες πατρίδα
Σε χώρισα και ήταν μέρα τ’ Αγιαννιού
Χάθηκα σε μια άκρη κάποιου δειλινού
Με φίλο αχώριστο μονάχα μιαν ελπίδα...

ιάκωβος