Monday 10 December 2007

Προσευχή στη μάνα...

Μάνα,
εσύ που με μεγάλωσες με το δικό σου γάλα, εσύ που θυσιάστηκες για να με κάνεις άξιο τέκτο αυτής της κοινωνίας άκουσε τα δυο λόγια που θα σου γράψω. Ξέρω, εκεί που είσαι δεν μπορείς να τα διαβάσεις, θέλω όμως να σου τα γράψω, έχω ανάγκη να σου μιλήσω...
Αγαπητή μου μάνα, σ' ευχαριστώ για το δώρο της ζωής που μούδωσες, αν με ρωτούσες όμως πριν με αναθρέψεις θα σε παρακαλούσα να μη με κάνεις τόσο αθώο. Να μην κοιτάξεις να με μάθεις να είμαι πάντα χρήσιμος στους συνανθρώπους μου...

Θα ήθελα να μου διδάξεις πώς μπορώ να σταματήσω να ζητώ βοήθεια όταν έχω ανάγκη, να μην είμαι τόσο βολικός έτσι που όταν βλέπω χαμόγελα στο διάβα μου να τα κάνω αμέσως φίλους, να μη βρίσκω πόνο και να κοιτάζω να τον γιατρέψω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Να μη βλέπω στενοχώρια και να σκάζω τόσο εύκολα ένα χαμόγελο να την απαλύνω. Τέλος να μη με μάθαινες να πιάνω άξεστη πέτρα και να ταλαιπωρούμαι στην προσπάθεια να δημιουργήσω πνεύμα αγαπητή μου μάνα.


Όλα αυτά μου είπες μπορώ να τα καταφέρω αρκεί να το θέλω, γιατί πρέπει να είμαι άξιος. Το σκέφτηκα πολύ όμως μάνα, και διερωτήθηκα αν αυτή η κοινωνία είναι άξια να έχει άξια τέκνα, άσχετα άν οι θεωρίες περί άξιου και ανάξιου συμβαδίζουν μ' αυτό που γράφεται και αυτό που εφαρμόζεται στην πράξη ως καλό και αγαθό.


Ακόμη μάνα, μου έμαθες να υπομένω τα πάντα άσχετα αν εγώ συμβιβάστηκα μ' αυτά που ακούω και βλέπω ή θέλω να τα πολεμήσω.
Μια ζωή όμως δεν κατάφερα να βρω τον πραγματικό άνθρωπο μάνα. Δεν κατάφερα να κάνω φίλους σαν το Δάμωνα και Φιντία παρ' όλες μου τις προσπάθειες, δεν μπόρεσα να βοηθήσω και μετά να με ξεχάσουν, δεν μπόρεσα να χαμογελάσω και να μη μ' εκμεταλευτούν, δεν μπόρεσα να μιλήσω για τον πόνο μου και να μη με αγνοήσουν.


Γι' αυτό μάνα, έπρεπε να μου μάθεις πώς να ξεπηδήσω από το καβούκι που με βάζουν οι δυνατοί, πώς να σηκωθώ από το βαρέλι που με στριμώχνουν και μου λένε άκου, κοίταζε και μη φωνάζεις. Όσο κι αν με κατηγορούν εγώ ήρεμα να τα ξεχνώ μου έμαθες...
Αχ μάνα,
Τώρα γράφω αυτά τα λόγια, παρ' όλο που γνωρίζω πως δεν πρόκεται ούτε τον κόσμο ν' αλλάξω, ούτε την κοινή γνώμη να ταρακουνήσω προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, ούτε τον εαυτό μου να κάνω άξιο γιατί η αξία μάνα είναι αυτή που έχει φθαρεί, δεν μπορώ να βοηθήσω γιατί διακινδυνεύω να θεωρηθώ φαντασμένος, δεν μπορώ να συμπονέσω γιατί κινδυνεύω να κατηγορηθώ, δεν μπορώ ν' απλώσω το χέρι βοηθείας γιατί θα συκοφαντηθώ.


Μάνα, το ξέρεις ότι ακόμη ούτε στα παιδιά δεν μπορώ να μιλήσω δίχως να θεωρηθεί πως τα εκμεταλεύομαι; Δεν μπορώ να βγάλω από την τσέπη ένα δολάριο δίχως να θεωρηθεί ότι δωροδοκώ; Ακόμη, μάνα, γιατί μ' έκανες ν' αγαπώ τόσο τις λέξεις; Γιατί μ' έκανες να με βολοδέρνει το ενάρετο; Γιατί μου έμαθες να ξεσπώ στις λέξεις για να ξεχνάω; Εφόσον μάνα ένας συγγραφέας που συμβιβάζεται με τα δεδομένα προτού ακόμη πάρει μπροστά του το χαρτί και το μολύβι δεν μου είπες πως έχει αποτύχει ήδη.

