Friday 4 January 2008

Θα πάρουμε κάτι από το δρόμο...

Καθώς μπήκαμε στον γυαλιστερό και αστραφτερό καινούριο χρόνο φέτος, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να καθίσω μια στιγμή και να κάνω έναν απολογισμό του πού ήμουν και πού έφτασα τα τελευταία χρόνια. Μπορείτε να μαντέψετε πού κατάφερα τελικά να καθήσω; Διαβάστε παρακάτω...

Θυμάμαι στα μέσα του 1980 όταν μας έλεγαν οι ειδήμονες πως "τώρα που βγήκαν οι υπολογιστές" (εγώ τους λέω ηλύπους), "...θα έχετε πολύ περισσότερο χρόνο στη διάθεσή σας, θα είστε πιο χαρούμενοι γιατί δεν θα έχετε την πίεση χρόνου που μέχρι σήμερα ήταν σημάδι των δύσκολων καιρών".

Και τα χρόνια πέρασαν, η ζωή πήρε τη ροή της σαν ένα χείμαρρο που δεν τον σταματάει τίποτα, σαν έναν ανεμοστρόβιλο που σ’ αναγκάζει να βρεις κάπου να κρυφτείς. Επίσης μας είπαν ότι "θα πρέπει να βρούμε ασχολίες για να γεμίσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας γιατί οι ήλυποι θα μας λύσουν τα περισσότερα προβλήματα".


Ευτυχώς όμως που θυμάμαι ακόμη, τότε (στις δεκαετίες του ’70 και του ’80) όταν θέλαμε να πάμε ένα ταξιδάκι βάζαμε μέσα στο αυτοκίνητο μερικά ρούχα, μερικά φαγώσιμα και δυο παιχνίδια για τα παιδιά και παίρναμε δρόμο.


Σήμερα, αδερφέ μου, πρέπει να βάλουμε το λάπτοπ, το καλώδιο της ψηφιακής κάμερας για να την φορτίσουμε όταν αδειάσει, το καλώδιο που ενώνεται με το λάπτοπ, το καλώδιο και τον φορτιστή δυο – τριών κινητών τηλεφώνων, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια των παιδιών και όχι μόνον. Τελικά το πορτ-μπαγάζ του αυτοκινήτου γεμίζει ηλεκτρονικά καλώδια και μηχανήματα παρά ρούχα, μπάλες, τρόφιμα.
‘Δεν πειράζει, αν πεινάσουμε θα πάρουμε κάτι από το δρόμο’, λέει η γυναίκα μου, υπονοώντας ότι δεν έχει άλλο χώρο στο πόρτ-μπαγάζ ή ότι δεν είχε το χρόνο να ετοιμάσει μερικά σάντουιτς και να βάλει ένα σακουλάκι με ξηρούς καρπούς στο πλαστικό κουτάκι. Μπορεί κανείς να προβλέψει δηλαδή ότι ακόμη και το καλάθι με τις λίγες λιχουδιές θα εξαφανιστεί σύντομα και θ' αντικατασταθεί με κανένα ηλεκτρονικό μηχάνημα που θα δημιουργεί τροφή ! Μην το αποκλείετε...




Αν σκεφτούμε όμως πως δεν θα μπορούσαμε να βρούμε ο ένας τον άλλο σε κάποια αγορά αν δεν είχαμε το κινητό, δεν θα μπορούμε να θυμηθούμε τόσες πολλές εμπειρίες που περάσαμε αν δεν είχαμε την ψηφιακή φωτογραφική που σβήνεις ότι δεν σου αρέσει δίχως να ξοδεύεσαι όταν εμφανίζεις τις φωτογραφίες και βλέπεις ότι βγήκαν τα τρία-τέταρτα μαύρες, πρέπει να αισθανθούμε λίγη ικανοποίηση.


Όσο για το χρόνο που θα μας γλύτωναν οι ήλυποι με την παρουσία τους ακόμη τον ψάχνω. Και τον ψάχνω συστηματικά, γιατί αυτά τα τελευταία χρόνια δεν προλαβαίνω ούτε την ανάγκη μου να κάνω στην τουαλέτα. Εκεί είναι το μόνο μέρος που μου δίνει την ευκαιρία να βάλω δυο σκέψεις στη σειρά και ν’ αποφασίσω ποια είναι η επόμενη μου κίνηση.


Αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής βρε παιδιά, ίσως θα πρέπει να δεχτούμε το καλό με το κακό, το ενάρετο με το άδικο, το όμορφο με το άσχημο για να έχουμε ηρεμία. Συνάμα θα πρέπει από μόνοι μας να βρούμε τη διέξοδο σε κάποιο ήρεμο νησάκι της πατρίδας, ξεχνώντας κάθε τρελαμάρα των μεγαλουπόλεων, αποφεύγοντας ακόμη και τη γνώση του τι μέρα είναι σήμερα, τι ώρα είναι, τι θα κάνουμε αύριο, ποιον θα δούμε και σε πιο κατάστημα θα πετάξουμε τα χρήματά μας...


Καλή Χρονιά σε όλους...

1 comment:

Μηθυμναίος said...

Και που είσαι ακόμα Ιάκωβε, πολλά τέτοια μας περιμένουν. Μέσα όμως σε όλα αυτά έχει οπωσδήποτε και τα καλά του. Αν δεν υπήρχε, το φαντάζεσαι, πως εμείς δεν θα γνωριζόμασταν; Εγώ τουλάχιστον τους καλύτερους φίλους (που είστε όλοι εσείς) τους ανακάλυψα μέσα από τους "άψυχους ηλύπους" της εξέλιξής μας.