Και βάστα μάνα, έχω κι άλλα να σου πω;

Και πριν ακόμη ξεκινήσω να σου υποσχεθώ προς στιγμή ότι δεν έχω προηγούμενα με κανέναν μάνα, ότι δεν μου δίδαξε κανείς τίποτα, ούτε κι εσύ, ότι δεν έμαθα από μόνος μου τίποτα, ότι δεν άκουσα τίποτα, ότι δεν πιστεύω σε τίποτα, ότι δεν εξαρτώμαι από τίποτα και κανέναν, ότι κανείς δεν εξαρτάται από μένα, ότι κανείς δεν περιμένει από μένα και ότι εγώ δεν περιμένω τίποτα από κανέναν. Θα υποσχεθώ ότι δεν έχω καμία φοβία, ότι δεν έχω κανένα ψυχολογικό υστέρημα και ότι θα σου γράψω γι' αυτό που βλέπω και μόνον σαν να το είδα για πρώτη φορά. Έτσι μόνον έχω κάποια ελπίδα μάνα να περάσω, για τον εαυτό μου και μόνον, από το ανεπίτρεπτο και συμβατικό στο αληθινό κι αποφεύγοντας το ψέμα σαν χολή και μολυσμένη αρρώστεια να κάνω μια προσπάθεια να προσεγγίσω την πραγματικότητα.


Είναι καιρός τώρα να θεωρήσω ότι ποτέ δεν πρόκειται να φτάσω στην απόλυτη αλήθεια, όσο κι αν προσπαθήσω. Γιατί θα υπάρχει πάντα κάποιο ψέμα στα λεγόμενά μου, ένα ψέμα που δεν θα το γνωρίζω κι έτσι η λογική μου θα λανθάνει.

Τι όμως πιο ζωοδόχο μάνα από τη σκέψη; Σ' ευχαριστώ που μούδωσες τη σκέψη. Ο σκεπτόμενος μου είπες πως ζει, αναπνέει τον αέρα του πολιτισμού, δημιουργεί και επικοινωνεί σ' όλες τις διαστάσεις και σ' όλα τα μήκη και πλάτη με το περιβάλλον. Ο,τιδήποτε κι αν κατορθώσω πρέπει πρώτα να το σκεφτώ μου είπες μάνα. Ο,τιδήποτε κι αν σκεφτώ επηρρεάζεται από τη γνώση (τη γνώση που απέκτησα από προσωπικές μου εμπειρίες)


Τώρα όμως μάνα μου γλυκειά άλλαξαν οι καιροί. Δεν είναι όπως ήταν τα πράγματα όταν εσύ ήσουν στα νιάτα σου. Τώρα δεν έχω γνώση τι να πω στα παιδιά μου. Τι να τους μηνύσω δεν έχω ιδέα μάνα. Πόσο καλό χωράει μέσα στο κακό; Πόσο λίγο ψέμα και εύκολη απάτη μπορεί να αλλοιώσει την αλήθεια; Τι έγινε λοιπόν μ' εκείνη την αλήθεια...;

Wednesday 5 December 2007

Οι Έλληνες της Μελβούρνης...

Πώς να πεθάνει η Ελλάδα, πώς να χαθεί αυτό που βρίσκεται βαθιά ριζωμένο μέσα στις ψυχές των απανταχού Ελλήνων; Όπου υπάρχει Έλληνας υπάρχει και η γαλανόλευκη, όπου υπάρχει η γαλανόλευκη υπάρχει και θα υπάρχει κι ένας γαλανότατος παλμός όσο ο ουρανός έχει το ίδιο χρώμα κι όσο η θάλασσα, η απέραντη αυτή μάνα μας, αντικατοπτρίζει μπλε.
Παρακολουθήστε στα βίντεο αυτά τι είναι ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας, τι λένε τα χείλη μας και τι κρατούν τα χέρια μας...
Τα βίντεο είναι δείγματα από τις δραστηριότητες των Ελλήνων στην ψυχή κατοίκων της Μελβούρνης. Προσθέτουμε κι από ένα νέο βίντεο σταδιακά.

1. 25η Μαρτίου 2007 και παρέλαση στη Μελβούρνη


2. Το μνημείο των πεσόντων Αυστραλών στους διάφορους πολέμους ντύθηκε στα γαλανόλευκα - 25 Μαρτίου 2007

Saturday 1 December 2007

Για τη Μακεδονία βρε γαμώτο...

4. Eγώ κάπου εκεί μέσα στους ασήμαντους κρατώντας ψηλά ένα κομμάτι από το δικό μου χώμα αυτό που με γέννησε και δεν το δίνω σε κανέναν...
Δίπλα στη σημαία με την πινακίδα ψηλά να γράφει "Δεν δίνουμε το όνομα της Μακεδονίας μας". Άραγε ο κ. Καραμανλής το είδε; Το αναγνώρησε; Το κατάλαβε αυτό που έφεγγε μέσα στο βαθύ σκοτάδι; Ή απλά το αγνόησε;
Εσείς όμως μην απογοητεύεστε, υπάρχει πολύ φως μέσα σ' αυτό το σκοτάδι γι' αυτούς που δεν χρειάζονται μάτια για να βλέπουν... Αρκεί να πατήστε το "play"



5. Οι Έλληνες ολόκληρης της Αυστραλίας για μια ακόμη φορά, παρ' όλο που δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα πλέον, τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο στις 18 Νοεμβρίου 2007, στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στη Μελβούρνη.